«Κάποιοι νιώθουν ανασφάλεια χωρίς την παρουσία της “ψηλής” σε ένα μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα…»Προβληματίστηκα -δεν σας το κρύβω- με τη «χλιαρή υποδοχή» από τα φίλα προσκείμενα στον Κυριάκο Μητσοτάκη μέσα ενημέρωσης (που, μεταξύ μας, δεν είναι και λίγα…) της από κάθε άποψη θετικής απόφασής του να προαναγγείλει τον αποκλεισμό της αδερφής και του ανιψιού του από το μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα.
Κάποιοι κατέβασαν πλερέζες. «Τι θα απογίνουμε τώρα, που θα στερηθούμε το πολιτικό κεφάλαιο της Ντόρας;» ήταν το επιμύθιο. Αρκετά λογικό για ανθρώπους που έχουν συνηθίσει να θεωρούν την οικογένεια Μητσοτάκη ένα αρραγές μέτωπο λήψης αποφάσεων και νιώθουν ανασφάλεια χωρίς την πολιτική προστασία της δυναμικότατης σε πελατειακές πρακτικές «ψηλής».
Εντελώς αστείο, όμως, για όλους εμάς τους υπολοίπους. Προσωπικά, δεν έχω καθόλου πειστεί ότι η (αργοπορημένη) χειραφέτηση του Κυριάκου σηματοδοτεί πραγματικό ρήγμα στις τάξεις της συγκεκριμένης πολιτικής φαμίλιας. Πιθανόν να υποκρύπτει μια παρασκηνιακή συμφωνία μοιρασιάς μελλοντικών ρόλων. Ισως, όμως, και όχι. Σε κάθε περίπτωση, προς τι το κλάμα και ο οδυρμός;
Ποιο ακριβώς ήταν το πολιτικό κεφάλαιο της Ντόρας που θα αναγκαστούμε να στερηθούμε; Μια υπερτιμημένη γόνος υπήρξε, γνήσιο προϊόν της προνομιακής πρόσβασης στην κοινοβουλευτική ζωή που απολαμβάνουν τα τέκνα προβεβλημένων πολιτικών ανδρών, όπως έχει αποδείξει η νεότερη Ιστορία αυτού του τόπου.
Aχρωμη ως υπουργός Πολιτισμού, μετριότατη ως δήμαρχος, χωρίς διακριτό αυτοδιοικητικό αποτύπωμα και ανεπαρκής ως υπουργός Εξωτερικών, με περίεργες… εκπτωτικές αντιλήψεις στο ζήτημα της ελληνοσκοπιανής διένεξης, που ξέφευγαν σημαντικά από το δόγμα του βέτο και της ονομασίας «erga omnes» των Καραμανλή και Μολυβιάτη.
Στις 6 Μαΐου 2010 ήταν η μοναδική βουλευτής της Ν.Δ. που στήριξε τον Γιωργάκη, υπερψηφίζοντας την υπαγωγή της Ελλάδας στο Μνημόνιο υπό τη σκέπη του ΔΝΤ, και, βεβαίως, διεγράφη πανηγυρικά από το κόμμα – για να μην ξεχνιόμαστε…
Η αυτόνομη πορεία της στην πολιτική σκηνή υπήρξε μια ανομολόγητη τραγωδία. Το κόμμα της, η Δημοκρατική Συμμαχία, και η στροφή σε έναν έξαλλο νεοφιλελευθερισμό, καθώς και η παραλίγο σύμπραξη με πρόσωπα, όπως ο Στέφανος Μάνος και ο Τζήμερος, δεν συγκίνησαν παρά το 2,5% του εκλογικού σώματος, αφήνοντάς την έξω από τη Βουλή και αναγκάζοντάς τη να ζητήσει εκ νέου, εσπευσμένα, τη στέγη της Νέας Δημοκρατίας – την οποία προσέφερε απλόχερα ο άλλοτε «προδότης» Αντώνης Σαμαράς.
Από κει και πέρα, κι αν εξαιρέσει κανείς τις πυκνές εμφανίσεις της στα κανάλια των «νταβατζήδων», το στίγμα της αγνοείται, καθώς άρχισε να ανατέλλει το άστρο του Κυριάκου, ο οποίος και αξιοποιήθηκε στις κυβερνήσεις Σαμαρά, κατ’ απαίτησιν και του επιτίμου προέδρου της Ν.Δ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Αυτή, λοιπόν, είναι η πραγματική αποτύπωση της κοινοβουλευτικής πορείας της Ντόρας και της συνακόλουθης προσφοράς της στο πολιτικό στερέωμα της χώρας. Ο αποκλεισμός της από το μελλοντικό υπουργικό σχήμα του Κυριάκου έπρεπε να είχε προαναγγελθεί πολύ νωρίτερα, καθόσον ο νέος αρχηγός της Ν.Δ. έχει πολλές φορές ταχθεί δημόσια εναντίον της οικογενειοκρατίας στην πολιτική.
Το γιατί ο Κυριάκος επέλεξε το συγκεκριμένο τάιμινγκ είναι κάτι που θα απαντηθεί στο μέλλον, και βεβαίως εδώ ισχύει το «κάλλιο αργά παρά ποτέ».
Βεβαίως, το κρίσιμο ερώτημα αφορά τα πραγματικά κίνητρα αυτής της εντυπωσιακής -χωρίς αμφιβολία- πρωτοβουλίας. Πρόκειται για ουσιαστική κίνηση πολιτικού απογαλακτισμού; Αντανακλά απλώς κάποιες ενδοοικογενειακές τριβές; Ή, μήπως, είναι αποτέλεσμα μιας συμφωνίας παρασκηνίου για αναδιανομή ρόλων στο προσεχές διάστημα;
Το μέλλον ασφαλώς θα δείξει. Προς το παρόν, ας συμπαρασταθούμε στο βαρύ πολιτικό πένθος κομματικών φίλων, «έγκυρων» αρθρογράφων, «βαρόνων» και ολιγαρχών, που θεωρούσαν ότι η κινητήριος δύναμη και η προνομιακή πρόσβαση σε μια κυβέρνηση Κυριάκου θα είναι η Ντόρα και το περιβάλλον της…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120