Μια θλιβερή παράσταση

Από όλη την κυβερνητική χρεοκοπία, από όλα τα λάθη, τα εγκλήματα, τις καθυστερήσεις, τις αγκυλώσεις, τις ιδεοληψίες και τις γκάφες, ο κ. Κουτσούμπας του ΚΚΕ επέλεξε να ψέξει τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή υπέγραψε την «αντικομμουνιστική διακήρυξη» για το «γκρέμισμα του Σιδηρού Παραπετάσματος». Θα ήταν από κωμικό έως γελοίο, αν δεν αφορούσε την Ελλάδα τούτο το σκηνικό του παραλόγου.

Πολιτικοί αρχηγοί επιλέγουν να δώσουν μια θλιβερή παράσταση με ατάκες βγαλμένες από το μακρινό παρελθόν. Οι πολίτες, που είχαν την υπομονή να παρακολουθήσουν το κανάλι της Βουλής, περίμεναν να δουν κάποιους να δίνουν απαντήσεις ή να παραθέτουν μια σειρά από προτάσεις για τις αληθινές ανάγκες των νοικοκυριών και της πατρίδας.

Η υπογεννητικότητα, ο εποικισμός της χώρας από ισλαμιστές, ο ξενιτεμός των Ελλήνων για το μεροκάματο, η ανεργία, η εξαθλίωση, τα «λουκέτα» στα καταστήματα, η απώλεια των ιδιωτικών περιουσιών, η άτακτη υποχώρηση στα εθνικά θέματα, η προδοσία της Μακεδονίας, η αλβανική απειλή, η τουρκική επιθετικότητα, η ξενοκρατία, η διάλυση της Παιδείας, η πολιτισμική ισοπέδωση, η ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, η συλλογική κατάθλιψη, όλα τα παραπάνω είναι ζητήματα που απαιτούν άμεσες και δραστικές λύσεις από το πολιτικό προσωπικό. Αλλά οι εκλεγμένοι προτιμούν να πετούν την μπάλα στην εξέδρα, μιλώντας για τη χούντα, τα Δεκεμβριανά, τον κομμουνισμό και διάφορα… ιστορικά θέματα.

Με αυτόν τον τρόπο, οι πολιτικοί που καμώνονται ότι ζουν στο χθες νομίζουν ότι και περιχαρακώνουν το κοινό το οποίο είναι φίλα προσκείμενο στην ιδεολογία τους, αλλά και ότι γλιτώνουν τους «κακούς καβγάδες» που αφορούν τις πραγματικές ευθύνες τους. Είναι πολύ ευκολότερο να κατηγορήσεις τον ιδεολογικό αντίπαλο για κάτι που σχετίζεται με μια εξέλιξη του προηγούμενου αιώνα, παρά να βρεις λύση για τις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, την υπερφορολόγηση και την αστυνόμευση των πόλεων.

Οι υπεκφυγές, όμως, δεν είναι πολιτική. Ούτε η παρελθοντολογία λύνει προβλήματα. Ακόμα κι αν μερικοί πολίτες παρασυρθούν, ακούγοντας τις ιστορικές αναλύσεις και τις… αναδρομές των πολιτικών, δεν ξεγελιέται η πραγματικότητα. Κι αυτή νικά, επειδή επιμένει να… υπάρχει.