Οι κυβερνητικοί εταίροι είναι… ματιασμένοι! Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι κατάφεραν να δημιουργήσουν μείζονα εσωτερική κρίση για ένα θέμα στο οποίο κατ’ ουσίαν συμφωνούν. Το θέμα είναι η αντιμετώπιση του ρατσισμού και, αν δεν συμφωνούσαν, τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο άσχημα, όχι μόνο για τη σταθερότητα της τρικομματικής κυβέρνησης αλλά για τη δημοκρατία στη χώρα.
Οι ευθύνες τους στη γέννηση και την κλιμάκωση αυτής της κρίσης είναι ανάλογες του μεγέθους τους. Θα τις εντοπίσουμε όμως αντιστρόφως, ακολουθώντας τη χρονολογική σειρά των γεγονότων.
Η ΔΗΜ.ΑΡ., και ορθώς, θεωρεί μείζον θέμα την ενίσχυση της νομοθεσίας για την αντιμετώπιση του ρατσισμού εν όψει των νέων δεδομένων και συμπεριφορών που έχουν προκύψει στη χώρα. Γιατί δεν το θέτει διά του κ. Κουβέλη απευθείας στην ατζέντα των αρχηγών αλλά αφήνει τον εξ αυτής προερχόμενο υπουργό Δικαιοσύνης να το πάρει πάνω του, με σπουδή που ο ίδιος δεν θα επιδείκνυε, ως εκ της σοβαρότητας του θέματος, ούτε ως μαχόμενος και άξιος δικηγόρος;
Το ΠΑΣΟΚ πρώτο έχει αναδείξει το ζήτημα στην ατζέντα του. Προσπαθεί, και δικαίως από την πλευρά του, να πάρει κεφάλι σ’ ένα ζήτημα που ευαισθητοποιεί τα αντανακλαστικά της πάλαι ποτέ κραταιάς εκλογικής του βάσης καθώς κατά τα λοιπά αυτή φεύγει κάτω από τα πόδια του. Ο κ. Βενιζέλος, για τον οποίον το πεδίο είναι προνομιακό, γιατί δεν τοποθετεί εκείνος εξαρχής το θέμα στην ατζέντα των αρχηγών; Τι φοβήθηκε; Μην αφαιρέσει την πρωτοβουλία από τον κ. Ρουπακιώτη;
Η Νέα Δημοκρατία διακινδυνεύει να υποστεί δεινή, όχι κοινοβουλευτική αλλά ιδεολογική ήττα, σε ένα ζήτημα στο οποίο κατά τα μεγαλύτερο μέρος του έχει δίκιο. Οντως και το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση του ρατσισμού είναι επαρκές στη χώρα μας, όντως δεν υφίσταται ζήτημα υποχρέωσής μας για ψήφιση και νέου νόμου από τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και όντως οι διατάξεις του νομοσχεδίου Ρουπακιώτη χρήζουν περαιτέρω επεξεργασίας, γιατί εν προκειμένω είναι εύκολο να ανοίξει κάποιος τον ασκό του Αιόλου πέραν των καλών του προθέσεων.
Γιατί λοιπόν ο πρωθυπουργός με όλα αυτά τα δεδομένα, αντί να πάρει ο ίδιος την πρωτοβουλία των κινήσεων, επιτρέπει:
– στον υφυπουργό Δικαιοσύνης να αφήνει τον υπουργό του με την πεποίθηση ότι όλα βαίνουν καλώς;
– στους βουλευτές του να τοποθετούνται κατά μόνας, λες και δεν υπάρχει ανάγκη και λόγος για ενιαία στάση στο ζήτημα από το κόμμα του;
– στον γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου να συνδιαλέγεται ευθέως ή εμμέσως με υπουργό της κυβέρνησής του;
– στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή της Βουλής να διαρρέει κατά τρόπο απαράδεκτα άκομψο το πόρισμά της λίγες ώρες πριν από τη συνάντηση των αρχηγών;
Αν στο συγκεκριμένο ζήτημα η δυνατότητα να βρεθεί κοινός τόπος και να επιτευχθούν συγκλίσεις εμφανίζεται από δύσκολη έως αδύνατη στα όρια της κρίσης, τότε επιτρέψτε μου να φοβάμαι πάρα πολύ για την ποιότητα των διαπραγματευτικών θέσεων που παρήχθησαν από τους τρεις για να αντιμετωπίσουν την τρόικα. Και το χειρότερο είναι ότι έχουμε ακόμη δρόμο παρέα της.
Γιώργος Κ. Στράτος
Μ.Η.Τ. 232120