Είναι γνωστό ότι ο πανικός κι η συνωμοσιολογία πουλάνε. Πουλάνε φύλλα, θεαματικότητα, τσιμπάνε και κανά ψηφαλάκι από τα ξέπνοα θύματα των ζόρικων καιρών μας. Το ‘χουμε βέβαια κι οι Ελληνες στο αίμα μας. Ψοφάμε για «σκοτεινά κέντρα», πρακτοριλίκια, εσχατολογικές ερμηνείες, που βέβαια προϋποθέτουν οι εξελίξεις να είναι καλοκουρδισμένες κι ελέγξιμες από κάποιους. Το τι παπατζιλίκι διακινείται περί Μπίλντερμπεργκ, σιωνιστών κ.λπ. δεν λέγεται. Σαν να συνωμότησε το Σύμπαν για να καταστρέψει το αγλάϊσμα της υγιούς οικονομίας που είχαμε δημιουργήσει, από φθόνο για τις κορυφές που είχαν κατακτήσει ο βαλκανικός μπαρόκ σοσιαλισμός μας κι η ενοχική μεταπολιτευτική Δεξιά.
Αυτά κάποιοι τ’ «αγοράζουν», όπως και τα περί ψεκασμών για ψυχολογικό έλεγχο των μαζών. Γιατί; Διότι αρκετοί αρνούνται να δεχτούν την πραγματικότητα. Αυτό που στ’ αλήθεια συμβαίνει ξέρετε πώς ορίζεται με μια φράση; Το πάπλωμα πηγαίνει με βίαιο τρόπο ως εκεί που πραγματικά φτάνουν τα πόδια μας. Κι εξηγούμαι μ’ ένα παράδειγμα. Γνωστός πλαστικός χειρουργός μού εξηγούσε τα απίθανα πράγματα που πληρώνουν κάποιοι και κάποιες, πάσης κοινωνικής τάξεως, για να «αλλάξουν» όχι μόνο τη φάτσα τους. Εγώ είχα μείνει, σαν χάπατο λαϊκός εθνικιστής, στις επεμβάσεις στήθους και στα τραβήγματα στις μούρες που βλέπω με σατανικό υπομειδίαμα κι έντονη τάση για καζούρα. Λοιπόν, ο δόκτωρ μ’ ενημέρωσε με ιλαρή διάθεση, ότι δημοφιλέστατη επέμβαση, δεν κάνω πλάκα, είναι επίσης η λεύκανση… πρωκτού και αιδοίου!! Αφαιρούν τη μελανίνη, αλλά ύστερα από καιρό πάνε πάλι για… ξέβαμμα, καθ’ ότι ο Κατασκευαστής αλλιώς έχει προνοήσει τη λειτουργία του ανθρώπινου σώματος κι εκκρίνει κι άλλη μελανίνη! Επέμενε δε ότι οι αισθητικές επεμβάσεις δεν έχουν τάξη. Τον ρώτησα «καλά, και πού βρίσκανε τα χρήματα»; Μου απάντησε ότι παίρνανε δάνεια! Εκτός λοιπόν από τα γαμοδάνεια, τα διακοποδάνεια, υπήρχαν και τα… βυζοδάνεια και τα μην πω τι δάνεια. Τώρα σφίξανε τα πράγματα, αλλά κάποιοι/ες δεν είχαν απλώς απλώσει τα πόδια τους έξω από το πάπλωμα, είχαν πέσει από το κρεβάτι.
Η φούσκα που ζούσαμε, το να εμφανίζεται η κατανάλωση ως…ανάπτυξη, η ιλιγγιώδης κυκλοφορία δανεικού χρήματος, η βερεσέ κοινωνική πολιτική και η κοινωνικοποίηση της διαφθοράς, ελέω της πασοκάρας, μέχρι το επίπεδο της γειτονιάς, δημιούργησε μια ευμάρεια με πήλινα πόδια της τη διαφθορά και τον υπέρμετρο δανεισμό.
Εκλεισε η στρόφιγγα, ήρθαμε οδυνηρά στα ίσα μας. Η αναμενόμενη αντίδραση κάποιων ήταν όπως εκείνη των ασθενών που αρνούνται να δεχτούν το βαρύ νόσημά τους. Αντί να το πολεμήσουν με τους επίπονους κι ορθούς τρόπους της επιστήμης, εμπιστεύονται τσαρλατάνους με μαντζούνια και ξόρκια, που σίγουρα θα τους οδηγήσουν στον τάφο.
Τα λάθη πολλά κι από την τρικομματική κυβέρνηση. Μην επαναλαμβάνομαι. Οι δουλείες των συνεργασιών και των αμείλικτων αριθμών, υπαρκτές, δυστυχώς. Ετσι ψηφίσαμε, τα λουζόμαστε. Μπορεί να έχουμε διαφωνίες για το υπαρκτό της απειλής εξόδου από το ευρώ, για την στήριξη στην κυβέρνηση Παπαδήμου ή ό,τι άλλο, όμως για την ουσία της κρίσης όσοι σοβαροί δεν έχουμε. Ομως να μην κοροϊδεύουμε τον λαό. Οποιοι καλούν τον Ελληνα ν΄ αρνηθεί την πραγματικότητα, όποιοι λένε ότι απλώς είμαστε «ματιασμένοι», θύματα συνωμοσιών, ότι δεν είχαμε πρόβλημα αλλά οι ξένοι και οι «δωσίλογοι» θέλουν να μας καταστρέψουν, περίπου γιατί ήμασταν υποψήφιοι παγκόσμιας κυριαρχίας, είναι απλώς τσαρλατάνοι. Μια ιάσιμη μορφή καρκίνου δεν θεραπεύεται με ξόρκια. Πρέπει να κάνεις πολύ συγκεκριμένα πράγματα, ουδόλως ευχάριστα αλλά αναγκαία. Υπάρχει επιστήμη γι’ αυτό, στατιστικές, έρευνες, ειδικά φάρμακα και θεραπείες. Κάποιοι ευχάριστα ακούνε το «δεν έχεις τίποτα, σου κάνανε… μάγια ή σε… ματιάσανε». Αντί για το νυστέρι και τις χημειοθεραπείες, καλύτερα να σε φτύνουν και να σε σταυρώνουν, ε; Οταν όμως θα τρως τη φτυαριά χώμα στα μούτρα και θα σου ρίχνουν κι από μια χούφτα οι συγγενείς κι οι φίλοι, δεν θα είναι και πολύ ωραίο…
Λοιπόν, τα μέτρα παίρνουν με οδυνηρό τρόπο απ’ τον κόσμο 9,2 δισ. Στους επόμενους μήνες όμως, για πρώτη φορά, θα μπουν στην πραγματική οικονομία πάνω από 15 δισ. Εχουμε λοιπόν τη βάσιμη προσδοκία ότι για πρώτη φορά, αφού τα πόδια μας άγγιξαν τον πάτο, θα δώσουμε μια και θ’ αρχίσουμε ν’ ανεβαίνουμε, ενώ παράλληλα στην εγκληματικότητα και τη λαθρομετανάστευση δουλεύουν, επιτέλους, ο νόμος κι η τάξη. Αμα αποκαταστήσουμε και τις αβαρίες στην άμυνα, τότε θα μπορούμε να πούμε ότι αρχίσαμε πάλι να στεκόμαστε στα πόδια μας. Χωρίς μαντζούνια…
