Οι Ελληνες πλέον ζούμε σε έναν μικρόκοσμο μιζέριας, απαξίωσης και πλήρους αμηχανίας. Είναι χαρακτηριστικό πόσο πολλές ημέρες δεσπόζει στην επικαιρότητα η επιστολή του υπουργού Οικονομικών προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς για το ότι θα παραμείνουμε, παρά τις αποσπασματικές αποφάσεις για το επίδομα στους συνταξιούχους και την εξαίρεση κάποιων νησιών από τον αυξημένο ΦΠΑ λόγω Προσφυγικού, πιστοί στις δεσμεύσεις μας. Επίσης, η εκλογολογία διαρκείας και η ανταλλαγή συνθημάτων, ύβρεων και παρασκηνιακών μεθοδεύσεων μεταξύ του κυρίαρχου στο Κοινοβούλιο ΣΥΡΙΖΑ και της ισχυρής δύναμης στην αντιπολίτευση και τις δημοσκοπήσεις Νέας Δημοκρατίας.
Οι εκλογές θα ήταν ένα ενδιαφέρον σενάριο, ως ενδεχόμενο διεξόδου, στην περίπτωση που είχαμε δύο διαφορετικές στρατηγικές για τη χώρα, με δύο πεπεισμένα πολιτικά επιτελεία ότι με μια σειρά συνταγματικών δομικών αλλαγών και διαρθρωτικών για την οικονομία και τη λειτουργία της διοίκησης μεταρρυθμίσεων θα πετύχαιναν σε βάθος πενταετίας μια άλλη Ελλάδα, εντός ή εκτός του ευρώ.
Δεν συμβαίνουν όλα αυτά, ενώ τα πρόσωπα πρωταγωνιστές του «συστήματος» μοιάζουν περισσότερο με «σκιές» παρά με «ήρωες». Στην παρούσα φάση οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν.Δ. συγκρούονται για το ποιος θα είναι ο καλύτερος διαχειριστής σε ένα πρόγραμμα που εμφανώς έχει αποτύχει: αυτό που έχει επιβληθεί στους Ελληνες με ευθύνη των ηγεσιών τους και της ευρωζώνης από το 2010.
Αρα μιλάμε για τη διαχείριση μιας αποτυχίας. Η επόμενη μέρα, για να υπάρξει για την Ελλάδα, προϋποθέτει σωρευτικές αλλαγές σε πρόσωπα που θα αναλάβουν την εξουσία, διαφορετικές δομές του κράτους και της αγοράς, «new deal» στη διεθνοπολιτική θέση της χώρας, σενάριο συγκρότησης μιας παραγωγικής, ισχυρής επόμενης εθνικής Ελλάδας, καλά προσαρμοσμένης στα παγκόσμια δεδομένα, που με απαρχή το 2017 θα σχηματίσουν νέα τάξη πραγμάτων στον κόσμο.
Ολα αυτά μοιάζουν εξαιρετικά πολύπλοκα στον σχεδιασμό και δύσκολα στην εκτέλεση για μια απογοητευμένη και σε πλήρη σύγχυση και παρακμή κοινωνία -πλειοψηφικά- γερόντων και ανέργων, αλλά και μια διάταξη πλήρως απορυθμισμένων και απαξιωμένων ελίτ κερδοσκόπων, τυχοδιωκτών και συμβιβασμένων που δεν μπορούν να δράσουν συλλογικά.
Αν η Ελλάδα δεν βρει εσωτερικές δυνάμεις να εισέλθει εκ νέου στην «παγκόσμια σκακιέρα», θα μείνει σε ρόλο κομπάρσου, να εκτελεί τις οδηγίες κεντρικών «παικτών» ή περιφερειακών δυνάμεων που θα τη χρησιμοποιούν μονομερώς για την εξυπηρέτηση των δικών τους εθνικών ή αυτοκρατορικών συμφερόντων. Είναι φυσικά και αυτός ένας ρόλος. Ειδικά για όσους ακόμη μιλούν για το ότι η Ελλάδα δεν θα χαθεί, «δεν θα φύγει από εδώ», όπως ισχυρίζονται χαρακτηριστικά. Η Ελλάδα ως έδαφος, όχι. Αλλά ως χώρα υπό τον έλεγχο και την ιδιοκτησία των Ελλήνων, ναι.
Για παράδειγμα, ο Ερντογάν πολύ θα ήθελε να γιορτάσει το κλέος της Νεοοθωμανικής Αυτοκρατορίας το 2022 στη Θεσσαλονίκη. Οι Βαλκάνιοι γείτονες να πάρουν τη «ρεβάνς» από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Ελλάδα όχι μόνο βρέθηκε από την πλευρά των νικητών αλλά και στην αγγλοαμερικανική επιρροή και την ευημερία της Δύσης, ενώ αυτοί στη φτώχεια και την απαξία του σοβιετικού «σιδηρού παραπετάσματος».
Στο ευρωπαϊκό πεδίο και ειδικά στη γερμανική ζώνη, όπου μέσω ευρώ εντάχθηκε η Ελλάδα, στην καταρρέουσα όμως πλέον περίοδο της παγκοσμιοποίησης των οικονομικών ζωνών και του χρηματιστηριακού καπιταλισμού, το μέλλον της Ελλάδας δεν μπορεί να ανακτηθεί ως ήταν.
Για τον Β. Σόιμπλε είναι σαφές, αν και δεν διακηρύσσεται με σαφήνεια. Στην καλύτερη περίπτωση η Ελλάδα μπορεί να προσομοιάσει στον Νότο με τη Λετονία του Βορρά. Μέσο ετήσιο εισόδημα κάτι λιγότερο από 15.000 ευρώ και προσωπική ιδιοκτησία ανύπαρκτη.
Δομή κράτους, από την άλλη, και διάρθρωση εσωτερικής οικονομίας σύμφωνα με τις γερμανικές προδιαγραφές. Εχουμε λοιπόν πολλά ακόμη να χάσουμε! Εκτός αν κάποιοι σοβαροί Ελληνες αναλάβουν την ευθύνη της χώρας…
Μενέλαος Τασιόπουλος
Μ.Η.Τ. 232120