Αντιγράφω από το ρεπορτάζ της Κέλλυς Φαναριώτη στην εφημερίδα «Παραπολιτικά»: «Ο Θοδωρής, ο Αλέξανδρος, ο Σταύρος, ο Δαυίδ και τα υπόλοιπα παιδιά με τη συνοδεία του φύλακα-άγγελού τους πατρός Αθηναγόρα θα ταξιδέψουν στις 21 του μηνός στην Αμερική, προκειμένου να συμμετάσχουν στην παγκόσμια τεχνολογική διοργάνωση First Lego League (FLL)». Ποιοι είναι οι νέοι ερευνητές; Δέκα νεαροί συμπατριώτες μας Ρομά από τον υποβαθμισμένο Δενδροπόταμο Θεσσαλονίκης, που κέρδισαν πανάξια με την εφευρετικότητα τη συμμετοχή τους στο κορυφαίο Διεθνές Φεστιβάλ Ρομποτικής στο St Louis των ΗΠΑ. Πώς; Σχεδιάζοντας ένα ρομπότ που θα γεφυρώνει σεισμικά ρήγματα! Ποιος είναι ο πατήρ Αθηναγόρας; Μια καθ’ όλα άξια και φωτισμένη προσωπικότητα, αρχιμανδρίτης της Ιεράς Μητρόπολης Σταυρουπόλεως και Νεαπόλεως.
Η ομαδάρα αναχωρεί στις 21 Απριλίου για τις ΗΠΑ με την οικονομική αρωγή της FLL και του Ιδρύματος Μποδοσάκη, ενώ συγχαρητήρια αξίζουν και σε οργανώσεις της ελληνικής ομογένειας που θα καλύψουν τα έξοδα της μετακίνησης των παιδιών και του πατέρα Αθηναγόρα.
Η αλήθεια είναι ότι σήμερα Μεγάλη Πέμπτη είχα ετοιμάσει ένα διαφορετικό κείμενο σχετικά με τη σημαντικότητα της ημέρας και πώς αυτή επιδρά στον ψυχισμό μας. Διαβάζοντας όμως το ρεπορτάζ αυτό, αποφάσισα να γράψω για αυτά τα παιδιά που μέσα στο έρεβος των στενών οριζόντων της αποδοχής δυστυχώς από την πλειονότητα ημών ύπαρξης γκέτο όπως ο Δενδροπόταμος, στην Ελλάδα των κραυγών, στα τηλεπαράθυρα και των ψιθύρων στις λάθρα βιντεοσκοπημένες συνομιλίες μάς δίνουν κουράγιο, δύναμη και προπάντων αισιοδοξία. Αισιοδοξία ότι το μαύρο δεν θα κερδίσει, ότι θα πρυτανεύσει η λογική και ότι το φως θα επικρατήσει σε αυτό εδώ το λαμπερό οικόπεδο της Μεσογείου, όπως λέει και ο φίλος μου ο Χρίστος Μουλίνος, που όμως έχει να ζεσταθεί από τις αχτίδες του ήλιου εδώ και τέσσερα χρόνια.
Ναι, αυτή η Ελλάδα των παιδιών μας αξίζει και γι’ αυτή θα πρέπει όλοι να αγωνιστούμε. Για την Ελλάδα της ισονομίας και της ισοπολιτείας. Για την πατρίδα που δεν ανέχεται τον ρατσισμό – σε όποια μορφή κι αν αυτός εμφανίζεται. Για την Ελλάδα που τα παιδιά της δεν θα λιώνουν στα παγκάκια των γκέτο, σκλάβοι των παραισθησιογόνων ουσιών, αλλά θα πρωτοπορούν στο εξωτερικό διατρανώνοντας ότι σε αυτή εδώ τη γωνιά του κόσμου υπάρχει ακόμα «νερό» κι ότι θα βγούμε από την έρημο. Θα σταθούμε ξανά στα πόδια μας και θα δημιουργήσουμε πολιτισμό, τεχνολογικά επιτεύγματα και πρόοδο. Οχι για να κομπορρημονούμε έμπλεοι σοβινισμού, αλλά γιατί σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας καλύψει η σκόνη των καιρών, να ξεχάσουμε και να ξεχαστούμε.
Είναι κι αυτή η Ελλάδα. Η Ελλάδα που δεν θα σταματήσει ποτέ να μας εκπλήσσει για τις ικανότητες των ανθρώπων της, για το φιλότιμο και την καλοσύνη τους που γεμίζει όσα κενά μπορεί στον τόπο της κρίσης. Που βγαίνει μπροστά για να δώσει όσα μπορεί πρώτα σε αυτούς που το έχουν περισσότερο ανάγκη από άλλους.
Σε λίγες ημέρες τα παιδιά θα φύγουν να διαγωνιστούν για τις ΗΠΑ. Σήμερα όμως που θα σπεύσουμε όλοι στους ναούς «των Μεγάλων Λυγμών» για να σταθούμε δίπλα στον Θεάνθρωπο την ώρα της κορύφωσης του δράματός του, που θυσιάζεται για εμάς, ας φέρουμε έστω και μια στιγμή στο μυαλό μας την ομαδάρα του Δενδροποτάμου και τον πατέρα Αθηναγόρα. Οχι για να τους βοηθήσει ο Θεός να επιστρέψουν νικητές, έχουν ήδη νικήσει, αλλά για να παρακαλέσουμε εμείς να βρούμε το σθένος και το περίσσευμα καρδιάς να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους και να γκρεμίσουμε τους εσωτερικούς και τους εξωτερικούς τοίχους που μας κρατούν εγκλωβισμένους στους συγκαιρινούς νεολαβυρίνθους της ευτέλειας και της ιδιώτευσης.
Σπύρος Λίτσας
Μ.Η.Τ. 232120