Τι σημαίνει άραγε σήμερα να είσαι δεξιός και ποιους περιλαμβάνει ο όρος, που χτυπάει σαν σφυράκι το γόνατο της υβρίζουσας και συκοφαντικής Αριστεράς Κολωνακίου και Εξαρχείων; Μα ό,τι σήμαινε πάντοτε. Τον πατριώτη που πιστεύει στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, στο έθνος και τις διαχρονικές, ενωτικές για την κοινωνία, αξίες του, που τιμά τα σύμβολα και τους ήρωές του. Σημαίνει τον Ελληνα που αναγνωρίζει ως συνθεμελιωτή του έθνους την Ορθόδοξη Εκκλησία και της απονέμει τις νενομισμένες τιμές. Ο δεξιός είναι νοικοκύρης, φροντίζει άγρυπνα την οικογένειά του, το σπίτι, τις ελιές και το αμπέλι του, τη δουλειά του. Είναι αυτός που πιστεύει στον νόμο και την τάξη, έχοντας επίγνωση ότι την ανομία και την αναρχία τις πληρώνουν πάντα οι αδύναμοι κι επωφελούνται από αυτήν οι εχθροί της πατρίδας και της κοινωνικής ειρήνης. Γι’ αυτό τιμά τα Σώματα Ασφαλείας, την εσωτερική φρουρά της δημοκρατίας.
Ο δεξιός τιμά ιδιαίτερα κι αγαπάει τις Ενοπλες Δυνάμεις, γιατί το κόμμα του εκφράζει μεγάλο μέρος του έθνους, όμως οι Ενοπλες Δυνάμεις ταυτίζονται με όλο το έθνος. Ο Στρατός, οι Ελληνες υπό τα όπλα, είναι ο αρχαιότερος θεσμός μας, ο ανθός του λαού, που ένωσε τάξεις, τοπικισμούς, είναι ένα από τα αμόνια όπου σφυρηλατήθηκαν η ενότητα και η ταυτότητά μας. Από τον ωθισμό της οπλιτικής φάλαγγας στα πεδία της ελευθεροφροσύνης, ως το Μεσολόγγι, το Κάλε Γκρότο, το Υψωμα 731 και την Κερύνεια το ’74. Και, βεβαίως, οι Ενοπλες Δυνάμεις συγκροτούν τον σκληρό πυρήνα της εθνικής μας κυριαρχίας. Στην Κατοχή οι κατακτητές δύο θεσμούς κατήργησαν: τις Ενοπλες Δυνάμεις και το υπουργείο Εξωτερικών. Γι’ αυτό ανακλαστικά ο Δεξιός επιφυλάσσει περιφρόνηση σε όποιον απέφυγε δόλια ή χαριστικά την τιμή να φέρει όπλα για την πατρίδα ή το έκανε τύποις, ως πολυτελής λουφαδόρος της Γκομενοφυλακής στην εξέχουσα του Da Capo.
Ο δεξιός στην προέλευσή του μπορεί να προέρχεται από τους Λαϊκούς ή τους Φιλελευθέρους και τις μετεξελίξεις τους, την ΕΡΕ και την Ενωση Κέντρου. Ιδια η πίστη τους στο αστικό καθεστώς, στις εθνικές ιδέες. Κι όποια διαφορά είχαν στο πολιτειακό την έσβησαν το δημοψήφισμα κι ο χρόνος. Ο δεξιός είναι αντικομμουνστής, αντιναζιστής και αντιρατσιστής. Απεχθάνεται τον ολοκληρωτισμό κάθε χρώματος κι όσους καθυβρίζουν την πατρίδα, τους ήρωες και τα σύμβολά της, όσους με την ακρότητά τους θα την οδηγούσαν στιγματισμένη στην απομόνωση. Δεν θαυμάζει εχθρούς του έθνους, γενοκτόνους όπως ο Χίτλερ, ο Στάλιν ή ο Κεμάλ. Δεν επιτρέπει σε κανέναν, είτε φοράει κόκκινα είτε φοράει μαύρα, να παριστάνει τον αστυνόμο και τον δικαστή, να παραβιάζει το μονοπώλιο της βίας, που στη δημοκρατία ανήκει μόνο στα όργανα του κράτους, όταν εφαρμόζουν το Σύνταγμα και τους νόμους και μόνο τότε. Αρνείται την αυτοδικία, όποιο ψευδοϊδεολογικό μανδύα κι αν φέρει. Απεχθάνεται την οχλοκρατία, τις ασχήμιες σε τελετές, ναούς, καταθέσεις στεφάνων και παρελάσεις. Στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη ανοίγει το στόμα του μόνο για τον εθνικό ύμνο κι επιφυλάσσει την τιμωρία του για τους ανάξιους άρχοντες, για τις εκλογές και πριν από αυτές, με ευθύτητα κι αξιοπρέπεια, μέσα από την ελευθερία της γνώμης, τον Τύπο και τη νόμιμη και ειρηνική δράση μέσα από τις πολιτικές οργανώσεις και τα σωματεία. Ποτέ με τον τρόπο της ανομίας, της προσβολής επετείων, της κατάλυσης της έννομης τάξης και με άσκηση βίας, σωματικής ή λεκτικής, κατά εκλεγμένων εκπροσώπων του λαού. Και σε μια χώρα διαχρονικά τόσο ομοιογενή, θείο δώρο, μετέχοντας του υπερέχοντος ελληνικού τρόπου, θεωρεί απεχθή την κεντροευρωπαϊκή βαρβαρότητα ενός ρατσισμού, που θεωρεί τους ανθρώπους μοσχάρια ή άλογα.
Ο δεξιός πιστεύει στην ελεύθερη οικονομία, γιατί μόνο αυτή δημιουργεί και προάγει τις κοινωνίες, αλλά και στον εποπτικό ρόλο του κράτους, φράγμα προστασίας από την ασυδοσία των ισχυρών και τη στρέβλωση του υγιούς ανταγωνισμού. Κι ελεύθερη οικονομία δεν σημαίνει ανύπαρκτο κράτος ή τροχονόμος της διαπλοκής. Δεν σημαίνει νεοφιλελεύθερη ζούγκλα εθελούσιας «αυτορρύθμισης» των ανθρωποφάγων, μισθοί πείνας και κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, που κι αυτό είναι δημιούργημα της Δεξιάς υπό ευρεία έννοια. Ο δεξιός πιστεύει στην κοινωνική κινητικότητα, δείγμα υγείας του έθνους, που διασφαλίζει την ανάδειξη των καλύτερων παιδιών του στην κορυφή της κοινωνίας. Ο δεξιός είναι λαϊκός. Δεν είναι μαρξιστής από την ανάποδη, που βλέπει την κοινωνία ταξικά, αλλά από την πλευρά των ισχυρών. Η Δεξιά ή είναι λαϊκή ή δεν είναι τίποτα. Σε αυτή τη γη δεν υπάρχουν αριστοκράτες εξ αίματος. Η αληθινή αριστοκρατία μας ανήκει στον κόσμο της εργασίας, της επιστήμης, του πολιτισμού, της επιχειρηματικότητας, των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Είναι οι άριστοι μαθητές, φοιτητές, επιστήμονες, καλλιτέχνες, αγρότες, επιχειρηματίες, εργάτες, αξιωματικοί κι υπαξιωματικοί, οι άριστοι του αγώνα της ζωής, της σκέψης και οι άριστοι φύλακες της πατρίδας. Κι οτιδήποτε εμποδίζει την ανέλιξη των αρίστων είναι αντιλαϊκή κι αντεθνική πράξη.
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Μ.Η.Τ. 232120