Ούτε η παρούσα κυβέρνηση, παρότι ήρθε στην εξουσία με σημαία την κάθαρση, έχει καταφέρει να φέρει ενώπιον της Δικαιοσύνης τα λαμόγια του παρελθόντος, που οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική κρίση και στα Μνημόνια. Ο απολογισμός είναι πολύ φτωχός, παρά τις διακηρύξεις προθέσεων.
Πλην του Ακη Τσοχατζόπουλου, που καταδικάστηκε (αν και προ ημερών αποφυλακίστηκε), ουδείς άλλος τιμωρήθηκε για τα εγκλήματα του παρελθόντος. Ακόμα και η «λίστα Λαγκάρντ» ελάχιστα αξιοποιήθηκε και τελικά παραγράφηκαν όποια αδικήματα αφορούν όσους την απαρτίζουν.
Βεβαίως, έβαλε το… χεράκι της και η Δικαιοσύνη για όλα αυτά. Αλλες φορές με υπερβολικές καθυστερήσεις και άλλες εξαιτίας του όγκου της δουλειάς και της έλλειψης στοιχείων, απέτυχε να αποδώσει ευθύνες. Τελικά, μόνο ο Ακης είναι ένοχος για το πάρτι διασπάθισης του δημόσιου χρήματος τα τελευταία 30 χρόνια; Οι πολίτες γελάνε πικρόχολα και δικαίως θεωρούν πως τα «μεγάλα ψάρια» πάντα τη γλιτώνουν στη χώρα μας.
Κυβερνητικές αστοχίες και δικαστικές παραλείψεις οδηγούν την κοινωνία να απαξιώνει τόσο την πολιτική όσο και τη Δικαιοσύνη. Δικαίως, με αυτά που συμβαίνουν. Τρανταχτό παράδειγμα, η περίπτωση του Γιάννου Παπαντωνίου. Η «κυριακάτικη δημοκρατία» στο σημερινό φύλλο της αποκαλύπτει ότι υπάρχουν υποψίες ακόμα και για προσπάθεια κουκουλώματος των ευθυνών του μοιραίου υπουργού του ΠΑΣΟΚ· ενός θλιβερού και μισητού προσώπου για τους Ελληνες, με εμπλοκή όχι μόνο στα σκάνδαλα των εξοπλισμών, αλλά και σε αυτό του Χρηματιστηρίου.
Η πιο βρόμικη περίοδος της νεότερης Ιστορίας του τόπου έχει ως κεντρικό πρωταγωνιστή τον Γιάννο, που σε αγαστή συνεργασία με τον σατανικό ιντριγκαδόρο Σημίτη έστησαν το πάρτι της διαπλοκής και της αναδιανομής του πλούτου υπέρ των πλουσίων και των «αρπακτικών». Ο σκοτεινός ρόλος και των δύο ουδέποτε διερευνήθηκε σοβαρά. Για ποιον λόγο, άραγε;
Στη δε περίπτωση του Παπαντωνίου είναι δεδομένο ότι βρέθηκαν ακόμα και λογαριασμοί του στην Ελβετία, που με διάφορα τερτίπια έμειναν για πολύ καιρό προστατευμένοι.
Κυβέρνηση και Δικαιοσύνη απέτυχαν και πρέπει να αντιληφθούν τις ευθύνες τους απέναντι στον τόπο. Χωρίς κάθαρση και απόδοση ευθυνών η ανάκαμψη δεν θα έρθει ποτέ. Η οριστική θεραπεία και η αλλαγή σελίδας απαιτούν ξεκαθάρισμα με το παρελθόν. Επιτέλους, να καθίσει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Ομως αυτό προϋποθέτει σθένος και γερό στομάχι. Το έχουν πολιτικοί και δικαστές; Γιατί ως τώρα φαίνονται στα μάτια του βασανισμένου ελληνικού λαού ριψάσπιδες.
Μ.Η.Τ. 232120