Μπορεί κατά γενική ομολογία ο Α. Σαμαράς, ως πρωθυπουργός της τρικομματικής συγκυβέρνησης, να αποδεικνύεται ο πλέον άρτιος και αποτελεσματικός ηγέτης, από το 2009, για τα συμφέροντα της Ελλάδας περιορισμένης κυριαρχίας, των Μνημονίων. Μπορεί να γίνονται συνεχώς διαβουλεύσεις στην Αθήνα και το Βερολίνο για το ποιοι είναι οι τρόποι ώστε η ύφεση και η ανεργία να μη διαλύσουν την οικονομία και τα μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας να οδηγήσουν την Ελλάδα σε μια επόμενη μέρα εντός ευρωζώνης. Μπορεί ακόμη και κάποιες δημοσκοπήσεις, παρά τα καταστρεπτικά μέτρα για τη ευρεία μεσαία τάξη που λαμβάνονται με ρυθμό πολυβόλου και μέσα από αντιδημοκρατικού χαρακτήρα Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, να δείχνουν ότι η Ν.Δ. σε περίπτωση εκλογών έχει κλείσει την ψαλίδα από τον «επαναστατικό» ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί η «απελευθέρωση» της Βίλας Αμαλίας και των άλλων ακινήτων της Αθήνας και οι έφοδοι της Αστυνομίας για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης και του παρεμπορίου μαζί με τα γκαζάκια και την ανησυχία για το επερχόμενο ένοπλο να συντονίζουν μεγάλη μάζα του πληθυσμού γύρω από την κυβέρνηση συνασπισμού. Μπορεί τα «στικάκια» και τα διαδοχικά δημοσιεύματα του ξένου Τύπου μαζί με τους επιτρόπους του Βερολίνου και της τρόικας, οι οποίοι αναλαμβάνουν τη διοίκηση των ελληνικών τραπεζών, να απειλούν με οριστική «κατεδάφιση» τις σχέσεις διαπλοκής των δομημένων συμφερόντων. Μπορεί να εξελίσσονται σχέδια επί χάρτου για τη συγκρότηση μιας νέας κεντρικής παράταξης, που να συμπεριλαμβάνει δυνάμεις της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς, του παλιού διπολισμού, υπό τον τίτλο «Ευρωπαϊκός Συναγερμός» και νεότερες γενιές πολιτικών να οργανώνονται για να αναλάβουν τη διοίκηση της χώρας μετά την εποχή των Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη.
Ολα αυτά μπορεί να συμβαίνουν και θα συμβαίνουν. Βρισκόμαστε σε μια, πράγματι, ιστορική καμπή του νεότερου έθνους των Ελλήνων. Οι παλαιοκομματικές δυνάμεις όλου του φάσματος, από τη Δεξιά μέχρι την Αριστερά, αποδέχονται μια επόμενη Ελλάδα, ψηφίδα στο παζλ του ευρώ. Το νόμισμα αποτελεί την κυρίαρχη κοσμοθεωρία. Απέναντι στις δυνάμεις αυτές, που και συγκρότηση και άποψη και θεσμική ισχύ έχουν, προσπαθεί να αντιπαρατεθεί από τα αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ. Το «μόρφωμα» μιας νέας Αριστεράς, που επιζητεί μέσα από τις διαδρομές των Αμερικανών «liberals», τον παραδοσιακό φιλελευθερισμό της Δύσης, μια «νέα τάξη» δημοκρατικής νομιμοποίησης για την Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά όμως; Η Δεξιά στην παρούσα φάση, πέρα από το «ανάχωμα» των Ανεξάρτητων Ελλήνων, προσωρινό και χωρίς ιδεολογικοπολιτικό βάθος, και την ακτιβίστικη, πολιτικά απορριπτέα και κοινωνικά περιθωριακή Χρυσή Αυγή, τι έχει να πει για τη μετακαραμανλική (νέοευρωπαϊκή) Ελλάδα; Αν στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά επιχειρεί το πέρασμα σε μια νέα εποχή, η Δεξιά τι κάνει; Θα μείνει στην παραδοχή των Μνημονίων και μόνον; Θα εγκλωβιστεί στη γερμανική Ευρώπη και θα παραδώσει τα «όπλα» του έθνους μαζί με τα κλειδιά της πόλης που έχουν ήδη παραδοθεί; Ποια η αντίληψη για την επόμενη Ελλάδα, πέραν της ευρωπαϊκής υπερδομής που θα υπερασπιστεί ως μοναδική προοπτική η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά του Σημίτη, υπό την επωνυμία «Ευρωπαϊκός Συναγερμός» ή κάτι παρόμοιο;
Ο Α. Σαμαράς στην παρούσα φάση κάνει καλά αυτό που η Ιστορία, η συγκυρία και η πλειονότητα των πολιτών στις προηγούμενες εκλογές του ανέθεσαν. Οταν κλείσει τον κύκλο του στη διακυβέρνηση της χώρας, θα πει «εγώ έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα με τις δυνατότητες που είχα». Ποια η παρέμβαση της Δεξιάς τότε; Συνεχίζουμε στα Μνημόνια, με την Ελλάδα ένα γερμανικό χωρίο του Νότου; Ή θα απουσιάσει από το μέλλον «διαμαρτυρόμενη» απλώς για τις όποιες επιλογές της Αριστεράς ή των Ευρωπαίων φεντεραλιστών-αμοραλιστών του «Συναγερμού»;
Μ.Η.Τ. 232120