Οι απολύσεις με τον τρόπο που γίνονται μοιάζουν περισσότερο με «εκτελέσεις ομήρων», παρά με προσπάθεια διαρθρωτικών αλλαγών. Το καταρχήν ζήτημα δεν μπορεί να είναι η εκδίκηση εις βάρος των δημοσίων υπαλλήλων για τα προνόμια που είχαν, τη μονιμότητα της εργασίας τους και την εύνοια που επέδειξε σε αυτούς το πελατειακό κράτος, το οποίο κατά κύριο λόγο οργάνωσαν τα δύο κόμματα, που σήμερα συγκυβερνούν. Η εξέλιξη που θέλει με εντολή τρόικας να πέφτει το κόστος της λειτουργίας του κράτους από μόνη της θα καταντήσει ακόμη ένα αδιέξοδο, που έρχεται να προστεθεί στα υπόλοιπα: Εκείνο του επιχειρείν· γιατί ποιος, αλήθεια, μπορεί να οργανώσει επιχείρηση στην παρούσα φάση στην Ελλάδα με τη φορολογία να θυμίζει ακραίο «πλιάτσικο», το νομοθετικό πλαίσιο να αλλάζει συνεχώς λες και πρόκειται για χώρα-μπανανία, τις κυβερνητικές αποφάσεις να μην έχουν καμία συνάφεια μεταξύ τους, την προοπτική της χώρας να είναι στην καλύτερη περίπτωση αόριστη; Ή με το άλλο αδιέξοδο των ταυτόχρονων χρεοκοπιών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με τις εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, την κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων, την αδυναμία των πιστωτικών ιδρυμάτων να ασκήσουν κύριες τραπεζικές λειτουργίες, τις βασικές δομές του κράτους να υπολειτουργούν;
Οι απολύσεις θυμίζουν «εκτέλεση ομήρων» σε τελική φάση της γερμανοκρατίας, γιατί το μόνο που τις συνοδεύει ως αιτιολογία είναι ότι έχουμε δεσμευθεί στην τρόικα να κάνουμε απολύσεις για να πάρουμε τη δόση. Για παράδειγμα, πολύ πιο ενδιαφέρουσα συζήτηση θα ήταν (και σίγουρα τομή) αν η παρούσα μνημονιακή, υπό ξένη εντολή δηλαδή, κυβέρνηση πρότεινε όλοι οι υπάλληλοι των πρώην ΔΕΚΟ, που είναι από το 2002 Α.Ε. με συμμετοχή του Δημοσίου, να γίνονταν άμεσα ιδιωτικοί υπάλληλοι, χωρίς απολύσεις. Από εκεί και πέρα το μάνατζμεντ κάθε εταιρίας, είτε πρόκειται για τη ΔΕΗ και την ΕΥΔΑΠ είτε για τον ΟΣΕ ή για την πολεμική βιομηχανία, θα προσπαθούσε να κάνει το καλύτερο δυνατό για να υπάρξει κερδοφορία στην επιχείρηση, με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, χωρίς βεβαίως η ηγεσία κάθε εταιρίας να συγκροτείται από διορισμένους πρώην βουλευτές, αποτυχημένους πολιτευτές, κομματικούς παράγοντες ή «κομματοδίαιτους» τεχνοκράτες. Από την άλλη πλευρά, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, στην Αυτοδιοίκηση, γιατί θα πρέπει να είναι υπάλληλοι του κεντρικού κράτους, δημόσιοι υπάλληλοι με την ευρεία έννοια και όχι υπάλληλοι με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου στην περιφέρεια ή στον δήμο που εργάζονται; Και γιατί η Αυτοδοίκηση θα πρέπει να έχει τη σχέση των κρατικών εγγυήσεων για να λειτουργεί και όχι την αυτονομία της διαχείρισης στη βάση των πόρων της, που δεν είναι μόνον τα δημοτικά τέλη αλλά και οι αναπτυξιακές εταιρίες που μπορούν να γίνουν συμμετοχών, τα δάνεια από την ανοιχτή αγορά, οι ευρωπαϊκές χρηματοδοτικές ροές; Φυσικά, σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει να έχουμε ένα άλλο υπουργείο Εσωτερικών, εποπτικό σε αυτές και όχι η «μάνα πατρίδα» όπως σήμερα, για τη διαφάνεια, την ορθή διαχείριση αλλά και τη διαχείριση κρίσης σε περίπτωση πτώχευσης κάποιου δήμου ή περιφέρειας.
Ακόμη και τα ασφαλιστικά ταμεία, που υπήρξε η φαεινή ιδέα να συγχωνευθούν σε ένα από την αρχή χρεοκοπημένο, τον ΕΟΠΥΥ, προφανώς σε ακόμη μια λάθος λογική διαχείρισης του ρίσκου, έχουν πιθανότητες να επιβιώσουν αν αντιμετωπισθούν ως εταιρίες και μάλιστα τα «προικοδοτήσουν» με νοσοκομεία αντί να κλείνουν τα δεύτερα. Αλλωστε, τα «κουρεμένα» ομόλογα που τα χρέωσαν θα πρέπει να έχουν ανταπόδοση προς αποκατάσταση της δυνατότητας των Ταμείων να λειτουργούν.
Οι αποφάσεις και οι πράξεις των Μητσοτάκη, Μιχελάκη, που βρίσκονται σε απόλυτη εναρμόνιση με τις εντολές του Μαξίμου και τις ντιρεκτίβες της τρόικας, δεν αποτελούν καν συζήτηση για διαρθρωτικές αλλαγές, παρά μόνον επιπλέον βάρος σε μια κοινωνία που κατέρρευσε εντός της ζώνης του ευρώ.
Μενέλαος Τασιόπουλος
Μ.Η.Τ. 232120