Οπως συμβαίνει με όλα τα πραγματικά σοβαρά θέματά μας, ο φόρος για τα ακίνητα πέρασε σχεδόν απαρατήρητος. Χαμένος ανάμεσα στις αστειότητες για τις παρελάσεις και την τύχη τους, την προϊούσα άνοια παλιών και νέων πολιτικών, το δράμα της Μαρίας από τη Βουλγαρία και του μικρού Μπεν. Επειδή όμως αυτοί που συνέταξαν το νομοσχέδιο υποψιάζονται τη βόμβα που απασφάλισαν, απέσυραν και άρον άρον τη δημόσια διαβούλευση, έτσι για να τα καταλάβουμε τα μαντάτα με καθυστέρηση. Προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο γιατί ξέρουν τι έρχεται και τι τους περιμένει όταν ο κόσμος συνειδητοποιήσει το τράκο που του ετοιμάζουν.
Δίχως ίχνος υπερβολής, πρόκειται για τη μεγαλύτερη ληστεία εις βάρος των φορολογουμένων στην ιστορία του κράτους μας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για φόρο δήμευσης περιουσίας. Γιατί φόρος επί του ακινήτου και όχι επί του εισοδήματος που παράγει, αυτό ισοδυναμεί με δήμευση σε δόσεις. Κατά την ίδια έννοια θα έπρεπε να υπάρχει και φόρος επί των καταθέσεων και όχι επί των τόκων που παράγουν αυτές.
Το ακίνητο αποτέλεσε έως σήμερα το μοναδικό σταθερό σημείο αναφοράς για την κοινωνία μας. Τη μόνη αξιόπιστη αναγκαστική εναλλακτική διέξοδο εξασφάλισής μας απέναντι σε «συστήματα» που ξέραμε ότι βαδίζουν με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία. Οπως το Ασφαλιστικό και της Υγείας μας. Λέγαμε όπως και να ‘ρθουν τα πράγματα, να ‘χουμε ένα κεραμίδι να βάλουμε το κεφάλι μας από κάτω.
Και τώρα, ω της παράνοιας, άνθρωποι χωρίς εισόδημα ή με ελάχιστο εισόδημα απειλούνται με κατασχέσεις ακινήτων γιατί δεν μπορούν να καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές σε Ταμεία που είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορούν στο μέλλον να τους καταβάλλουν συντάξεις!
Δεν φτάνει λοιπόν που κατέρρευσαν και καταρρέουν όλα γύρω μας, με τον φόρο αυτό επιχειρείται και το τελειωτικό χτύπημα. Η πλήρης οικονομική και ηθική εξαθλίωσή μας. Το ξεθεμελίωμά μας ως κοινωνίας με το ξεσπίτωμά μας ως πολιτών.
Οικονομική εξαθλίωση γιατί σε πολλούς συμπολίτες χωρίς εισόδημα αυτή την περίοδο τούς δημεύει τις περιουσίες και σε άλλους επιβάλλει να πληρώνουν ενοίκιο στο ίδιο τους το ιδιόκτητο σπίτι, για το οποίο μπορεί να πληρώνουν ακόμη δόσεις δανείων.
Ηθική εξαθλίωση γιατί αποθαρρύνει τους ανθρώπους από κάθε προσπάθεια ατομικής βελτίωσης. Και χωρίς αυτήν πώς μπορεί να υπάρξει πρόοδος; Πώς νοείται ατομική ελευθερία δίχως στοιχειώδη οικονομική ανεξαρτησία; Τι απομένει από την αξιοπρέπεια σε ανθρώπους που αγωνίζονται μόνο για την επιβίωσή τους;
Η στέρηση κινήτρων για τη διατήρηση ή απόκτηση έστω και στοιχειώδους ατομικής ιδιοκτησίας θα μας οδηγήσει αναπόφευκτα σε νοοτροπίες και συμπεριφορές σαν αυτές που βλέπουμε στους εξαθλιωμένους μετανάστες που κατακλύζουν τη χώρα μας.
Δικαιολογίες του τύπου «δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να συγκεντρωθούν έσοδα» ακούγονται προκλητικές, όταν άφωνοι βλέπουμε τι γίνεται ή καλύτερα τι δεν γίνεται στο Δημόσιο, στις ζημιογόνες επιχειρήσεις του, τις εφορίες. Και επιχειρήματα όπως «όποιος δεν αντέχει να πληρώσει τους φόρους του, να πουλήσει το ακίνητό του», μόνο οργή μπορεί να προκαλέσουν, πέραν της χαιρέκακης γελοιότητάς τους.
Στα χέρια της κυβέρνησης και των βουλευτών της πλειοψηφίας έρχεται μία ταφόπλακα. Μένει να δούμε αν θα συρθούν, αργά ή γρήγορα, από κάτω της ή αν θα αναζητήσουν άλλον δρόμο από αυτόν που τους προτείνουν με αυτοκαταστροφική εμμονή οι νεκροπομποί συντάκτες της.
Γιώργος Στράτος
Μ.Η.Τ. 232120