ΦΟΥΝΤΩΝΩ όταν ακούω για την αξιοπρέπεια των δημοσιογράφων! Τώρα που είχαμε εκλογές στην ΕΣΗΕΑ, αυτή η λέξη «σφύριζε» στ’ αυτιά μου σαν… κουνούπι! Καταρχάς, συνάδελφοι, η αξιοπρέπεια (για λόγους που όλοι γνωρίζουμε) δεν μπορεί να είναι γενική! Ο καθένας τη νιώθει διαφορετικά και την «υποστηρίζει» με τον τρόπο του.
ΞΕΡΕΤΕ πότε θα αποκτήσουν αξιοπρέπεια όλοι οι εργαζόμενοι στα media; Οταν η (κατεστραμμένη από τα Μνημόνια) χώρα αποκτήσει πάλι (κάποτε είχε) κραταιά «μαγαζιά», με εφημερίδες που πουλάνε και κανάλια που δεν επιβιώνουν με υπερδανεισμό. Εντάξει, είναι μεγάλη η συζήτηση για το πώς θα συμβεί αυτό…
ΠΑΡΑΤΗΡΩ τις τελευταίες ημέρες τις φωτογραφίες (από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία) του Αντώνη Σαμαρά! Οσο δεν γέρασε τα δυόμισι χρόνια της πρωθυπουργίας του γέρασε από τις 25 Ιανουαρίου και μετά! Αγχωμένος, κουρασμένος, κακιωμένος, μάλλον δυστυχισμένος! Δείχνει άνθρωπος που δεν μπορεί να χαλαρώσει με τίποτα.
ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ με μεγάλη δυσκολία, φαίνεται ότι δεν έχει χωνέψει ακόμη τη βαριά ήττα της Ν.Δ. (και του ίδιου προσωπικά) από τον ΣΥΡΙΖΑ του… 4%! Από τον Τσίπρα, για τον οποίο -τις εποχές της παντοδυναμίας του- έλεγε αυτάρεσκα: «Εγώ απ’ αυτόν δεν χάνω».
ΤΑ ΓΡΑΦΩ όλα αυτά, γιατί η χώρα σ’ αυτές τις δραματικές στιγμές που βιώνει (με πιέσεις για ακόμη σκληρότερα μέτρα) χρειάζεται και δυνατό -πολύ δυνατό- κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης, με ηγέτη που ζει στο σήμερα και δεν είναι χαμένος στις σκέψεις του χθες! Νηφάλιο, σοβαρό και αισιόδοξο!
ΔΕΝ ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά τώρα τελευταία όλες οι ξένες εφημερίδες και τα διεθνή sites ασχολούνται περιέργως πολύ με τις ομορφιές της Ελλάδας μας! Συνεχώς και αδιαλείπτως! Σαν μπροσούρες μεσιτικών γραφείων μού μοιάζουν όλα αυτά. (Δεν πουλάμε, κύριοι, δεν πουλάμε: Ούτε τα Μετέωρα ούτε την Ικαρία ούτε το φαράγγι του Βίκου.)
Ο ΘΛΙΒΕΡΟΣ Αδωνις (ό,τι χειρότερο υπάρχει στο πολιτικό σύστημα από το 1974 και μετά) ζητάει κυβέρνηση εθνικής ενότητας με πρωθυπουργό τον Τσίπρα! Νομίζω ότι το… λάδι στον εγκέφαλό του το μετράει ακόμη με «βέργα».
ΜΑ ΝΑ χάσει η Εθνική (με κάτω τα χέρια) από τα Νησιά Φερόε, όπου οι ποδοσφαιριστές τους το πρωί εργάζονται σε διάφορες δουλειές και το απόγευμα πηγαίνουν και παίζουν μπάλα; Και φταίει ο Μαρκαριάν; Χρειαζόταν προπονητής δηλαδή για να νικήσουμε αυτήν την ομάδα;
ΠΑΡΑΦΡΑΖΩ εκνευρισμένος το γνωστό ανέκδοτο: Δεν νικάτε που δεν νικάτε, δεν πάτε για ψάρεμα; (Αντε, νούμερα…)
Χ.
Μ.Η.Τ. 232120