Ο ρυθμός των εξελίξεων στις υποθέσεις των κατηγοριών που βαραίνουν βουλευτές και μέλη της Χρυσής Αυγής είναι καταιγιστικός. Ως εκ τούτου, δικαιολογείται σε έναν βαθμό και το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Οταν όμως η υπερπροβολή αγγίζει -αν δεν ξεπερνά- τα όρια της υπερπαραγωγής, τότε οι παρενέργειές της είναι αναπόφευκτες.
Η πρώτη αφορά τις παρεμβάσεις που εσκεμμένα επιχειρούνται στο έργο των ανακριτικών και των εισαγγελικών Αρχών με τις δηλώσεις όλων των εμπλεκομένων στις υποθέσεις και φυσικά για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
Η δεύτερη, εξίσου σημαντική, παρενέργεια έχει να κάνει με το γεγονός ότι η υπερβολή στην παρουσίαση των πεπραγμένων των χρυσαυγιτών στα μέσα μοιάζει εξ αντικειμένου να θέλει να επισκιάσει τα πολλά και σημαντικά γεγονότα που τρέχουν παράλληλα με τις αποκαλύψεις για τη δράση τους.
Δεν είναι λίγα και είναι πολύ δραματικά όσα είδαν το φως της δημοσιότητας την προηγούμενη εβδομάδα.
Πρώτη και καλύτερη η αποκάλυψη της «Wall Street Journal» για όσα ειπώθηκαν στο ΔΝΤ την άνοιξη του 2010 σχετικά με την τύχη του προγράμματος για τη χώρα μας, ποιους πραγματικά εξυπηρετούσε και τι επιπτώσεις θα είχε στη ζωή μας. Και ναι μεν η εφημερίδα μας δικαιώθηκε πανηγυρικά, τα ερωτήματα όμως για το αν και πότε θα αποδοθούν οι ευθύνες για την εθνική τραγωδία του Μνημονίου παραμένουν.
Οπως επιβεβαιώνει το δεύτερο μπαράζ ειδήσεων, ακλόνητες και σε εξέλιξη βρίσκονται οι συνέπειες του Μνημονίου.
Οταν το τρέχον πρόγραμμα στήριξης ολοκληρωθεί, στα μέσα του 2014, η Ελλάδα πιθανόν να χρειαστεί «συνέχεια της βοήθειας από τους φίλους της» δήλωσε ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθεροποίησης (ΕΜΣ-ESM). Και σαν να μην έφτανε αυτό, μαύρα μαντάτα στέλνει το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής σε έκθεσή του για την πορεία του δημόσιου χρέους μετά το τέλος του Μνημονίου το 2014. Οπως αναφέρει, είναι ψευδαίσθηση να αναμένουμε ότι η χώρα θα επιστρέψει στις αγορές μετά το 2014 για να καλύψει με λογικούς όρους τις ανάγκες αναχρηματοδότησης του χρέους συν τυχόν έκτακτες ανάγκες.
Κατά το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, «μία συμφωνία για νέα δάνεια στήριξης ή και άλλες διευκολύνσεις (μείωση επιτοκίων κ.λπ.) είναι η πιθανότερη λύση με τα σημερινά δεδομένα». Η βασική παραδοχή των επιστημόνων του Γραφείου Προϋπολογισμού είναι ότι «το χρέος δεν πρόκειται να τεθεί σε τροχιά μείωσης και να γίνει βιώσιμο ως το 2020 ή το 2027 αποκλειστικά με εθνικές προσπάθειες αποταμίευσης (=δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων και ιδιωτικοποιήσεις), χωρίς οποιαδήποτε αναδιάρθρωση (=νέο «κούρεμα») ή και αναδιάταξη (=επιμήκυνση των περιόδων αποπληρωμής χρεών) και άλλες διευκολύνσεις».
Το τι σημαίνουν όλα αυτά οι πολίτες το βιώνουμε βάναυσα στην καθημερινότητά μας, που γίνεται ανελέητη εις βάρος μας από μέρα σε μέρα. Αυτό που αναζητούμε είναι απαντήσεις. Οχι βεβαίως σαν κι αυτές που δίνονται με προκλητικό για την κοινωνία τρόπο σε κατά παραγγελία συνεντεύξεις, αλλά με τον άλλο, τον ειλικρινή, αυτόν που δίνει ελπίδα και προοπτική.
Και φυσικά το γεγονός ότι αυτόν τον τρόπο για την ώρα δεν μπορεί να τον διατυπώσει πειστικά η Αντιπολίτευση δεν απαλλάσσει και την κυβέρνηση από τη δική της ευθύνη να τον χαράξει και να τον υλοποιήσει . Το διάλειμμα με τις μεταγωγές των «παλικαράδων» πρέπει να γνωρίζουν ότι είναι σύντομης διάρκειας και ισχύος ως αναισθητικό του πραγματικού πόνου που μας κυκλώνει πλέον από παντού.
Γιώργος Στράτος
Μ.Η.Τ. 232120