Αν υπάρχει ένα πρόσωπο, το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει σήμα κατατεθέν αυτής της νέας κυβέρνησης, αυτό είναι ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο νέος υπουργός, όπως και η πρώην υπουργός αδελφή του, πέραν των δικών τους ικανοτήτων, οφείλουν την πολιτική τους ύπαρξη στη συμμετοχή του πρώην πρωθυπουργού πατρός των στο μακροχρόνιο έργο που λέγεται επάνδρωση του Δημοσίου. Είναι βέβαιο ότι ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα καταλάβει στα σχολικά βιβλία για τη συμμετοχή του αυτή θέση δίπλα στους μακαρίτες Θεόδωρο Δηλιγιάννη και Αλέξανδρο Κουμουνδούρο. Επαξίως, γιατί από την εποχή τους είχε να δει η πολιτική μας ζωή τέτοιο μπετοναρισμένο αριθμό ψηφοφόρων, άρτια μοιρασμένων και σε κόμμα και σε βουλευτή άλλου κόμματος, όταν χρειάστηκε.
Οπως, λοιπόν, ο νεότερος Μητσοτάκης βρίσκεται ήδη αντιμέτωπος με τα πεπραγμένα του πατρικού παρελθόντος -από το 1946 εκλεγόταν ο πατέρας του, για να μην ξεχνιόμαστε-, έτσι και το σύνολο αυτής της κυβέρνησης βρίσκεται αντιμέτωπο με τα πεπραγμένα του, είτε κομματικά είτε προσωπικά, καθώς καλείται να συμμαζέψει τον ασυμμάζευτο.
Η αγωνία νέων και παλιών υπουργών είναι προφανής. Γνωρίζουν καλά ότι εν πολλοίς στο υπόλοιπο του βίου τους στον σημερινό θώκο τους θα παιχτεί, πέραν «της σωτηρίας της πατρίδας», όπως αρέσκονται να κομπορρημονούν για να σκεπάσουν την απραξία και την ατολμία τους, η δική τους σωτηρία.
Το ξέρουν καλύτερα από τους ίδιους και ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, γι’ αυτό και αναφέρθηκαν στην «υπέρτατη ιδεολογία της σωτηρίας του τόπου» και στην «εθνική ανάγκη», γιατί διαισθάνονται ότι το νέο σχήμα έχει δρόμο ακόμα προκειμένου να πείσει πρώτα τα κομματικά τους ακροατήρια και μετά το εθνικό.
Ανεξαρτήτως του τι θα πράξουν οι κομματικές βάσεις Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, πάντως, οι υπόλοιποι πολίτες άλλη ευκαιρία δεν βλέπω να προβλέπουν και για τους δύο πρώην μονομάχους του δικομματισμού. Και βεβαίως, η χώρα δεν πρόκειται να χαθεί ό,τι και αν κάνουν και κυρίως ό,τι και αν δεν κάνουν ούτε και τώρα. Για τους ίδιους, όμως, κανείς δεν μπορεί να το εγγυηθεί. Εχουν και η μεγαλοψυχία και η έλλειψη μνήμης και η βλακεία αυτού του λαού τα όριά τους. Γιατί τα όρια των οικονομικών αντοχών του έχουν ξεπεραστεί προ πολλού και ας μην το θυμίζει για την ώρα στην εξουσία με κραυγαλέο και ανεξέλεγκτο τρόπο.
Σκληρές αποφάσεις που η υλοποίησή τους δεν επιδέχεται ούτε άλλη καθυστέρηση ούτε άλλες αυθαιρεσίες και ακροβασίες κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης. Αυτό είναι το ασφυκτικό πλαίσιο, εντός του οποίου θα κινηθεί η νέα κυβέρνηση. Οσοι πραγματικά επιθυμούν να παράξει έργο, οφείλουν να της το υπενθυμίζουν διαρκώς.
Για να μην υποκύψει στην επιρρέπεια που αποτελεί ίσως τη μοναδική εκλεκτική συγγένεια μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών της. Κανείς δεν είναι προορισμένος για τίποτα μέχρι τα πεπραγμένα του να το επιβεβαιώσουν. Και η Ιστορία είναι αμείλικτη με όσους τρέφουν επ’ αυτού διαφορετικές αυταπάτες.
Γιώργος Κ. Στράτος
Μ.Η.Τ. 232120