Καλλιτεχνικό ήθος

Δεν ζούμε στην εποχή της σύγχυσης αλλά της αντιστροφής των αξιών. Γι’ αυτό φαντάζουν κορυφές οι πάτοι και τούμπαλιν

Ο Παντελής Παντελίδης ήταν καλλιτέχνης με ευαισθησία και πατριωτισμό. Ενα τραγούδι του αναφερόταν σε μια «σκάρτη γκόμενα που τριγυρνά στα Κατεχόμενα». Αν και ο χαρακτηρισμός δεν είναι διόλου απαξιωτικός για την κυπριακή υπόθεση (το αντίθετο μάλιστα), ορισμένοι ενοχλήθηκαν από τους στίχους. Περιέργως δεν δείχνουν να ενοχλούνται από τα σαχλά βίντεο του ανανιστή Προέδρου Αναστασιάδη που χαριεντίζεται με τον Τουρκοκύπριο ανδρείκελο της Αγκυρας και μιλά ο ένας στη γλώσσα του άλλου.

Ο αδικοχαμένος τραγουδιστής απέσυρε άνευ αντιλογίας το τραγούδι και ζήτησε συγγνώμη. Και μ’ αυτή τη χειρονομία του πήρε μαζί του στον Παράδεισο την εκτίμηση πολλών ανθρώπων, που έχουν τη συνήθεια να είναι λίγο πιο παρατηρητικοί και αυστηροί σ’ αυτά τα θέματα. Επίσης ένα άλλο αξιοπρόσεκτο στοιχείο στον αυτοδίδακτο καλλιτέχνη είναι ότι αποτελούσε κόκκινο πανί για μια υποδιαίρεση του μουσικού υποκόσμου, που μας έχει πρήξει τα συκώτια την παρελθούσα τεσσαρακονταετία. Και μόνο αυτό θα αρκούσε για να κάνεις μέγα κέφι με τα άσματά του.

Ρουβάδες

Από την άλλη, καλό είναι να θυμηθούμε τη συμπεριφορά δύο άλλων «επιφανών» του θεάματος, πάλι αναφορικά με την Κύπρο. Ο Ρουβάς στις 19 Μαΐου 1997 τραγούδησε σε συναυλία στην Πράσινη Γραμμή μαζί με τον Τούρκο Μπουράκ Κουτ. Η συναυλία είχε οργανωθεί την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, 19 Μαΐου! Επίσης, λίγους μήνες πριν, τον Αύγουστο του 1996, οι ασύλληπτοι ακόμα δολοφόνοι που είχε στείλει η Τουρκία στο νησί σκότωσαν τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού. Οι Ρουβάδες δεν ανέβαλαν τη συναυλία. Τραγούδησαν εμπτυόμενοι απ’ όλους όσοι έχουν έστω και λίγη ελληνικότητα μέσα τους.

Οι Ψινάκηδες, οι πολύφερνοι μάνατζερ της πιο αποκρουστικής και δυσώδους παρακμής, προκαλούσαν με δηλώσεις που εκφέρονταν με την υβριδικά μπάσα φωνή τους. Το βδέλυγμα της ερημώσεως δοξάστηκε. Οι Ρουβάδες φόρεσαν μια φούστα Βαλεντίνο κι αποθεώθηκαν. Οι Ψινάκηδες δημαρχεύουν στον Μαραθώνα – υπερψηφίστηκαν γαρ. Ον οι θεοί φιλούσιν αποθνήσκει νέος…

Παναγιώτης Λιάκος