Για τον Αλέξη Τσίπρα δεν θα βιαστώ να πω κακή κουβέντα. Οχι τουλάχιστον πριν του δοθεί η ευκαιρία να κυβερνήσει… Αγουρο παλικαράκι του κομματικού σωλήνα μπήκε στα βαθιά νερά της πολιτικής, όμως «χτίστηκε» κοινοβουλευτικά στο πέρασμα του χρόνου, αποδεικνύοντας ότι διαθέτει ηγετικά χαρακτηριστικά.
Η πολιτική ενηλικίωσή του πέρασε μέσα από το περιστύλιο. Σε αντίθεση με άλλους ο Τσίπρας δεν σνόμπαρε το βήμα της Βουλής. Ισως δεν θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς, αφού βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Παρ’ όλα αυτά ο λόγος του είναι στιβαρός, μαχητικός κι όταν ξεφεύγει από τα ξύλινα αριστερά στερεότυπα της Μεταπολίτευσης, θα μπορούσα να πω δομημένος.
Λαϊκιστή και προστάτη των συντεχνιών που «καταδυναστεύουν τη χώρα», τον ονομάζουν τα κόμματα της συγκυβέρνησης και ασφαλώς υπάρχουν τέτοια στοιχεία στο πολιτικό αποτύπωμά του. Ομως πάνω απ’ όλα κυριαρχεί η σκληρή αντιγερμανική ρητορική του. Κι αυτό τα καλύπτει όλα, εξαγνίζοντας ως έναν βαθμό τις όποιες ιδεολογικές αγκυλώσεις του.
Οι «ρεαλιστές» των Αθηνών ισχυρίζονται ότι η πολεμική προς το Βερολίνο είναι δονκιχωτικού τύπου, ανέξοδη αντιπολιτευτική προσέγγιση την οποία μπορεί να πληρώσουμε πολύ ακριβά αν και εφόσον έρθει στην εξουσία. Και πάλι μπορεί να έχουν το δίκιο τους. Αλλά τουλάχιστον, στη χειρότερη περίπτωση είναι αφελής, ρομαντικός και δον Κιχώτης. Δεν είναι «πιασμένος» από το Βερολίνο. Στην εποχή που ζούμε, αυτό και μόνο αρκεί για να κερδίσει κάμποσους πόντους εκτίμησης…
Κακή κουβέντα δεν έχω, επίσης, και για τέσσερις πέντε που τον συντροφεύουν στο μακρύ πολιτικό του ταξίδι (π.χ. Παππάς, Δραγασάκης, Σταθάκης, Κωνσταντοπούλου). Σοβαροί άνθρωποι είναι, με σπουδές στην… Εσπερία οι περισσότεροι και χωρίς τις παρωπίδες των κομμουνιστών παλαιότερης κοπής. Σήμερα ο καθένας από το δικό του μετερίζι προσφέρει υπηρεσίες, ώστε το ασύντακτο αυτό ασκέρι των «συνιστωσών» που συνθέτει τον ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει επιτέλους ιδεολογική συνοχή και σοβαρή κομματική υπόσταση.
Με κίνδυνο ακόμη να σας σοκάρω, κακή κουβέντα δεν θα πω και για τον Λαφαζάνη. Από τότε που τον θυμάμαι, με το ίδιο τριμμένο κουστούμι στη Βουλή, δίνει τη μάχη για αυτό που θεωρεί ο ίδιος «συμφέρον του λαού». Φυσικά και διαφωνώ με τις περισσότερες από τις αντιλήψεις του που συνορεύουν με τον (άκρατο) κρατισμό σοβιετικού τύπου. Ομως για τον άνθρωπο αυτόν, σε αντίθεση με διάφορους «βολεμένους συνδικαλισταράδες», δεν έχω ακούσει κραυγές και ψιθύρους. Λαμόγιο δεν μου φαίνεται. Ούτε το όνομά του έχει συνδεθεί με ρουσφέτια, βολέματα και αρπαχτές. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα μπορούσα να τον ψηφίσω, όμως μπροστά στον ορυμαγδό των απατεώνων που λυμαίνονται το πολιτικό σύστημα χαίρει τουλάχιστον της εκτίμησής μου. Ως προς το ήθος και την ακεραιότητά του. Αυτονόητα πράγματα δηλαδή, αλλά όχι για τους Ελληνες πολιτικούς των ημερών μας…
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ μια χούφτα στελέχη πρώτης γραμμής, μερικοί τίμιοι αγωνιστές και ο αρχηγός που αν μη τι άλλο υπόσχεται να θέσει επί τάπητος το ζήτημα του ελληνικού χρέους. Χωρίς εξαρτήσεις από τους Γερμανούς.
Πολύ ωραία. Αρκούν μόνο αυτά για να θεωρηθεί η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση αξιόπιστη κυβερνητική λύση από μια πλειοψηφία Ελλήνων; Στην Κουμουνδούρου το ερώτημα μπορεί να ακούγεται αφελές. Εχουν ήδη πειστεί ότι βρίσκονται στον προθάλαμο της εξουσίας. Κάποιοι ράβουν και υπουργικά κουστούμια. Δυστυχώς είναι βαθύτατα νυχτωμένοι. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι ένα ολόκληρο σύμπαν, μέσα και έξω από τη χώρα, συνωμοτεί για να μη δουν ποτέ υπουργική καρέκλα. Απλά βλέπουν το τρένο της εξουσίας να περνά, νομίζοντας ότι το επόμενο βαγόνι θα είναι το δικό τους. Δεν… πρόλαβαν να επιβιβαστούν στις ευρωεκλογές και νομίζουν τώρα ότι θα μπουκάρουν τον Μάρτιο. Πώς όμως;
Κοιτάζοντας την πιο πρόσφατη δημοσκόπηση που έτρεξε η εταιρία Pulse για τον οικονομικό ιστότοπο banking news, διαπιστώνεις εύκολα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα δυσκολευτεί πολύ να γίνει κυβέρνηση. Απλά και μόνο επειδή η έλευσή του στην εξουσία δεν αποτελεί λαϊκή προσδοκία. Πόσο μάλλον λαϊκή επιταγή. Ολοι βρίζουν την κυβέρνηση, αλλά κανείς δεν θέλει αυτή την αντιπολίτευση να την αντικαταστήσει! Είναι η πρώτη φορά που η προοπτική ανόδου ενός κόμματος στην ηγεσία της χώρας φοβίζει ακόμη κι αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτα! Και το 1981 η αστική τάξη έτρεμε το ΠΑΣΟΚ. Ομως ο Παπανδρέου είχε πείσει τον κόσμο της επαρχίας ότι αποτελεί τον σωτήρα του…
Με 1.500.000 ανέργους και άλλους τόσους βίαια φτωχοποιημένους, λόγω Μνημονίου, θα περίμενε κανείς ότι η προσφυγή στην κάλπη αποτελεί πλέον παλλαϊκή αξίωση. Αμ δε. Γιατί ακόμη και όσοι τα τελευταία χρόνια τα είδαν όλα, πιστεύουν ότι το έργο έχει ουρά. Στην έρευνα που προανέφερα, ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται με ισχνή διαφορά τριών μονάδων, αλλά η πλειονότητα των ερωτηθέντων δεν θέλει εκλογές! Ενα 48% πιστεύει πως η παρούσα βουλή θα πρέπει να εκλέξει Πρόεδρο Δημοκρατίας, ώστε να αποφευχθούν οι κάλπες την ερχόμενη άνοιξη! Αντιθέτως, μόλις ένα 38% θέλει «εδώ και τώρα εκλογές»!
Τι σημαίνει αυτό; Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα περάσει το κατώφλι του 30% (θεωρώντας δεδομένο ότι και μία κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων άλλων κομμάτων, όπως ΑΝ.ΕΛ., Χρυσή Αυγή, ΚΚΕ, απαιτούν απομάκρυνση της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου). Αυτό το 38% που συγκεντρώνει η επιλογή «εθνικές εκλογές το συντομότερο δυνατό» είναι εξαιρετικά αδύναμο. Και εξόχως αποθαρρυντικό για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Υπό μία έννοια τους αξίζει να μείνουν εκτός νυμφώνος. Εχουν αδιαμαρτύρητα δεχτεί την ταμπέλα «των επικίνδυνων». Και όχι μόνο για τους συνταξιούχους των 350 ευρώ οι οποίοι επιμένουν να ψηφίζουν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και σε νεότερες ηλικίες ο ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει ως… λύση καμικάζι. Καλύτερα να κάτσουμε στα αβγά μας και βλέπουμε. Γιατί μπορεί να υπάρχουν και χειρότερα, σκέφτονται οι περισσότεροι Ελληνες.
Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά, ριζοσπαστική ή μεταρρυθμιστική, ουδέποτε κατόρθωσε να συγκροτήσει πλειοψηφία σε αυτή τη χώρα. Γιατί εμπνέει περισσότερο φόβο παρά ελπίδα.
Αναμφισβήτητα, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πέσει θύμα μιντιακής δαιμονοποίησης. Μιλάμε για κανονική πλύση εγκεφάλου…
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι θα έρθει ο Γλέζος με τον Λαφαζάνη να μας πάρουν τα σπίτια. Τα σπίτια προς το παρόν τα παίρνουν οι ανακεφαλαιοποιημένες με χρήματα του ελληνικού λαού τράπεζες… Ο κόσμος όμως, με μια δόση επίκτητης μοιρολατρίας (αυτό που λένε κάποιοι χαριτολογώντας… ψεκασμό), πιστεύει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που ζούμε. Και δεν θέλει να πάρει ρίσκα.
Οσο ο Τσίπρας δεν καταφέρνει να ανατρέψει το προφίλ του εθνικού… ολετήρα που του έχουν φιλοτεχνήσει τόσο θα βλέπει την εξουσία με τα κιάλια. Ακόμη και το βαγόνι του Μαρτίου μπορεί να χάσει. Αν αποδειχτεί ότι κάποιοι φρόντισαν πιο έγκαιρα από αυτόν να «αγοράσουν» το εισιτήριο παραμονής τους στην εξουσία…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120