Aπειλές και προσβολή

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποιος λαμπρός κρατικός λειτουργός σκέφτηκε να μεταστεγάσει μερικές εκατοντάδες Τσιγγάνους που σαράντα χρόνια τώρα ζουν στην καρδιά της λεωφόρου Μεσογείων σε μια παλιά αμερικανική βάση, σκαρφαλωμένη στο όρος Πατέρας, καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα από τα Μέγαρα.
Και ασφαλώς ουδείς αντιλαμβάνεται γιατί το ρυμοτομικό, οικιστικό ή ιδιοκτησιακό νοικοκύρεμα του Χαλανδρίου (σ.σ. που αποτελεί θεμιτή επιδίωξη) πρέπει να συνεπάγεται τον εκτοπισμό συμπολιτών μας σε… βουνοκορφές, μαζί με τα κουνάβια και τις αλεπούδες.

Υπό αυτή την έννοια επομένως η αναγκαστική… μετακόμιση του καταυλισμού των Ρομά από τον αστικό ιστό σε μια τοποθεσία προδήλως ακατάλληλη για οικογενειακή διαβίωση συνιστά αδικία και διακριτική μεταχείριση μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας.
Ως εδώ καλά. Ομως η ματαίωση ή η μετάθεση μιας τελεσίδικης απόφασης της Πολιτείας έπειτα από «μίνι εξέγερση» των θιγόμενων με παραβατική συμπεριφορά (οδοφράγματα, διακοπή της κυκλοφορίας) εις βάρος του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου δείχνει ένα κράτος ανίσχυρο και άβουλο, έρμαιο στις ορέξεις των διάφορων μπαχαλάκηδων που συνεπικουρούνται από περίεργες οργανώσεις «ακτιβιστών», υπέρμαχων, υποτίθεται, της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι η έκταση στην οποία ζουν σήμερα οι Τσιγγάνοι είναι καταπατημένη και ανήκει σε ιδιοκτήτες με νόμιμους τίτλους, που και αυτοί, αν δεν κάνω λάθος, έχουν ανθρώπινα δικαιώματα.

Επιπλέον αδικίες εις βάρος κοινωνικών ομάδων υπάρχουν πολλές, ειδικά αυτή την περίοδο. Αδικία και μάλιστα κατάφωρη υπέστησαν οι εξαπατημένοι μικροομολογιούχοι, τα εκατομμύρια των συνταξιούχων που βίωσαν ληστρική και αντισυνταγματική αφαίμαξη των εισοδημάτων τους, οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, ακόμη και οι στρατιωτικοί που δικαιώθηκαν από τα δικαστήρια, αλλά υπομένουν καρτερικά τον εμπαιγμό της κυβέρνησης.

Κανείς από αυτούς, ωστόσο, δεν διανοήθηκε να βγει στους δρόμους και να αρχίσει να αναποδογυρίζει κάδους σκουπιδιών, να καίει λάστιχα και να απειλεί ότι «εδώ θα χυθεί αίμα». Συνεπώς, η άτακτη υποχώρηση της Πολιτείας μπροστά στην επίδειξη πυγμής του κάθε ταραξία που θεωρεί ότι μπορεί να εκβιάζει με «αιματοκύλισμα» αποτελεί προσβολή για τα εκατομμύρια των νομοταγών Ελλήνων που μπορεί να αδικούνται αλλά δεν καταφεύγουν σε ακρότητες.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση μπροστά στο «πολιτικό κόστος» αποφάσισε να αναστείλει «επί ένα εξάμηνο» τη μετεγκατάσταση των Ρομά, ώστε να βρεθεί «αμοιβαία αποδεκτή» λύση.
Στοιχηματίζω ότι όχι σε ένα εξάμηνο αλλά σε πολλά χρόνια από τώρα η «λύση» θα είναι η παραμονή στο σημερινό καθεστώς αυθαιρεσίας. Δυστυχώς, κάτι τέτοια κάνουν νόμο του κράτους το… δίκιο των Ρομά και μεθαύριο δεν ξέρω ποιων άλλων που θα επιλέξουν τον τσαμπουκά για να προασπίσουν τα «δικαιώματά» τους…

Γιώργος Χαρβαλιάς