Η Αθήνα του Καμίνη

Πετραδάκι πετραδάκι, για τα μένα το ‘χτισε. Του δημάρχου το τσαρδάκι, το ‘δα κι αλληθώρισα.

Ο Γιώργος Καμίνης είναι παιδί της πόλης που δεν κοιμάται ποτέ. Της Νέας Υόρκης, δηλαδή. Εκεί γεννήθηκε. Στο αστικό κέντρο που του λείπει ύπνος. Ο κ. Καμίνης δεν πολιτεύτηκε εκεί, αλλά εδώ. Εμάς βρήκε πρόχειρους για… σωσμό. Οι Αθηναίοι (και παπανδρέλληνες από διάφορα σημεία του πλανήτη) τον ψήφισαν για δήμαρχο. Και εξελέγη με τα μπούνια, και ξαναβγήκε! Αρέσει, καθώς φαίνεται.

Τι είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κάποιος που βολτάρει στο κέντρο της πόλης του δημάρχου που γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και έπρεπε να έχει μείνει εκεί; «Κατακαημένη Αράχωβα, Νταβέλη, Νταβέλη / και Δίστομο και Δαύλεια, αχ, μωρέ Χρήστο Νταβέλη».

Ο συνειρμός δεν είναι αδόκιμος, μια και η δημοτική παράδοση είναι τόσο σοφή, ώστε μπορεί να περιγράψει ακόμα και τα αποτελέσματα του νεοταξικού τρεντουλισμού, στον οποίο πρωτοπορεί ο Μπουτάρης και έπεται – με αξιοπρόσεκτες επιδόσεις ο Γιώργος ο Καμίνης ο μουρμουριστός κεφάτος, ο οποίος όποτε ομιλεί δείχνει να ακροβατεί στα σύνορα που χωρίζουν το βασίλειο του λόξιγκα από την αυτοκρατορία της ανίας. Ιδού και δύο φωτογραφικά στιγμιότυπα που δοξάζουν τη δημαρχία του.

Στη μεγάλη φωτογραφία κυριαρχεί ένα τελάρο που καλύπτει κενό που χάσκει στην πλατεία Μοναστηρακίου (ακριβώς μπροστά από τη στάση του μετρό – ΗΣΑΠ).

Στη μικρή, το συνεργείο των Αφρικανών ταμταμιστών που επιμένει να πολιορκεί με την ασύλληπτης έντασης κακοφωνία του την αρμονία της Ακροπόλεως, που διακρίνεται στο βάθος. Οι ταμπουρλιστές φαίνονται στα δεξιά και αριστερά βρίσκεται τουρίστας που προσπαθεί να φωτογραφήσει την Ακρόπολη. Και υπάρχουν κι άλλες, χιλιάδες φωτό με… τέτοιες «ομορφιές», κατακαημένη Αράχωβα…

Παναγιώτης Λιάκος