Η 28η Οκτωβρίου 1940 δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας της ελληνικής Ιστορίας. Είναι ένας χρυσός κανόνας όπου η αυταπάρνηση, ο ηρωισμός και η ικανότητα της αριστοκρατικής τάξης των πολεμιστών αποδεικνύονται ισχυρότερα στον αγώνα της υπεράσπισης βωμών και εστιών από τα οπλικά συστήματα του φαινομενικά πανίσχυρου εχθρού.
Η πατριωτική έκρηξη των Ελλήνων, το πολεμικό ξέσπασμα εναντίον των Ιταλών και η συντριβή μιας αλαζονικής αυτοκρατορίας από τους προγόνους μας δεν αποτελούν κάτι απρόσμενο, αλλόκοτο ή ασυνήθιστο για τα δεδομένα του έθνους μας. Σχεδόν σε όλες τις μείζονες αναμετρήσεις οι Ελληνες πολέμησαν λίγοι εναντίον πολλών, υπολειπόμενοι σε υλικά μέσα εναντίον άρτια εξοπλισμένων, πάνοπλων στρατιών. Αυτό που έκανε τη διαφορά στην αρχαιότητα, στο Βυζάντιο και στους νεότερους χρόνους αλλά και στα βουνά της Βορείου Ηπείρου ήταν η ηγεσία. Ο λαός μας δεν αλλάζει. Οι Ελληνες που έφτιαξαν τον Παρθενώνα είναι ίδιοι με εκείνους που στριμώχτηκαν στις γκρίζες πολυκατοικίες, που σκοτίζουν τους ορίζοντες των άστεων. Οι διαχειριστές των κοινών υποθέσεων αλλάζουν. Με τα καλά του και τα κακά του, ο Ελληνας στον σκληρό πυρήνα της συλλογικής ταυτότητάς του παραμένει ίδιος. Οι ηγέτες είναι εκείνοι που μπόρεσαν να διοχετεύσουν το μαζικό δυναμικό στην πολεμική προσπάθεια. Ο Μιλτιάδης, ο Θεμιστοκλής, ο Αλέξανδρος, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Ηράκλειος, ο Λεωνίδας, ο Ιωάννης Μεταξάς είναι κρίκοι σε μια αδιάσπαστη αλυσίδα ηγητόρων, στρατιωτικών και πολιτικών που στάθηκαν αντάξιοι του έθνους.
Στον 20ό αιώνα η υπεραξία του ονόματος Ελλάς δημιουργήθηκε κυρίως από τη στάση που κρατήσαμε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο θαυμασμός της διεθνούς κοινότητας όταν ορθώσαμε το ανάστημά μας απέναντι στους Ιταλούς και τους Γερμανούς δεν ήταν υποκριτικός, αλλά αληθής. Η Ελλάδα νικούσε τους μέχρι τότε «αήττητους» όταν χώρες, που σήμερα φαντάζουν κραταιές, καταλαμβάνονταν διά περιπάτου από τα στρατεύματα του Αξονα. Κι αυτό δεν έγινε κατά τύχη, αλλά με αίμα, θυσίες και εμπνευσμένη καθοδήγηση από τον εθνικό κυβερνήτη Μεταξά.
Το γεγονός ότι δεν καταφέραμε να αποκομίσουμε όσα έπρεπε από τη συμμετοχή μας στον Μεγάλο Πόλεμο στο πλευρό των νικητών δεν πρέπει να χρεωθεί πουθενά αλλού εκτός από την πολιτική ηγεσία. Σε αυτόν τον τομέα νοσεί η Ελλάδα. Εκεί πρέπει να γίνουν οι μεγάλες, ριζοσπαστικές αλλαγές.
Εμείς, οι πολίτες, οι απόγονοι των λεόντων του 1940 ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε τι δυνάμεθα να καταφέρουμε ενωμένοι και αφιερωμένοι στην επιτέλεση ενός εθνικού στόχου. Η μόνη τιμή που μπορούμε και πρέπει να αποδώσουμε σ’ εκείνους που πολέμησαν και θυσιάστηκαν για την πατρίδα είναι να την παραδώσουμε μεγαλύτερη και ισχυρότερη στις επόμενες γενεές. Μπορούμε!
Μ.Η.Τ. 232120