«Το μέλλον δεν ανήκει στους παγκοσμιοποιητές. Το μέλλον ανήκει στους πατριώτες». Αυτή ήταν η φράση-κλειδί της ιστορικής ομιλίας του προέδρου των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ στην Ολομέλεια της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Ο κ. Τραμπ ιδεολογικοποίησε, ακόμα μία φορά, τη σφοδρή παγκόσμια σύγκρουση που γίνεται μεν σε ζωντανή μετάδοση, αλλά χωρίς να έχει προηγηθεί κήρυξη πολέμου.
Τα στρατόπεδα είναι δύο: παγκοσμιοποίηση από τη μια και εθνικό κράτος από την άλλη. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ πήρε ανοιχτά τη θέση των πατριωτών λέγοντας:
«Οι πατριώτες βλέπουν το έθνος και το πεπρωμένο του με τρόπους που κανείς άλλος δεν μπορεί. Η ελευθερία διατηρείται, η κυριαρχία διασφαλίζεται και η δημοκρατία επιβιώνει και το μεγαλείο γίνεται πραγματικότητα μόνο από τη θέληση και την αφοσίωση των πατριωτών. […] Ο ελεύθερος κόσμος πρέπει να αγκαλιάσει τα εθνικά του θεμέλια. Δεν πρέπει να προσπαθήσει να τα διαγράψει ή να τα αντικαταστήσει. […] Το καλό του έθνους μπορεί να επιδιωχθεί μόνο από εκείνους που το αγαπούν, από τους πολίτες που έχουν ρίζες στην εθνική Ιστορία τους, που γαλουχούνται με τον εθνικό πολιτισμό, αφοσιώνονται στις αξίες του και συνδέονται με τον λαό του. […] Κοιτάζοντας αυτόν τον μεγάλο, υπέροχο πλανήτη, η αλήθεια γίνεται ξεκάθαρη. Εάν θέλετε ελευθερία, να καμαρώνετε για την πατρίδα σας. Αν θέλετε δημοκρατία, κρατήστε την κυριαρχία σας. Και αν θέλετε ειρήνη, να αγαπήσετε το έθνος σας».
Τα παραπάνω είναι σωστά και επίκαιρα. Το εθνικό κράτος είναι η μοναδική μορφή συλλογικής οργάνωσης η οποία μπορεί να εξασφαλίσει σχετικά εύκολη πρόσβαση στην εξουσία. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη χώρα μας. Επί δεκαετίες βομβαρδιζόμαστε με ευρωπαϊκές οδηγίες, με ειδήσεις που αφορούν την κυριαρχία που ασκεί η Ευρωπαϊκή Ενωση στον ατομικό και συλλογικό μας βίο, αλλά δεν γνωρίζουμε ούτε τα πρόσωπα ούτε τις διαδικασίες που θα μπορούσαν να ακολουθηθούν για να προωθηθεί κάποιο αίτημα.
Ο υπερ-οργανισμός της Ε.Ε. είναι τόσο ισχυρός όσο και απόμακρος. Το ίδιο το μέγεθος της οικονομίας του, ο αριθμός των προσώπων που τον στελεχώνει και οι απανωτές δικλίδες ασφαλείας που βάζουν οι διάφοροι γραφειοκράτες αποτελούν εγγυήσεις ότι ο πολίτης δύσκολα θα έχει την ευκαιρία να απευθυνθεί στον αξιωματούχο που θα μπορούσε να δώσει λύση στο πρόβλημά του. Η γραφειοκρατία και το απρόσωπο κάθε αυτοκρατορίας δημιουργούν επικίνδυνα κενά μεταξύ του πολίτη και της εξουσίας. Ετσι, ο δρόμος προς την απολυταρχία γίνεται μονόδρομος.
Στα εθνικά κράτη η πρόσβαση στους μηχανισμούς των εξουσιών είναι ευκολότερη και τα πρόσωπα πολύ πιο οικεία. Το εθνικό κράτος είναι η «γειτονιά» μας και η παγκοσμιοποιημένη ανθρωπότητα μια γκρίζα, ανελεύθερη μαζούπολη.
Μ.Η.Τ. 232120