Σήμερα η «κυριακάτικη δημοκρατία» αποκαλύπτει το ιλιγγιώδες ύψος του συνολικού ποσού των δανείων που έλαβαν τα πάλαι ποτέ κραταιά κόμματα από τις τράπεζες, για να μην τα επιστρέψουν ποτέ.
Εκτός από την πρόκληση που αποτελεί αυτό το γεγονός για την κοινωνία μας, τα δανεικά κι αγύριστα που έλαβαν τα πολιτικά κόμματα από τις τράπεζες συνέβαλαν και σε ακόμα ένα κακό: Τα κόμματα που οδήγησαν την πατρίδα μας στη χρεοκοπία και στον διεθνή έλεγχο ενθυλάκωσαν χρήματα που έλειψαν από την πραγματική αγορά.
Οταν ένα πολιτικό κόμμα λαμβάνει δεκάδες ή εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για να συντηρήσει έναν στρατό στελεχών, μη παραγωγικών για την κοινωνία, προσώπων που εργάζονται μόνο για τον αρχηγό και την κομματική νομενκλατούρα, τότε ο δανεισμός των κανονικών επιχειρήσεων λιγοστεύει και το χρήμα, όποτε δεήσουν οι τράπεζες να το ρίξουν στην αγορά, ακριβαίνει. Ο δανεισμός, δηλαδή, των κομμάτων από τις τράπεζες συνέβαλε στην οικονομική ασφυξία που υπέστη η χώρα. Πολλές επιχειρήσεις που δεν μπόρεσαν να δανειοδοτηθούν έκλεισαν. Χιλιάδες θέσεις εργασίας χάθηκαν. Ολόκληρες οικογένειες σκληρά εργαζόμενων Ελλήνων έμειναν χωρίς ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι και με κομμένη την παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος επειδή μερικές χιλιάδες μωροφιλόδοξοι, αεριτζήδες και επιτήδειοι άεργοι κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν την ευμάρεια και το συβαρίτικο τρόπο ζωής τους χρηματοδοτούμενοι… ατελώς από τα πιστωτικά ιδρύματα που χρηματοδότησε ο λαός μέσω των απανωτών κεφαλαιοποιήσεων.
Συν τοις άλλοις, όταν τα κόμματα εξασφάλιζαν την παράταση του αχρείαστου βίου τους με τα χρήματα των τραπεζών, άλλες πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να έχουν προσφέρει στον τόπο δεν κατόρθωσαν να βρουν χρηματοδότηση. Αυτό συνέβαλε στη νόθευση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Αυτή η στρεβλή κατάσταση και η νοσηρή σχέση των πολιτικών με τις διοικήσεις των τραπεζών έστειλαν ένα πάρα πολύ κακό μήνυμα στην ελληνική κοινωνία. Ενώ ο πολιτικός κόσμος υποτίθεται ότι πρέπει, διά του παραδείγματός του, να φρονηματίζει, να εμπνέει και να κινητοποιεί τους πολίτες προς την κατεύθυνση της επίτευξης υψηλών στόχων, έκανε ακριβώς το αντίθετο. Με τη στάση τους και τις επιλογές τους οι κομματάνθρωποι πρότειναν στους πολίτες την κλασική χυδαιότητα: «Αρπαξε να φας και κλέψε να έχεις». Η μόνη προσθήκη στα παραπάνω είναι η μεταμφίεση της κλοπής με τη μορφή του δανεισμού.
Ο κολασμός αυτής της αθλιότητας είναι μία προϋπόθεση για την εξυγίανση της οικονομίας, του τραπεζικού συστήματος και του πολιτικού βίου της χώρας. Πρέπει να βρεθεί τρόπος να τιμωρηθούν όσοι έλαβαν μέρος στο πάρτι της παρανομίας και της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος (και υπό μία έννοια είναι δημόσιο το χρήμα των τραπεζών γιατί, τελικά, το έχουν χρυσοπληρώσει με τις ανακεφαλαιοποιήσεις οι Ελληνες πολίτες).
Μ.Η.Τ. 232120