Σαν σήμερα το 1994 ο Μάνος Χατζιδάκις ή πέθανε, ή ξεκίνησε για την “Οδό Ονείρων”, ή πήγε μια βόλτα σε ένα Χάρτινο Φεγγαράκι. Πιθανολογούμε ωστόσο ότι στο δρόμο θα αποκρυπτογράφησε το “Χαμόγελο της Τζοκόντας” και ίσως να συνάντησε τον Καπετάν Μιχάλη να μουρμουρίζει τις “Μπαλάντες της Οδού Αθηνάς” – ποιος ξέρει αν όλες οι “Reflections” από “Πορνογραφία” θα σχημάτιζαν “Δεκαπέντε Εσπερινούς” ή έναν “Μεγάλο Ερωτικό”;
Νωρίτερα, έναν άλλο Ιούνιο, το 1962, Χατζιδάκις έγραψε την μουσική και τα τραγούδια για μια παράσταση που φιλοδοξούσε να ανανεώσει την επιθεώρηση σαν θεατρικό είδος. Μαζί του στο θερινό θέατρο “Μετροπόλιταν” της Αθήνας ένα πλήθος ερμηνευτών και καλλιτεχνών – ο δίσκος εκδόθηκε παράλληλα με το ανέβασμα της παράστασης.
Κι ο Μάνος, τον προλόγιζε…
Γεια σας.
Ήρθα για να σας δείξω ο ίδιος την οδό ονείρων
Δεν ξεχωρίζει
Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους δρόμους της Αθήνας
Είναι ας πούμε – ο δρόμος που κατοικούμε
Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός
μα κι απέραντα ευγενικός
Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά
πολλές μητέρες μα και πολύ σιωπή
Κι όλα σκεπασμένα
από έναν τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό
Εδώ σ’αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν
τα όνειρα τόσων παιδιών
ίσαμε την στιγμή που η αναπνοή τους
Θα ενωθεί με τ’ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου
και θα χαθεί
Όμως την νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος
Κι όταν δεν ονειρεύονται – τραγουδούν
πηγή:kaboomzine.gr
Μ.Η.Τ. 232120