Το ΔΝΤ το λέει ξεκάθαρα: «Οι τιμές στα τρόφιμα στην Ελλάδα μπορεί να πέσουν έως και 30%». Τα στοιχεία από όλα ανεξαιρέτως τα δελτία των στατιστικών υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι συντριπτικά εις βάρος μας: «Τα ράφια των ελληνικών σούπερ μάρκετ είναι μακράν τα πιο ακριβά και σε μερικά βασικά είδη με αδικαιολόγητες αποκλίσεις από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο». Οι αρμόδιοι υπουργοί διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι προσπαθούν για τη μείωση των τιμών. Από κοντά και οι αρμόδιες υπηρεσίες που κατά δήλωσή τους καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να συμμαζέψουν τον ασυμμάζευτο δεκαετιών ασυδοσίας και αισχροκέρδειας. Το ίδιο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που εγκαλούν λάβρα την κυβέρνηση γιατί δεν έχει ελέγξει ακόμη αποτελεσματικά την αγορά. Και φυσικά σύμφωνοι είναι παραγωγοί και έμποροι, που γνωρίζουν και τα πώς και τα γιατί των κυκλωμάτων της κερδοσκοπίας που δρουν στην πλάτη μας.
Αναρωτιέμαι ποιο άλλο αίτημα εκτός από αυτό για τη μείωση των τιμών στα βασικά είδη διατροφής συγκεντρώνει τέτοια παλλαϊκή αποδοχή. Τολμώ να πω ότι είναι και καθολικό και επιτακτικό. Σε ποιο άλλο ζήτημα θα μπορούσε να βρεθεί σχεδόν αμέσως μια βάση συνεργασίας και ενεργειών όλων των εμπλεκομένων;
Μια βάση συνεργασίας με τριπλό θετικό αποτέλεσμα και πολλαπλούς αποδέκτες. Πρώτον και κυριότερο, θα ανακούφιζε άμεσα το σύνολο της κοινωνίας. Δεύτερον, θα αποδείκνυε εμπράκτως ότι το πολιτικό σύστημα μπορεί να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα που κάθε πολιτικό σύστημα πρέπει να απαντά, δηλαδή στο «τι θα φάμε σήμερα». Τρίτον, απαντώντας στο ερώτημα αυτό θα εμπέδωνε με πανηγυρικό τρόπο και την ευαισθησία του προς τους πολίτες αλλά και την αποφασιστικότητά του ως προς το ότι δεν ανέχεται καμιά μορφή παρασιτισμού και ανομίας εις βάρος μιας χειμαζόμενης χώρας, όποιο περιτύλιγμα κι όσες πατρίδες και φράγκα κι αν έχουν αυτές.
Αφού λοιπόν όλοι και συμφωνούν και θέλουν και ξέρουν, τι είναι αυτό που τους εμποδίζει να δράσουν; Ποιο αόρατο χέρι μπορεί να υποτάξει την εκπεφρασμένη βούληση μιας ολόκληρης χώρας, που εν προκειμένω θα μπορούσε εύκολα να πάρει και τον χαρακτήρα συναγερμού και πανστρατιάς; Ποιο… ράφι και με ποιο θάρρος θα μπορούσε να ορθώσει ανάστημα απέναντι σε εκατοντάδες χιλιάδες άδειες κατσαρόλες και ποια… αλυσίδα θα τολμούσε να τις δέσει;
Προτού η ουσία της πολιτικής χαθεί εντελώς στον κουρνιαχτό από τα στικάκια, τις αντιγραφές και τις αλλοιώσεις τους, στις άνευ αντικειμένου κοκκορομαχίες και… κοτομαχίες για την επανεκλογή, ας επιχειρήσουμε να δοκιμάσουμε τα αντανακλαστικά μας σε ένα ζήτημα κυριολεκτικώς ζωτικής σημασίας, ως πολίτες αυτή τη φορά και όχι ως καταναλωτές· επιμένοντας στα βασικά και όχι στα αναλώσιμα.
Μ.Η.Τ. 232120