Καρπαζοεισπράκτορες

Οικτρή εικόνα παρουσιάζει η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να πείσει την εσωτερική κοινή γνώμη ότι σύντομα θα απαλλάξει τη χώρα από το Μνημόνιο και την ξένη επιτήρηση.
Η προχειρότητα, η παντελής έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού, η τραγική πολυφωνία και οι διαγκωνισμοί των «αρμοδίων», κυρίως όμως η απουσία δημιουργίας ερεισμάτων στις τάξεις των δανειστών για μια τέτοια πρωτοβουλία, αποκαλύπτονται καθημερινά, με διαδοχικά «χαστούκια» και «ψυχρολουσίες».

Αυτό καθεαυτό το «εγχείρημα» είναι ανούσιο και εκτός τόπου και χρόνου. Οχι φυσικά επειδή μπορεί να υπάρχει Ελληνας που να επιθυμεί την παραμονή στο Μνημόνιο, αλλά διότι η όποια απεμπλοκή θα είναι ψευδεπίγραφη, πλασματική και ασφαλώς προσωρινή.

Υπάρχουν άνθρωποι στο στενό πρωθυπουργικό επιτελείο, και όχι μόνο, που προσπαθούν να πείσουν τον κ. Σαμαρά ότι είναι καλύτερα να αρνηθεί την υπόλοιπη χρηματοδοτική βοήθεια του ΔΝΤ, ύψους 12,5 δισ., και αντ’ αυτού να «απαλλοτριώσει» το σχεδόν ισόποσο (θεωρητικά) «μαξιλαράκι» του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Η σύλληψη αυτή είναι ανεύθυνη και επικίνδυνη. Δανεικά και τα μεν, δανεικά και τα δε. Μόνο που τα τελευταία προορίζονται για τη θωράκιση των ελληνικών συστημικών τραπεζών, οι ανάγκες των οποίων δεν έχουν ακόμη ξεκαθαρίσει.
Μια ουσιαστική απεμπλοκή από το Μνημόνιο και την ξένη δανειακή ομηρία θα συνδεόταν άμεσα με μια γενναία ρύθμιση (απομείωση) του χρέους. Χωρίς αυτήν, η ελληνική οικονομία θα παραμένει πάντα εξαρτώμενη και εγκλωβισμένη.

Επομένως, όταν ισχυριζόμαστε προς τα έξω ότι μπορούμε πλέον να τα καταφέρουμε μόνοι μας, χωρίς «ούτε σεντ νέων δανεικών», είναι σαν να εκπέμπουμε μήνυμα πλήρους παραίτησης από τη διαπραγμάτευση για το χρέος, αφού θεωρούμε πως με το σημερινό δυσθεώρητο ύψος του είμαστε αυτάρκεις και μπορούμε εύκολα να δανειζόμαστε από τις αγορές. Είναι, δηλαδή, σαν να αποδεχόμαστε ότι ένα χρέος της τάξης του 170% του ΑΕΠ είναι βιώσιμο και μπορεί η χώρα να πορεύεται με αυτό στην πλάτη της, επειδή θα έχει στο διηνεκές εντυπωσιακά πρωτογενή πλεονάσματα!

Το πόσο πειστική είναι αυτή η υπόθεση εργασίας το δείχνουν τα spreads στα ελληνικά ομόλογα. Οι δανειστές και οι αγορές δεν συγκινούνται από τα φαντασιόπληκτα μακροοικονομικά μοντέλα του κάθε Λαζαρίδη ούτε από τις «εγγυήσεις» που μοιράζει ανέξοδα στους επενδυτές ο δημοσιοσχεσίτης διοικητής της ΤτΕ. Μέρα με τη μέρα αυτό διαπιστώνει με απόγνωση και ο Χαρδούβελης, που υπονομεύεται πανταχόθεν και στο τέλος θα κληθεί να λουστεί το ναυάγιο της… ηρωικής εξόδου.

Γιώργος Χαρβαλιάς