Πριν καλά καλά στεγνώσουν τα μελάνια στα πρωτοδικεία από την αναμέτρηση στις τριπλές κάλπες, ξεκίνησε η κουβέντα για αλλαγή του εκλογικού νόμου. Και μαζί με αυτήν η κούρσα του ανασχηματισμού!
Δεν πρόκειται ασφαλώς για σοβαρή πολιτική διαδικασία που έχει σχέση με τις ανάγκες του τόπου. Σε… λαϊκή απογευματινή παραπέμπει, με μεταλλαγμένους κομπάρσους, που ούτε γέλιο δεν βγάζουν πλέον. Ενα θέαμα απεχθές και αποκρουστικό στην πλατιά μάζα των πολιτών, γιατί ποδοπατά κάθε έννοια αξιοκρατίας και αποθεώνει τις πελατειακού τύπου υπόγειες δοσοληψίες. Δοσοληψίες και «ανταμοιβές» με μοναδικό στόχο την παραμονή στην εξουσία…
Το μήνυμα των εκλογών, λοιπόν, στο κυβερνητικό στρατόπεδο είναι ο… ανασχηματισμός. Πότε θα γίνει, με τι όρους θα γίνει και πόσους θα… χωρέσει.
Μακάρι να μας καταπλήξει ο πρωθυπουργός και να συνθέσει (όποτε ο ίδιος το αποφασίσει και όχι στο τάιμιγκ που θέλουν άλλοι…) ένα σχήμα μάχης κομματικά ακηδεμόνευτο για μια διαπραγμάτευση του χρέους με τους δανειστές. Γιατί στην ουσία αυτό είναι το ένα και το μοναδικό διακύβευμα. Και αυτό θα αποτελέσει το κριτήριο της ενδεχόμενης επανεκλογής του.
Ούτε οι εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που εξαγγέλλονται σε συνθήκες virtual reality ούτε τα εκατομμύρια των Γερμανοβρετανών μπατίρηδων που θα πλημμυρίσουν τη χώρα ως τουρίστες, έχοντας προπληρώσει τις διακοπές τους στις χώρες μόνιμης διαμονής τους, μπορούν να σώσουν τη χώρα.
Εντελώς διαφορετικά πράγματα χρειαζόμαστε. Φοβάμαι, όμως, ότι το προϊόν του ανασχηματισμού θα είναι αποτέλεσμα μικροκομματικών ισορροπιών, που μοναδικό γνώμονα θα έχει τη διεύρυνση της ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας των κυβερνώντων. Μήπως και αποφευχθεί η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία τους πρώτους μήνες του 2015…
Ο «εμπλουτισμός» του κυβερνητικού σχήματος με φθαρμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της Ελιάς, ακόμη και με τα ρετάλια της ΔΗΜ.ΑΡ. εκεί θα αποσκοπεί. Οχι στη βελτίωση των κυβερνητικών επιδόσεων. Αλλά στη δημιουργία κατάλληλου κοινοβουλευτικού υποστρώματος για να περάσουν νέα μνημονιακά μέτρα, όπως το άθλιο και κατάπτυστο νομοθετικό πόνημα για την εμπορική εκμετάλλευση των ακτογραμμών, που έχει στόχο να μετατρέψει τις ελληνικές παραλίες σε «προσιτό» τουριστικό προορισμό για τους Ευρωπαίους συνταξιούχους, μια απέραντη… Μαγιόρκα των Βαλκανίων.
Στη νέα κυβέρνηση, εκτός από βαρύγδουπα ονόματα του εκσυγχρονισμού, δεν αποκλείεται να δούμε και εναλλακτικούς της ροζ Αριστεράς, επαναστάτες και… ροκάδες με φαρδιές τσέπες. Και το… Ποτάμι να μπορούσε να μπει ex officio, καλοδεχούμενο θα ’ταν, να είστε σίγουροι.
Το παζλ θα εμπλουτίσουν αποτυχόντες γαλάζιοι υποψήφιοι (σ.σ. τιμής ένεκεν) και διάφορα άλλα πουλέν του κομματικού σωλήνα που ήρθε η ώρα να «αποκατασταθούν»…
Μόνο που αυτού του είδους τα καιροσκοπικά ανοίγματα πιστοποιούν ότι η Νέα Δημοκρατία δεν αντιλαμβάνεται τι της έχει συμβεί. Η παράταξη διεμβολίζεται εκ δεξιών, χάνει μέρα με τη μέρα τα παραδοσιακά στηρίγματά της στον κοινωνικό ιστό και συρρικνώνει τα ποσοστά της, απομακρύνοντας επαγγελματικές ομάδες που άλλοτε αποτελούσαν τους στυλοβάτες της. Κι αντί να ανασκουμπωθεί κοιτώντας να περιχαρακώσει τις δυνάμεις της, αναζητά ερείσματα στον Βενιζέλο, που καμαρώνει για τη μονοψήφια εκλογική επίδοσή του, σαν να κατέκτησε το Εβερεστ…
Ο πρωθυπουργός κινδυνεύει να γίνει τροχονόμος προσωπικών επιδιώξεων και φιλοδοξιών για να διατηρηθεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία ακόμη και εις βάρος της κομματικής συνοχής. Ενας τέτοιος ανασχηματισμός όμως, ανεξάρτητα αν θα γίνει αύριο, στο τέλος του μήνα ή τον Σεπτέμβριο, που θα ανοίξει σκληρό μέτωπο με την τρόικα, δεν λύνει προβλήματα ούτε προσφέρει θεραπείες. Απλά αποξενώνει περισσότερο την κυβέρνηση από το εκλογικό σώμα…
Στην κυβερνητική «Task Force», που θα διαπραγματευτεί το χρέος, δεν έχουν θέση οι πονηρούληδες παντός καιρού, και ιδιαίτερα αυτοί που για μια υπουργική καρέκλα είναι ικανοί να γίνουν παραδουλεύτρες των Γερμανών. Ούτε ασφαλώς ο υπουργός Eθνικής Oικονομίας ή ακόμη και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος πρέπει να τυγχάνουν της έγκρισης των δανειστών. Οι ευρωεκλογές τέλειωσαν. Και εδώ και στη Γερμανία. Συνεπώς, είναι καιρός να ειπωθούν αλήθειες.
Και η αλήθεια είναι ότι η μάχη για το χρέος πρέπει να επικεντρωθεί σ’ ένα νέο «κούρεμα», κάτι που δεν μπορούσε να ειπωθεί προεκλογικά. Κι όταν λέμε «κούρεμα» δεν εννοούμε «διευκολύνσεις», αλλά διαγραφή χρέους. Ενα debt forgiveness, όπως αυτό που έκανε τη Γερμανία να σταθεί στα πόδια της τη δεκαετία του ’50, όπως αυτό που συνέβη σε αρκετές λατινοαμερικανικές χώρες και όπως αυτό που προτείνει σήμερα ο μνημονιακός μεν, ρεαλιστής δε Κύπριος νομπελίστας Χριστόφορος Πισσαρίδης.
Δεν υπάρχει σοβαρός οικονομολόγος στον πλανήτη που να ισχυρίζεται ότι η ελληνική άσκηση χρέους μπορεί να βγει, χωρίς την άμεση απομείωσή του. Το αντίθετο ισχυρίζονται μόνο οι Γερμανοί πολιτικοί, για ευνόητους λόγους, ο Ντάιζενμπλουμ, ο Ρεν, ο Μπαρόζο, άντε και ο Χρύσανθος στο Μέγαρο Μαξίμου, που δεν είμαι βέβαιος ότι κατέχει τα οικονομικά καλύτερα από τον Πισσαρίδη…
Επομένως είναι ιστορικό χρέος του πρωθυπουργού ν’ αλλάξει λεξιλόγιο και να επαναφέρει το θέμα του «κουρέματος» στην ατζέντα. Για να το κάνει, όμως, αυτό χρειάζεται μια ισχυρή επιτελική ομάδα υποστήριξης και ένα κυβερνητικό σχήμα ομοιογενές, χωρίς προσθήκες μαϊντανών.
Αν δεν μπορέσει ο κ. Σαμαράς να αναχαιτίσει την πολιτική βουλιμία του επελαύνοντος Βενιζέλου και τις τυχοδιωκτικές φιλοδοξίες μεμονωμένων βουλευτών της… συνταγματικής Αριστεράς, δύσκολα θα μπορέσει να αντισταθεί και στις ισοπεδωτικές αξιώσεις του Βερολίνου…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120