Χάος αντί για κράτος δικαίου

Η Ελλάδα μετατρέπεται ταχύτατα σε ζούγκλα, σε ημιδιαλυμένο κρατίδιο του Τρίτου Κόσμου, όπου η βαναυσότητα της απολυταρχίας εκδηλώνεται με την επιλεκτική εφαρμογή του νόμου. Κάθε τομέας της κοινωνικής ζωής, κάθε απόφαση της πολιτικής εξουσίας, όλα εκπέμπουν αυτό το μακάβριο μήνυμα της καθολικής σήψης. Μέρα με τη μέρα η πατρίδα μας μεταμορφώνεται σε κρανίου τόπο, σε χώρο που κάποτε ήταν χώρα.

Ακόμα και μια τυχαία επιλογή ειδήσεων αρκεί για να δώσει στους πολίτες το περίγραμμα της πραγματικότητας. Ενδεικτικά αναφέρεται αυτό που συνέβη στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής, στο προαύλιο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου φοιτήτρια δέχτηκε επίθεση από τοξικομανή την ώρα του διαλείμματος από το μάθημά της. 

Το άσχημο με αυτό το περιστατικό δεν είναι μόνο ο τρόμος που ένιωσε και ο κίνδυνος που πέρασε η φοιτήτρια, αλλά και ότι καταντήσαμε να θεωρείται… αναμενόμενο! Με τη θεοποίηση του πολιτικού ασύλου και τη μονοκρατορία της Αριστεράς στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση φτάσαμε να θεωρούνται «αναλώσιμοι» οι φοιτητές, και η Παιδεία και η νομιμότητα «παράπλευρες απώλειες» στον αγώνα για «σοσιαλισμό».

Στο ίδιο μοτίβο, της κυριαρχίας της ασχήμιας και της ραγδαίας αποκτήνωσης της καθημερινότητάς μας, ήταν και τα πλάνα που μεταδόθηκαν από τον ξυλοδαρμό του κρατουμένου για τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο, μέσα στις φυλακές! 

Αποδεικνύεται και με αυτό το γεγονός ότι από τη μία οι φυλακισμένοι είναι έρμαια στην ανεξέλεγκτη δράση συμμοριών εντός υποτιθέμενα φυλασσόμενων χώρων και, από την άλλη, ακόμα και οι βαρυνόμενοι με αποτρόπαια εγκλήματα αποφυλακίζονται πρόωρα με νόμους τύπου Παρασκευόπουλου. Η υποψία πολλών ότι δεν υπάρχει κράτος δικαίου αποτελεί πλέον βεβαιότητα.

Η Ελλάδα δεν αδειάζει τυχαία από Ελληνες, γεμίζει με εποίκους και κάθε χθες φαντάζει καλύτερο από το σήμερα. Φυσικός και ηθικός αυτουργός αυτής της συλλογικής συντριβής είναι η ιδιοτελής, ανελλήνιστη, ξενόδουλη και ανίκανη άρχουσα πολιτική τάξη.

Χωρίς την εμπέδωση αισθήματος ασφάλειας, δίχως Δικαιοσύνη, ο τόπος δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα.