Ονομάζεται Ζαχαρίας Βέλτσιος. Ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι πατέρας 11 παιδιών και περιμένει το 12ο! Εργάζεται ως συνοδός απορριμματοφόρου στο Ωραιόκαστρο της Θεσσαλονίκης και αντιμετωπίζει τη ζωή με σοφία που δεν βρίσκει κάποιος ούτε σε καθηγητές πανεπιστημίου ούτε σε ανθρώπους με βαρύγδουπους τίτλους, που συνοδεύονται από ανύπαρκτες αντοχές στα δύσκολα.
Στην εφημερίδα «Espresso» δημοσιεύτηκαν δηλώσεις του κ. Βέλτσιου, όπου επισημαίνει: «Oλα παλεύονται αν υπάρχει υγεία, αν είσαι καλά με τον άνθρωπό σου και δεν έχεις γκρίνια. Δόξα τω Θεώ, δεν έχουμε στερηθεί κάτι, ούτε το φαγητό ούτε τη θέρμανση. Πιστεύω, ζούμε σαν βασιλιάδες! Βέβαια, δεν μπορούμε, για παράδειγμα, να πάμε όλοι μαζί διακοπές, αλλά δεν μας λείπουν».
Ο κ. Βέλτσιος δεν ασχολείται με το εθνικό σπορ, την γκρίνια. Ούτε έχει βρει κάτι έτοιμο στη ζωή του, εκτός από τις αρχές που του άφησαν ως κληρονομιά οι δικοί του άνθρωποι. Εργάζεται, αγωνίζεται, πιστεύει, ελπίζει και προσφέρει ό,τι πολυτιμότερο μπορεί να δώσει ένας Ελληνας: το προσωπικό του παράδειγμα και απογόνους.
Τέτοιου είδους άνθρωποι και τέτοιας ποιότητας πρότυπα πρέπει να προβάλλονται στην ελληνική κοινωνία για να αντέξει τη θύελλα που περνά, να ζήσει και να προχωρήσει παρακάτω.
Η ανατροφή 11 παιδιών (και οσονούπω 12) σε μια εποχή που δύσκολα μπορούν να τα φέρνουν βόλτα οικογένειες που έχουν ένα ή δύο είναι ένας άθλος, που πρέπει να μνημονεύεται και να επαινείται.
Φυσικά, πέρα από τους επαίνους και τα ευχολόγια, το κράτος, το οποίο υποτίθεται ότι υπάρχει για να προστατεύει το έθνος και τον λαό, οφείλει να ενισχύσει έμπρακτα τον αγώνα αυτής της οικογένειας για επιβίωση και προκοπή.
Oταν τα ποσοστά της υπογεννητικότητας καλπάζουν και ο πληθυσμός μας φθίνει με ταχύτατους ρυθμούς, η Πολιτεία πρέπει να ενθαρρύνει τη δημιουργία πολύτεκνων οικογενειών, όπως εκείνη του κ. Βέλτσιου, και όχι να σκορπίζει τους πολύτιμους και λιγοστούς πόρους του κράτους σε μισθοδοσίες «συμβούλων» και διαφόρων κομματικών φίλων και γνωστών της κυβερνητικής νομενκλατούρας.
Μ.Η.Τ. 232120