«Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να είναι μικρή. Ο άνθρωπος δεν ολοκληρώνεται ποτέ τόσο όσο όταν αισθάνεται βαθιά, ενεργεί με τόλμη και εκφράζεται με ειλικρίνεια και με θέρμη». Αυτές οι φράσεις, η πατρότητα των οποίων ανήκει στον Βενιαμίν Ντιζραέλι (1804-1881), που διετέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, χρησιμοποιήθηκαν για το κλείσιμο της ομιλίας του πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδας Κώστα Καραμανλή, η οποία έγινε πριν από τέσσερις ημέρες στο Λονδίνο.
Ο κ. Καραμανλής, σε μια ομιλία που είχε εθνική σημασία αλλά και τοποθετήσεις για μια σειρά από παγκόσμια ζητήματα, επισήμανε το έλλειμμα ηγεσίας που ταλανίζει τον πολιτικό βίο των χωρών της Δύσης. Μεταξύ άλλων, είπε: «Λέγεται ότι βρισκόμαστε μπροστά στο λυκόφως των ηγεσιών. Είναι αλήθεια ότι, σε σύγκριση με τις θρυλικές προσωπικότητες του παρελθόντος, ακόμη και του σχετικά κοντινού παρελθόντος, οι σύγχρονοι ηγέτες φαίνεται ότι υπολείπονται. Η περιπλοκότητα των προβλημάτων και η υπερβολική έκθεση στα μέσα επίσης δεν βοηθούν. Ωστόσο, οι απαιτητικοί καιροί απαιτούν διορατικότητα, αποφασιστικότητα, σεβασμό προς τους ανθρώπους και βλέμμα στραμμένο στο μακροπρόθεσμο. Οι προαναφερθείσες παγκόσμιες προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας μπορεί να είναι, όπως πολλές φορές στο παρελθόν, το λίπασμα για υψηλής ποιότητας ηγεσία».
Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται μια από τις ρίζες του κακού που πλήττει τις δομές των κρατών και των κοινωνιών που τα συγκροτούν. Η πολιτική, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εναρμόνιση του οραματικού στοιχείου και των μεγάλων επιδιώξεων και συλλογικών στόχων με τον πανίσχυρο νόμο της ανάγκης, έχει δώσει τη θέση της σε μια χλομή αμηχανία, η οποία κακώς αποκαλείται «τεχνοκρατία».
Πριν από μερικά χρόνια μια μεγάλη μερίδα του Τύπου αλλά και σχεδόν το σύνολο των μηχανισμών παραγωγής κυρίαρχης ιδεολογίας (πανεπιστημιακοί καθηγητές, συγγραφείς, «διανοούμενοι») εξέφραζαν τον ενθουσιασμό τους επειδή θεωρούσαν ότι «περάσαμε από την εποχή των μεγάλων πολιτικών στην εποχή των διαχειριστών». Ολοι αυτοί, οι οποίοι θα όφειλαν να προκρίνουν την ηθική, πολιτική και αξιακή διάσταση των πραγμάτων, πανηγύριζαν επειδή θα επικρατούσε ένα νέο μοντέλο ηγεσίας, όπου τα έθνη, οι λαοί, τα κράτη και οι κοινωνίες θα αντιμετωπίζονταν από την εξουσία σαν αθροίσματα σε λογιστικά φύλλα, σαν ισολογισμοί ανώνυμων εταιριών.
Ηταν αναμενόμενο αυτή η λογική του παραλόγου να αφαιρέσει από τις κοινωνίες της Δύσης το οξυγόνο τους· το νόημα της ύπαρξής τους και τον στόχο των προσπαθειών τους. Οταν η ζωή υποβιβαστεί σε επιβίωση, εξισώνεται με εκείνη των ζώων και η αποκτήνωση των ανθρώπων αποτελεί μαθηματική βεβαιότητα.
Η διοίκηση των κρατών σε ανώτατο επίπεδο δεν θέλει διαχειριστές. Απαιτεί ηγέτες υψηλής ποιότητας.
Μ.Η.Τ. 232120