Χρειαζόμαστε νέες αφηγήσεις για να αντέξουμε στην οξείδωση των καιρών. Νέες νοηματοδοτήσεις, ικανές να ξυπνήσουν τον λαό από το νανούρισμα της αποχαύνωσης.
Επαθλο; Η οριστική κατάρρευση της βαλκανομπααθικής ρηχότητας που μας συντρόφευσε για δεκαετίες και διαμόρφωσε την υπάρχουσα πολιτική κουλτούρα σε ένα διευρυμένο τέλμα μετριοκρατίας, υποσχεσιολογίας, παροχολογίας, πατερναλισμού, κομφορμισμού και δομικής αμετροέπειας.
Τέλος τα μεγάλα λόγια. Τέλος οι καλές προθέσεις δίχως περιεχόμενο. Τέλος οι ναρκισσιστικοί βερμπαλισμοί ενός πολιτικού κόσμου που θυμίζει ολοένα και περισσότερο με την αποστασιοποίησή του από την πραγματική οικονομία και τα ουσιαστικά κοινωνικά προβλήματα την αυλή του Βασιλιά Ηλιου λίγο πριν την κατάληψη της Βαστίλλης.
Νέες αφηγήσεις χρειαζόμαστε. Που η κοινοβουλευτική λειτουργία δεν θα υποχωρεί εμπρός στις πολιτικές αναγκαιότητες. Που το ιησουιτικό δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» θα καταπέφτει απέναντι σε μια ισχυρή, δίχως φτιασίδια και κόκκινα χαλιά, δημοκρατική, πατριωτική, αστική πλειοψηφία. Ενα νέο Σύνταγμα και ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο με τον Πολίτη! Δεν χρειαζόμαστε νέους Οθωνες, αλλά νέους Μακρυγιάννηδες. Δεν χρειαζόμαστε νέους Τρικούπηδες που θα μας ανακοινώσουν το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», αλλά νέους Ελευθέριους Βενιζέλους που θα εμπνεύσουν ξανά τον Ελληνα, θα τον πείσουν να σηκωθεί όρθιος στα πόδια του και να μετρηθεί ξανά πρώτα με τον εαυτό του και στη συνέχεια με τα κύματα του διεθνούς αρχιπελάγους.
Ενωμένοι. Με τις ιδεολογικές διαφορές μας, ναι, σε ένα σύγχρονο οικοδόμημα δημοκρατικού πλουραλισμού.
Με ξεκάθαρη στόχευση να βγούμε από την έρημο που μας οδήγησαν τα δικά μας λάθη και οι εμμονές.
Ρεαλιστές και αποφασισμένοι να μην επιτρέψουμε ποτέ στο σήμερα της αδιέξοδης απελπισίας να εμφανιστεί ξανά εμπρός στην ιστορική μας πορεία. Κάποιοι λένε ότι ρεαλισμός είναι να «εφαρμόζεις» στο περιβάλλον.
Οποιος επιθυμεί να ζήσει το μικρό χρονικό διάστημα της ζωής που του αναλογεί σαν χαμαιλέοντας, με το χέρι απλωμένο για τη «δόση», ιδού πεδίο δόξης λαμπρό ο κατεστραμμένος ευρωπαϊκός Νότος σήμερα. Βέβαια, η δυσκολία που έχει ο χαμαιλέοντας έπειτα από λίγο καιρό δεν είναι να ξεφύγει από τους διώκτες του, αλλά να αναγνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό, εθισμένος καθώς είναι σε έναν «εν κρυπτώ» βίο.
Δίχως τυμπανοκρουσίες, δίχως λόγια βαριά που όταν χτυπήσουν στο έδαφος ηχούν ως το απόλυτο κίβδηλο.
Να δούμε ξανά το «Ολον». Και μετά με πρόγραμμα, με μέθοδο, δίχως το εύκολο του αναθέματος αλλά με τη γνώση της πολυπλοκότητας του εγχειρήματος να ξεκινήσουμε ξανά την πορεία προς τη δική μας γη της Επαγγελίας. Την έχουμε ανακαλύψει από το ξεκίνημα, καιρός να την κάνουμε ξανά να ανθίσει. Νέους «αρχιτέκτονες» χρειαζόμαστε για την Ελλάδα της επόμενης ημέρας και όχι νέους Ροβεσπιέρους, που το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι περισσότερες γκιλοτίνες σε κάθε γωνιά των πόλεών μας και περισσότερο κοινωνικό αυτοματισμό.
Ισχυρός βράχος η πατρίδα στο πέλαγος των περιδινήσεων. Δεν θα χαθεί! Δεν θα σβήσει από το ησιοδικό Ερεβος της απολίτικης απραξίας. Δεν θα κλείσει τα μάτια για να οδηγηθεί σε βωμούς ενοχικότητας, σε διαδρομές οντολογικής απώλειας για να «κερδίσει» τον ρόλο του παράταιρου διασκεδαστή στην αυλή του σύγχρονου Μίνωα. Νέες αφηγήσεις, όχι για παραμύθια με δράκους, αλλά με ρεαλιστικές στοχεύσεις για να βρούμε ξανά τον βηματισμό μας σε μια διεθνή αρένα που αλλάζει καθημερινώς και που εμείς για μεγάλο χρονικό διάστημα απλώς στεκόμαστε στην άκρη μην τολμώντας να μετέχουμε στις ζυμώσεις και τις μετεξελίξεις.
Σε «ενδιαφέροντες καιρούς» ζούμε, νέες αφηγήσεις χρειαζόμαστε και έναν συλλογικό όρκο για μια νέα αρχή:
«Ποτέ ξανά το σήμερα στο αύριο μας».
Μ.Η.Τ. 232120