Η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι τόσο αυταπόδεικτα ζοφερή που δεν χρειάζεται περαιτέρω αναφορές και παραδείγματα, ακόμη και για εκείνους που εξακολουθούν να αμφιβάλλουν -τάχα- γι’ αυτό, για το δικό τους συμφέρον και μόνο. Για να μην κρυβόμαστε πλέον και, κυρίως, για να μη νομίζουν αυτοί ότι μπορούν να μας κρύβονται.
Η «αποτελεσματικότητα» της κυβέρνησης προβάλλει, επίσης, ανάγλυφη μέσα από τα «επιτεύγματά» της, όπως αυτά καταγράφονται στο σύνολο της καθημερινότητάς μας. Αποτελεί κοινή συνείδηση πλέον ότι η κοινωνία μας βάλλεται ευθέως και από όλες τις μπάντες, προκειμένου να ξεθεμελιωθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Φορολογία ακινήτων, δημόσια υγεία, μισθοί και συντάξεις, πετρέλαιο θέρμανσης και τιμές τροφίμων αποτελούν τα «πρώτα βιολιά» στο ρέκβιεμ που παίζεται πάνω μας.
Είτε από ανικανότητα είτε από ανεξήγητη μνησικακία, είτε από ανεπίτρεπτη ολιγωρία κατά την άσκηση των καθηκόντων τους τα μέλη της κυβερνητικής «ορχήστρας» παγιώνουν τη βεβαιότητά μας ότι είτε δεν γνωρίζουν είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν, είτε… κωλύονται, όσο και αν ακούγεται βαρύ αυτό το τελευταίο, να αλλάξουν σκοπό.
Ολα τα παραπάνω ισχύουν δυστυχώς και για την αντιπολίτευση. Δυστυχέστερα, κυρίως για την αξιωματική. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο κυριότερος λόγος που αδυνατεί να κεφαλαιοποιήσει τη διογκούμενη οργή των πολιτών αυξάνοντας εντυπωσιακά τη δύναμή της. Γιατί δεν προσφέρει μια συγκεκριμένη εναλλακτική λύση, πικρή αλλά ειλικρινή.
Η διαπίστωση αυτού του τεράστιου κενού, η έλλειψη δηλαδή ενός εθνικού σχεδίου για την έξοδο από την κρίση, είναι που μας απογοητεύει περισσότερο και από την κατάσταση, στην οποία έχουμε περιέλθει. Και η αποδεδειγμένη αδυναμία του πολιτικού μας συστήματος να διατυπώσει αυτό το σχέδιο δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε πίσω από επικοινωνιακούς χειρισμούς ούτε από ξαναζεσταμένες διαφορές του παρελθόντος που οι νουνεχείς Ελληνες έχουν τοποθετήσει οριστικά και αμετάκλητα στα ράφια των βιβλιοθηκών και της μνήμης τους.
Αλλωστε, την υπογραμμίζουν καθημερινά οι γενικόλογες τοποθετήσεις, η μόνη ξύλινη γλώσσα «στον αέρα», η αναντιστοιχία λόγων και έργων. Την επιβεβαιώνουν πανηγυρικά οι δηλώσεις δανειστών και εταίρων, και τα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου.
Ποια υπηρεσία απομένει, λοιπόν, στους πολιτικούς μας; Να αναζητήσουν και να βρουν εκείνους τους Ελληνες που με το αδιαμφισβήτητο κύρος της γνώσης τους μπορούν να εκπονήσουν ένα εθνικό σχέδιο. Για την Οικονομία, την Υγεία, την Παιδεία, για τα μεγάλα ζητήματα. Υπάρχουν και με αξία αναγνωρισμένη από κοινωνίες και κράτη που υποκλίνονται στη γνώση και δεν τη φοβούνται ούτε την αντιμετωπίζουν με φθόνο και υστεροβουλία. Δραστηριοποιούνται εκεί όπου το έργο τους κατευθύνει και συμπληρώνει την άσκηση της πολιτικής.
Θα ανταποκρίνονταν σε ένα εθνικό προσκλητήριο, γιατί ο πατριωτισμός τους δεν δηλητηριάστηκε από το νταραβέρι με την εξουσία και η νοσταλγία κάνει, μαζί με τον πόνο για την πατρίδα, και τη ματιά τους πιο καθαρή για ό,τι πρέπει και μπορεί να γίνει για τον λαό της. Αρκεί να τους εγγυηθούν ειλικρινά τα κόμματα ένα πλαίσιο ευπρέπειας και ασφάλειας. Ενα πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορέσουν με ευθύτητα και γενναιότητα να διατυπώσουν την άποψή τους. Δυστυχώς, για τα κομματικά επιτελεία και ευτυχώς για όλους μας είναι σχεδόν αυτονόητα και αναμενόμενα για τους γνωρίζοντες ανά τομέα όσα έχουν να μας πουν περί του πρακτέου.
Τόσο αυτονόητα που οι ιδεολογικές διαφορές επ’ αυτών μπορούν να μένουν για αργότερα. Γι’ αυτό και όσοι θέλουμε να σώσουμε τις ιδεολογίες και τις διαφορές μας, τη δημοκρατία δηλαδή, έχουμε κάθε λόγο να ακούσουμε τις προτάσεις τους πριν το γενικό σιωπητήριο σημάνει στο κολαστήριό μας.
Γιώργος Κ. Στράτος
Μ.Η.Τ. 232120