Η απόπειρα του κ. Αλέξη Τσίπρα να αποκτήσει εικόνα συνομιλητή ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, μετά και τη μνημειώδη γκάφα χαρακτηρισμού (μέσα στο Παρίσι) του φρεσκοεκλεγμένου προέδρου της Γαλλίας «Ολαντρέου», παρουσιάζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ με διαστάσεις ιστορικού γεγονότος.
Στην πραγματικότητα, η συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Β. Σόιμπλε αποτελεί πανωλεθρία. Ομοιάζει περισσότερο με αντίγραφο διπλωματίας χωρών του Τρίτου Κόσμου που οι πολιτικοί τους αγωνιούν για ένα ραντεβού σε κάποια σημαντική δυτική πρωτεύουσα, και λιγότερο με μελετημένη πρωτοβουλία ουσίας ενός σύγχρονου (;) πολιτικού που, μόλις προ εξαμήνου, κατακτούσε τα πρωτοσέλιδα των διεθνών ΜΜΕ. Και αποδεικνύεται περίτρανα ότι πραγματικά δύσκολο στην πολιτική δεν είναι να ανέβεις ψηλά, αλλά να παραμείνεις ψηλά και να προχωρείς με κινήσεις αξιοπρέπειας και προσφοράς στην πατρίδα σου.
Η αποτυχία της επίσκεψης στο Βερολίνο αποκαλύπτεται σε τρεις διαστάσεις:
-Πρώτον, όταν επιδιώκεις διάλογο με τον κλειδοκράτορα της ισχυρότερης ευρωπαϊκής οικονομίας (που έχει προβεί σε σειρά ωμών παρεμβάσεων στις εσωτερικές εξελίξεις της Ελλάδας), καλό είναι να το κάνεις από θέση σχετικής ισχύος. Αντί ο κ. Τσίπρας να οικοδομήσει σχέσεις και να θέσει αιτήματα όταν έφτανε σε απόσταση αναπνοής από την εξουσία ή όταν η Ελλάδα σειόταν από διαδηλώσεις, έσπευσε στο Βερολίνο μόλις άρχισε η κάμψη της απήχησής του! Ολόκληρη η Ε.Ε. μιλούσε για τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή φοβόταν το χάος που θα προκαλούσε και όχι επειδή είχε εντυπωσιαστεί από τις ιδέες του. Τώρα που η Ελλάδα κάπως σταθεροποιείται και ο ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα απομυθοποιείται, το διεθνές ενδιαφέρον για την ελληνική Αριστερά μειώνεται. Επομένως, ο κ. Τσίπρας δεν είναι πλέον σε θέση να κερδίσει τίποτε για την Ελλάδα από τον Γερμανό υπουργό.
-Δεύτερον, όταν επιζητείς συνάντηση υπό τους γνωστούς ελληνογερμανικούς συσχετισμούς επί Μνημονίου, φροντίζεις να είναι προετοιμασμένη και με προοπτική προόδου. Ο ΣΥΡΙΖΑ ικανοποιείται με τη διαπίστωση ότι οι κ. Τσίπρας και Σόιμπλε συμφώνησαν ότι διαφωνούν. Αν ο κ. Τσίπρας ήλπιζε ότι θα άλλαζε κάτι στην πολιτική Σόιμπλε, μάλλον ήταν αφελής. Και επειδή ο (εκάστοτε) αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι αφελής, μάλλον αναδύεται ως μοναδικός στόχος του η δημιουργία εντυπώσεων παρεμβατικότητας στην Ε.Ε. Αν αγωνιούσε απλώς να γνωρίσει τον κ. Σόιμπλε, μπορούσε να τον αναζητήσει στο περιθώριο κάποιου συνεδρίου.
-Τρίτον, ο κ. Τσίπρας ισχυρίζεται ότι διεύρυνε την ατζέντα θέτοντας ζήτημα κατοχικού δανείου και ζητώντας την αποστολή της δικογραφίας Χριστοφοράκου-Siemens. Ορθώς μίλησε για το αναγκαστικό δάνειο, αλλά ο κ. Σόιμπλε δεν το συζήτησε καν. Πού είναι η διεύρυνση; Οσο για τον «φάκελο Χριστοφοράκου», άδικα καλλιεργεί ατμόσφαιρα μυστηρίου. Πρόκειται πλέον για δημόσιο έγγραφο προσιτό (κατόπιν κάποιας γραφειοκρατίας) σε οποιονδήποτε!
Τώρα, εν όψει της επίσκεψης Τσίπρα (για ομιλίες) στις ΗΠΑ, δεν θα είναι έκπληξη ο ΣΥΡΙΖΑ να μας μιλήσει γι’ ανάσταση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ή για άλωση του Λευκού Οίκου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Μ.Η.Τ. 232120