Και ξαφνικά, που λέτε, ένας ωραίος τύπος, λίγο τηλεαστέρας, λίγο επιχειρηματίας, λίγο εναλλακτικός, αποφασίζει να πάρει το σακίδιο στην πλάτη και να οργώσει την Ελλάδα, στήνοντας ένα νέο πολιτικό κόμμα. Απολύτως προσωποπαγές, αλλά ταυτόχρονα αντισυστημικό, ακηδεμόνευτο έως και ανατρεπτικό: Το Ποτάμι…
Πρώτη προγραμματική εξαγγελία; Η επιβολή ευρωπαϊκών δασμών στα κινεζικά προϊόντα! Αστείο; Πιθανόν. Τυχαίο; Δεν νομίζω και θα σας εξηγήσω στη συνέχεια το γιατί.
Αυτός λοιπόν ο τύπος, που βλέπει την πολιτική σαν ένα ευχάριστο «road movie», μιλάει σαν κονφερασιέ σε αυτοσχέδιες υπαίθριες «αγορές» και φωτογραφίζεται με τις θαυμάστριές του, θέλει να βάλει τους «ανθρώπους» του στην επόμενη Ευρωβουλή. Αξιους, άσπιλους κι «αμόλυντους»…
Σε ποια πτέρυγα θα κάθονται; Δεν ξέρει, δεν το ‘χει «καθαρό». Θα σκεφτεί και θα μας πει…
Μια ωραία μέρα κι αφού πέρασε από πόλεις, χωριά, καφενεία, στάνες και χοιροστάσια, ο ήρωάς μας ανακαλύπτει ότι η Ελλάδα τον… στενεύει. Οι ντόπιες δημοσκοπήσεις τον δείχνουν σχεδόν… αυτοδύναμο. Aλλά αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να περάσει τα σύνορα, να φωτίσει με τ΄άστρο του κι άλλους πονεμένους λαούς της Εσπερίας.
Κι ως διά μαγείας ο εκκολαπτόμενος σωτήρας, με ένα κόμμα αχταρμά, ολίγων ημερών, κλείνει ραντεβού με όλη τη νομενκλατούρα του ευρωιερατείου! Ολοι σκοτώνονται να συναντήσουν τον πρόεδρο Σταύρο, το νέο φαινόμενο της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής, που βλέπει τα μνημόνια μέσα από μια διαφορετική ματιά, στοχαστική μα και τρυφερή συνάμα… Κι όλοι σπρώχνονται για να του σφίξουν το χέρι και να του πουν μια καλή κουβέντα. Mήπως τους κάνει την τιμή να ενταχθεί στην ευρωομάδα τους…
Ξέχασα να σας πω ότι ο αστέρας μας έχει ένα μικρό πρόβλημα επικοινωνίας. Θέλει να κατακτήσει την Ευρώπη, αλλά δεν μιλάει άλλη ευρωπαϊκή γλώσσα πλην της μητρικής. Ούτε αγγλικά, όπως αφοπλιστικά έχει ομολογήσει. Γιατί στο Ποτάμι τα λέμε όλα… Οσο κι αν πονάνε…
Κι εν τέλει, ελάχιστη σημασία έχουν αυτά. Μέσα σε ένα 24ωρο ο Σταύρος σαρώνει τις Βρυξέλλες. Aποθεώνεται σε ατμόσφαιρα θριάμβου. Συναντά για μία ολόκληρη ώρα τον Γερμανό υποψήφιο των Ευρωσοσιαλιστών και εκλεκτό της Μέρκελ Μάρτιν Σουλτς, νυν πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου. Φωτογραφίζονται μαζί σε στιγμές μεγάλης οικειότητας, λες και γνωρίζονται χρόνια. Αργότερα τρώει και πίνει στο φημισμένο εστιατόριο «Notos» με ένα άλλο φιλαράκι. Τον νεοφιλελεύθερο Γκι Φέρχοφσταντ, υποψήφιο κι αυτόν για την προεδρία της Κομισιόν, με την ευλογία του γνωστού σε όλους σας Ολι («καλό κουράγιο») Ρεν. Με τον Φλαμανδό…Θάτσερ μάλλον θυμήθηκαν τα παλιά. Οταν ο Σταύρος ως διευθυντής του «Κλικ» χειροκροτούσε τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία, όπως άλλωστε και ο Γκι ως πρωθυπουργός του Βελγίου…
Οι επαφές όμως δεν τελειώσαν εδώ. Μέσα στο ίδιο δοξασμένο 24ωρο ο πρόεδρος Σταύρος συνάντησε την αρχηγό των Πρασίνων Ρεμπέκα Χαρμς αλλά και τον Αυστριακό ευρωβουλευτή Χάνες Σβόμποντα, πρόεδρο των Δημοκρατών και Σοσιαλιστών. Αυτόν που έλεγε ότι η Ελλάδα πρέπει να παραδώσει την ευρωπαϊκή προεδρία στον… επόμενο, γιατί δεν είναι σε θέση να την ασκήσει…
Ολους αυτούς τους είδε ο Σταύρος για να… «διαπραγματευτεί», όπως ανερυθρίαστα εξηγεί στην ιστοσελίδα του. Προφανώς μέσω διερμηνέως…
Τέτοια πρόσβαση στις Βρυξέλλες ούτε το διπλωματικό γραφείο του Σαμαρά δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει, ενώ ο Τσίπρας θα περίμενε ακόμη στη λίστα αναμονής. Κι όμως το Ποτάμι ήταν εκεί. Με το υστέρημα των φίλων του, τα λιγοστά χρήματα από τα κουπόνια των συναγωνιστών και τη βοήθεια ασφαλώς των «εθελοντών» που έχουν τις υψηλές επαφές. Μάλιστα…
Καιρός λοιπόν να κόβουμε το καλαμπούρι, γιατί αν μη τι άλλο ο δικός μας τόπος είναι μικρός. Γνωριζόμαστε καλά. Και να μην υπήρχε το Ποτάμι, θα έπρεπε να το είχαν εφεύρει. Στους διαδρόμους της Κομισιόν, στις παρασυνάξεις της τρόικας, στα γραφεία της Καγκελαρίας, άντε και στα υπόγεια του Μαξίμου…
Ούτε αντισυστημικό ούτε εναλλακτικό ούτε ασφαλώς… ανατρεπτικό είναι το «σχήμα» του Σταύρου. Μόρφωμα-ανάχωμα είναι. Ενα απαίσιο μνημονιακό υβρίδιο. Από αυτά που θα χρησιμεύσουν ως κοινοβουλευτικά δεκανίκια σε μια μελλοντική εθελόδουλη συγκυβέρνηση.
Το ‘χε πει άλλωστε εγκαίρως ο προνομιακός συνομιλητής του Σταύρου. Ο Βέλγος… Χατζηδάκης, ο ίδιος που έλεγε ότι αν είχε ενωθεί η Δράση με την Ντόρα θα είχαν πάρει 7%… Τον Φεβρουάριο λοιπόν του 2012 αυτός ο δήθεν αθώος γυαλάκιας, ο Φέρχοφσταντ, ο παλιόφιλος του Σταύρου, δήλωνε στο «Βήμα» τα εξής: «Η καρδιά του προβλήματος είναι ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα πραγματικό πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης. Δεν έχετε τέτοιο πρόγραμμα. Το ότι πουλήθηκε κάτι στην Deutshe Telekom δεν συνιστά πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης, Χρειάζεστε κάτι τόσο μεγάλο όσο εκείνο που εφάρμοσαν οι Γερμανοί στην Ανατολική Γερμανία. Κι αυτό δεν έχει ακόμη ξεκινήσει…»
Eπομένως κομμένα τα ψέματα. Σοβαρός που θέλει να λέγεται αντισυστημικός, Ελληνας Μπέπε Γκρίλο ή απλά Σταύρος ο «άνθρωπος της γειτονιάς» δεν μπορεί να «ψαρεύει» από την πλατφόρμα του Φέρχοφσταντ, παρέα με την Ντόρα, τον Στέφανο Μάνο, άντε και τον Βαλλιανάτο. Γιατί απλά δουλεύει τον κόσμο.
Ποιος δημιούργησε το Ποτάμι; Ντόπια επιχειρηματικά συμφέροντα που θέλουν να διατηρήσουν τη βολή τους; Ξένοι κύκλοι που τρέμουν τον ΣΥΡΙΖΑ και ψάχνουν να στήσουν «αξιόπιστο συνομιλητή», έστω και σε βοηθητικό ρόλο; Θα σας γελάσω Πάντως το σχήμα δεν είναι καθόλου… αυθόρμητο. Ακραία νεοφιλελεύθερο είναι, με κεντροαριστερό μανδύα. Προδίδεται δε από τις επιπόλαιες δεσμεύσεις, όπως αυτή για την επιβολή δασμών στους Κινέζους, που ούτε η Μέρκελ τόλμησε να υιοθετήσει. Κάποιοι νεοσυντηρητικοί το καλοβλέπουν, στην επιτροπή εμπορίου του αμερικανικού Κογκρέσου!
Iσως υπάρχουν και κάποιοι χαζούληδες στην κυβέρνηση, αυτοί που εφηύραν το «συνταγματικό τόξο» και τρίβουν τα χέρια τους με το νέο δημιούργημα, ελπίζοντας ότι θα «κόψει ψήφους» από τα αντιμνημονιακά κόμματα. Επιτρέψτε μου μια πρόβλεψη: Οσο περνάνε οι μέρες και διαπιστώνεται στο τελευταίο καφενείο της Ελλάδας (όχι από αυτά που επισκέπτεται ο Σταύρος) ότι αυτό το κατασκεύασμα είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία, πράγματι θα κόβει ψήφους. Αλλά όχι από εκεί που φαντάζονται. Τη ΔΗΜ.ΑΡ. θα λεηλατήσει, αφού από τα σπλάχνα της γεννήθηκε, θα γρατζουνίσει κάτι από την Ελιά, ίσως και από τις παρυφές της Νέας Δημοκρατίας, αλλά τα αντιμνημονιακά σχήματα δεν θα τα αγγίξει. Στο τέλος δε, να μου θυμηθείτε, με την παρέλαση κάποιων περίεργων υποψηφίων στα κανάλια θα περιοριστεί σε μονοψήφια ποσοστά και θα ξεφουσκώσει, περιοριζόμενο σε ρεβεράντζες ξένων πρεσβειών…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120