Αν μπορούσαν τα Μνημόνια να έχουν προσφέρει και τρία καλά στη χώρα, αυτά θα ήταν η ριζική αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, ο εκσυγχρονισμός του φοροεισπρακτικού μηχανισμού και ο εξορθολογισμός των κανόνων της αγοράς πάνω σε ένα πραγματικά αναπτυξιακό πρότυπο.
Δυστυχώς οι εντολοδόχοι των δανειστών που επελέγησαν για αυτές τις κρίσιμες αποστολές απέτυχαν παταγωδώς. Πρόσωπα εντελώς ακατάλληλα στελέχωσαν κρατικές θέσεις και υπουργικούς θώκους, με αποτέλεσμα είτε λόγω ανικανότητας είτε λόγω υπερβάλλοντος μνημονιακού ζήλου να τα θαλασσώσουν, διαλύοντας στα εξ ων συνετέθησαν και τους μηχανισμούς που κλήθηκαν να αναδιαρθρώσουν.
Κάποιοι από τους επίδοξους «μεταρρυθμιστές», αφού εξαγρίωσαν τους πολίτες και την κοινή γνώμη με τις απίθανες επινοήσεις τους κι αφού φόρτωσαν την κυβέρνηση με αχρείαστο πολιτικό κόστος, είδαν επιτέλους την πόρτα της εξόδου, αν και δεν θα έπρεπε να έχουν δει φως εξαρχής για να τρυπώσουν μέσα…
Αυτοί, λοιπόν, οι φωστήρες επανέρχονται σήμερα από την «ανεργία» και ζητούν τα ρέστα, επειδή όπως ισχυρίζονται το πολυσήμαντο έργο τους δεν κατανοήθηκε στην πραγματική (σ.σ. «επική» κατά τη γνώμη τους) διάσταση.
Ενας απ’ τους «αδικημένους» είναι και ο μέχρι πρότινος γενικός γραμματέας Εσόδων Χάρης Θεοχάρης. Για μία συγκεκριμένη δουλειά επελέγη ο άνθρωπος. Τη λειτουργική αναμόρφωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού με τη μετάβασή του στην εποχή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Ειδικός στα συστήματα ηλεκτρονικού φοροελέγχου(αυτοπροσδιοριζόμενος και ως… «μαϊμού της τεχνολογίας»), ο κ. Θεοχάρης θα έστηνε, υποτίθεται, μια «έξυπνη» ηλεκτρονική πλατφόρμα υποβολής φορολογικών δηλώσεων, η οποία θα καθιστούσε ευκολότερη τη ζωή του χρήστη και δυσκολότερη τη ζωή του φοροπαραβάτη.
Σήμερα, εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες ξεροσταλιάζουν παρέα με τον λογιστή τους για να μπουν στο TAXIS και να υποβάλουν εμπρόθεσμα τη δήλωσή τους, γιατί αλλιώς (άκουσον άκουσον) θα χάσουν το (κουτσουρεμένο) μπόνους των αποδείξεων.
Το να μπεις στο σύστημα είναι από μόνο του ένας άθλος. Γιατί πέφτει συνεχώς! Είναι τόσο… θωρακισμένο που με την παραμικρή φόρτωση απλά καταρρέει. Ταυτόχρονα, όμως, δεν υπάρχει και άλλη διέξοδος. Ηλεκτρονικά καλείσαι να υποβάλεις τη δήλωση. Επομένως, πρέπει να περιμένεις μέχρι να μπεις, έστω κι αν χρειαστεί να φιλέψεις τον λογιστή πρωινό καφέ με κουλουράκια, σουβλάκια το μεσημέρι από το ψητοπωλείο της γειτονιάς και καμιά πίτσα το βράδυ που θα βλέπετε μαζί το Μουντιάλ, περιμένοντας ακόμη… απόκριση από το «φιλικό για τον χρήστη» σύστημα.
Επομένως, ακόμη και σε αυτό το απλό, το απλούστατο που έπρεπε να αποτελεί θεμελιακή προτεραιότητα, ο κ. Θεοχάρης απέτυχε. Και πώς να μην αποτύχει ένας τύπος εκτός τόπου και χρόνου, που παρέλαβε καθήκοντα από έναν άλλο αλαφροΐσκιωτο του open government, ο οποίος(χακεράς κι αυτός) επιχείρησε να εγκαταστήσει ένα εξαιρετικά πολύπλοκο και φιλόδοξο σύστημα ηλεκτρονικής διασταύρωσης, το περιβόητο ELENXIS, με αποτέλεσμα να διαλύσει το ταπεινό μεν, αλλά σχετικά αποτελεσματικό στην αρχική μορφή του TAXIS.
Για την πάταξη της φοροδιαφυγής, ούτε λόγος να γίνεται. Οι καρχαρίες αλωνίζουν ανενόχλητοι κι οι όποιοι έλεγχοι εξαντλούνται στα μικρομεσαία ψάρια, με αποτέλεσμα να υπάρχει υστέρηση εσόδων και να καλούνται προς κάλυψη της τρύπας τα συνήθη… υποζύγια.
Ο Θεοχάρης δεν είναι κακός άνθρωπος. Ούτε σαδιστής. Επιπρόσθετα πιστεύω ότι δεν είναι και λαμόγιο. Δεν φαινόταν να χαμπαριάζει ούτε από υπουργικά τηλέφωνα ούτε από ρουσφέτια μεγαλοσχήμων. Ζούσε, όμως, στον κόσμο του. Ηταν αυτό που λένε τα πιτσιρίκια «γκάου». Γιατί νόμιζε ότι μπορεί να κάνει φορολογική μεταρρύθμιση μέσω twitter. Οταν δεν ήταν στα πρωινάδικα, έλιωνε με τις ώρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πιστεύοντας ότι δημιουργεί μια προσωπική σχέση με τους φορολογουμένους, το δικό του fan club. Ομως τόση απήχηση είχε στον λαό ώστε ακόμη και στο τέλος της σύντομης καριέρας του έφτασε να έχει μόλις 11.000 followers. Σε σύνολο 8.000.000 φορολογουμένων.
Ενας άλλος «αδικημένος» μεταρρυθμιστής, που βγάζει γλώσσα μάλιστα, απειλώντας με θεούς και δαίμονες όποιον «σπιλώνει» το θεάρεστο έργο του, είναι ο Κωστής Χατζηδάκης. Αυτός και να μην υπήρχε το Μνημόνιο, είναι βέβαιο ότι θα το είχε εφεύρει. Φόρτωσε στην κυβέρνηση την περίφημη εργαλειοθήκη, που αγοράστηκε με λεφτά του Ελληνα φορολογούμενου και έδωσε πάτημα στους δανειστές να οχυρώνονται με δεκάδες απαράδεκτα προαπαιτούμενα, κομμένα και ραμμένα στα μέτρα των ξένων πολυεθνικών.
Ο Χατζηδάκης θα μείνει στην ιστορία για τα φαρμακεία… περίπτερα, των έξι τετραγωνικών, που θεσμοθέτησε, ώστε να χωρούν στα σούπερ μάρκετ, για τη γελοιότητα του ζυγίσματος στο ψωμί, που νομοθετήθηκε αλλά ουδέποτε εφαρμόστηκε, και ασφαλώς για τη… «μητέρα των μαχών» στο μέτωπο του φρέσκου γάλατος.
Ταλαιπώρησε τη χώρα και τη Βουλή που επί εβδομάδες βρέθηκε να ασχολείται με το… έπος της αγελάδας, δεσμευόμενος ανερυθρίαστα ότι με αυτή τη μεγάλη «διαρθρωτική αλλαγή» θα πίνουν φτηνό γάλα τα παιδιά μας! Οι τιμές δεν μειώθηκαν ποτέ, οι μικροί Ελληνες παραγωγοί εξωθήθηκαν στα όρια των τοπικών αγορών και ο Χατζηδάκης πόζαρε αυτάρεσκα στα δελτία των οκτώ ως μεγάλος μεταρρυθμιστής.
Ουδείς κατάλαβε τι ακριβώς είχε στο μυαλό του και κυρίως με ποια κίνητρα ενέπλεξε παραγωγούς και καταναλωτές σε ανούσιες σκιαμαχίες. Αδιαμφισβήτητο αποτέλεσμα της «πεφωτισμένης» θητείας του στο κατ’ ευφημισμόν υπουργείο Ανάπτυξης ήταν η διάλυση εγχώριων επαγγελματικών τάξεων(π.χ. Φαρμακοποιοί) εις όφελος επιθετικών ξένων παικτών που ορέγονται την ελληνική αγορά.
Μειώσεις τιμών στις ημέρες του δεν είδαμε. Γιατί θα μπορούσε ακόμη και να σταθεί ως νεοφιλελεύθερο κυνικό επιχείρημα η καταστροφή ελληνικών παραγωγικών μονάδων για να ψωνίζουν οι «φτωχοί» από το Lidl σε προσιτές τιμές…
Τελικά, το Lidl κράτησε τις τιμές του στα γνωστά ληστρικά επίπεδα, επένδυσε 130.000.000 ευρώ για να φτιάξει in house φούρνους και να πουλάει «ψωμί με το ζύγι» εις βάρος των Ελλήνων αρτοποιών και ο Χατζηδάκης ξιφουλκεί εναντίον αυτών που απαξίωσαν την… εθνική συνεισφορά του. Πρωτίστως όμως, μέσω διαρροών, εναντίον του πρωθυπουργού που τον απομάκρυνε από την κυβέρνηση!
Αργησε ο κ. Σαμαράς να αντιληφθεί ποιες από τις επιλογές του αποδείχτηκαν καταστροφικές για την εικόνα της κυβέρνησης, χωρίς να προσφέρουν το παραμικρό στην προσπάθεια εξόδου από τη δανειακή ομηρία. Αργησε ακόμη να αντιληφθεί ποιοι τον υπονομεύουν, κάνοντας τα «γλυκά μάτια» στους δανειστές. Εκτός κι αν τελικά δεν έχει αντιληφθεί απολύτως τίποτα και κινείται μηχανικά, εν μέσω θερινής ραστώνης, γεγονός που θα φανεί σύντομα με το πρόσωπο που θα επιλέξει για εκπρόσωπο της χώρας στην Κομισιόν. Οψόμεθα…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120