Η πολιτική του «καλού παιδιού»

Οι Αμερικανοί μάς δίνουν χάντρες και καθρεφτάκια, και εμείς τους παραχωρούμε γην και ύδωρ. Αυτό είναι εν συνόψει το περιεχόμενο της τροποποίησης της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, που συζητείται σήμερα στη Βουλή.

Οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις αποκτούν ελεύθερη πρόσβαση σε μια σειρά από στρατηγικής σημασίας περιοχές της χώρας και ουσιαστικά οικειοποιούνται πολλές στρατιωτικές υποδομές μας, χωρίς να καταβάλλουν ούτε σεντ! Το μόνο που δεσμεύονται να κάνουν είναι να αναβαθμίσουν κάποιες από τις υποδομές μας και εμείς να διατηρήσουμε το δικαίωμα να τις χρησιμοποιούμε!

Ουσιαστικά, το Αιγαίο θα μετατραπεί σε «πάρκινγκ» του αμερικανικού στόλου, χωρίς αυτό, φυσικά, να συνεπάγεται κάποιο αμυντικό όφελος για την Ελλάδα. Η χώρα μας θα αναλάβει τον ρόλο του «παρκαδόρου», ο οποίος θα πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνος του όταν η Τουρκία «ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου», όπως είχε πει ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο παππούς του δυσπερίγραπτου Γιώργου Παπανδρέου) στον πρόεδρο των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον. Στα ελληνοτουρκικά, οι Αμερικανοί δεν έχουν πάψει να λένε «βρείτε τα». Δηλαδή, να μοιραστούμε τα δικά μας με τους Τούρκους, ενώ στον Ερντογάν -που εναντιώνεται συχνότατα στα αμερικανικά συμφέροντα, και μάλιστα ρισκάρει συγκρουόμενος ταυτόχρονα και με τους Ρώσους- δεν έχουν πάψει να προσφέρουν ανταλλάγματα και «δώρα». Οι λεονταρισμοί των Τούρκων πιάνουν τόπο, αλλά εμείς επιμένουμε στην πολιτική του «καλού παιδιού», που στο τέλος τα χάνει όλα!

Η πολιτική «ελίτ» της πατρίδας μας, η οποία επαίρεται για την κατάρτισή της και τους τίτλους σπουδών της, δείχνει να μην έχει μάθει το οδυνηρότατο και πικρό ιστορικό μάθημα του 1922 και της πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου, που οδήγησε την Ελλάδα στην περιπέτεια της Μικρασίας λαμβάνοντας αόριστες υποσχέσεις και τη Συνθήκη των Σεβρών, ένα άνευ ισχύος χαρτί που δεν κυρώθηκε σε κανένα συμμαχικό Κοινοβούλιο, αλλά ούτε στο ελληνικό! Το αποτέλεσμα ήταν μια άνευ προηγουμένου καταστροφή για τον Ελληνισμό και κέρδη για τους Τούρκους και τους «συμμάχους».

Οπότε ακολουθούμε τα μονοπάτια του «καλού παιδιού» έχουμε κάκιστα ξεμπερδέματα…