Περι εθνικής αξιοπρέπειας!

Με τα ρούχα αιματωμένα / ξέρω ότι έβγαινες κρυφά

να γυρεύης εις τα ξένα / άλλα χέρια δυνατά.

Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή

δεν είν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλή.

Τις ημέρες αυτές ένας λαός στην άλλη άκρη της Μεσογείου ή, για την ακρίβεια, στις ακτές του Ατλαντικού ανακτά την αξιοπρέπειά του στον βαθμό που αυτή είχε χαθεί με την υπαγωγή της χώρας του στο μνημόνιο. Ο λαός αυτός έχει κάθε λόγο να αισθάνεται εθνικά υπερήφανος, γιατί κυβέρνηση, αντιπολίτευση και πολίτες, ακολουθώντας τον καλύτερο δρόμο για τα συμφέροντα της χώρας τους, κατόρθωσαν να διαχειριστούν με αίσθημα υπευθυνότητας μια κρίσιμη κατάσταση, ξεπλήρωσαν τα χρέη τους στο ΔΝΤ και πλέον είναι ελεύθεροι και εθνικά υπερήφανοι.

Πρόκειται για τους Πορτογάλους και την Πορτογαλία που βγήκε από το μνημόνιο το 2014, νωρίτερα απ’ ό,τι προβλεπόταν και θα αποπληρώσει νωρίτερα από την καθορισμένη ημερομηνία δάνειο 25 δισ. ευρώ που έχει λάβει από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Σχεδόν τον ίδιο δρόμο ακολούθησε και η Ιρλανδία.

Ετσι, οι Πορτογάλοι, έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται εθνικά υπερήφανοι, αφού ξεπέρασαν μια δύσκολη κατάσταση και τώρα η χώρα τους είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις χρηματοπιστωτικές ανάγκες της. Παρατηρώντας την τραγική κατάσταση της Ελλάδας, διαπιστώνει κανείς ότι οι Πορτογάλοι έχουν επιπλέον έναν λόγο να αισθάνονται ικανοποιημένοι και εθνικά υπερήφανοι. Οτι, σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε, κατόρθωσαν να τα κάνουν όλα αυτά χωρίς να διχαστεί η κοινή γνώμη και χωρίς να αναζητούν και να επιρρίπτουν ευθύνες στους άλλους για τα δεινά της χώρας τους.

Στον αντίποδα της Πορτογαλίας, η Ελλάδα αδυνατεί να βγει από το Μνημόνιο και να απαλλαγεί από τον έλεγχο που ασκούν οι δανειστές στα εσωτερικά της, έλεγχο, ο οποίος αποτελεί δέσμευση και υποχρέωση της πατρίδας μας, ένα οδυνηρό αντίτιμο στα χρήματα που μας δάνεισαν για να ξεπεράσουμε την κρίση.

Εμείς οι Ελληνες διακατεχόμαστε από ένα σύνδρομο, χαρακτηριστική αδυναμία του έθνους μας. Στις όποιες συμφορές μάς έχουν βρει πάντα, μα πάντα αναζητούμε τους ενόχους εκτός των τειχών, πάντα μας φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι, κάτι που, από τη μια, δίνει έδαφος και στους κάθε είδους συνωμοσιολόγους και, από την άλλη, δεν επιτρέπει να εντοπίσουμε τα κακώς κείμενα και τα λάθη που έχουμε κάνει ως λαός και ως κράτος.

Ολα αυτά -σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το ολιγαρχικό κομματοκεντρικό πολιτικό μας σύστημα έχει αποκλεισμένους τους πολίτες από όλες τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων- έχουν διαμορφώσει μια εξαιρετικά ανησυχητική κατάσταση στην ελληνική κοινωνία. Εχουν επηρεαστεί η ευθυκρισία και η ευβουλία των πολιτών, και σε κάποιον βαθμό έχει χαθεί η λεγόμενη λαϊκή σοφία.

Αυτό μπορεί κανείς να το διακρίνει στον τρόπο με τον οποίο άγονται και φέρονται οι Ελληνες πολίτες από ανεύθυνους πολιτικάντηδες από τη στιγμή που εμφανίστηκε η κρίση, με αποτέλεσμα σήμερα η χώρα μας -έπειτα από πέντε χρόνια λιτότητας- να βρίσκεται σε τραγικό αδιέξοδο και υπό την απειλή ενός τρίτου Μνημονίου, απομονωμένη από όλες τις χώρες της Ευρώπης και με έναν λαό αποπροσανατολισμένο να αναζητεί ανάκτηση της εθνικής υπερηφάνειας του με απλωμένο το χέρι στους δανειστές.

Την ίδια στιγμή οι πολιτικοί μας ταγοί, αγνοώντας τον στίχο του εθνικού μας ποιητή που μας υπενθυμίζει «δεν είν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλή», εκεί που πρέπει να δημιουργήσουν συμμαχίες, τις οποίες χρειάζεται η χώρα, με αλλοπρόσαλλες κινήσεις στο εσωτερικό και το εξωτερικό επιδεινώνουν την κατάσταση, διαγράφοντας ένα δυσοίωνο μέλλον για την πατρίδα μας.

Ευχόμαστε να τους φωτίσει το πνεύμα της… Αριστεράς, μια που οι περισσότεροι δηλώνουν με υπερηφάνεια ότι δεν πιστεύουν στον Θεό και να κατανοήσουν ότι η εθνική υπερηφάνεια δεν χαρίζεται αλλά κατακτιέται!

Σάββας Καλεντερίδης