Οι ώρες και οι ημέρες που διανύουμε είναι κρίσιμες. Τα τύμπανα του πολέμου ηχούν όχι μόνο στη δική μας περιοχή, αλλά, με αφορμή τη Συρία, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι ελπίδες που είχαν καλλιεργηθεί ότι οι υπερδυνάμεις θα μπορούσαν να βρουν κώδικες συνεννόησης, δυστυχώς, διαψεύδονται.
Σε αυτήν την πολύ κρίσιμη συγκυρία αναδεικνύεται και το θέμα της ευθύνης στο εσωτερικό της χώρας μας. Είναι στιγμές ευθύνης για τους πάντες, σε όποιο πόστο κι αν βρίσκονται. Οποιο αξίωμα κι αν κατέχουν. Οποιον ρόλο κι αν έχουν επωμιστεί.
Αποτελεί γεγονός ότι το εσωτερικό κλίμα δεν είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να υπάρχει μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Είτε για πραγματικούς λόγους είτε με προφάσεις, η συνεννόηση, που κατά το παρελθόν ήταν -ακόμη και σε περιόδους σκληρής αντιπαράθεσης- αυτονόητη για τα εθνικά θέματα και όσον αφορά κινδύνους κατά της πατρίδας μας, σήμερα είναι -τουλάχιστον- ελλειμματική.
Στην παρούσα φάση, δεν έχει σημασία ο επιμερισμός ευθυνών για την κατάσταση αυτή. Ο καθείς έχει τα επιχειρήματά του. Σημασία έχει όλες οι πλευρές να αναλογιστούν την κρισιμότητα και την ιστορικότητα των στιγμών. Οταν σημειώνονται -και, μάλιστα, με καταιγιστικό ρυθμό- γεγονότα που συνιστούν απειλή για την εθνική κυριαρχία και την ακεραιότητά μας, άπαντες οφείλουν να κάνουν ένα βήμα πίσω και ταυτόχρονα ένα βήμα μπροστά. Βήμα πίσω από τους κομματικούς εγωισμούς, βήμα μπροστά χάριν της πατρίδας.
Είναι αδιανόητες οι δημόσιες έριδες και αντιπαραθέσεις γύρω από αυτά τα θέματα, όπως είναι ανεπίτρεπτη και η έλλειψη αλληλοενημέρωσης. Η ενημέρωση αυτή μάλιστα θα έπρεπε να είναι συνεχής, εμπιστευτική και να διαφυλάσσεται ως «κόρη οφθαλμού» μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Οι σημερινοί αρχηγοί μπορούν να διδαχτούν πολλά, τουλάχιστον ως προς αυτό, από τους προκατόχους τους. Οπως επίσης είναι απαράδεκτο να μη λειτουργούν, σε πραγματική βάση, θεσμικά διακομματικά όργανα για την εξωτερική πολιτική και την άμυνα της χώρας. Μέχρι και η ιδέα για συγκρότηση Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, που απέσπασε ευρύτερη στήριξη, έχει παραμείνει ακόμη στα λόγια…
Από τις ευθύνες δεν εξαιρούνται ούτε τα μέσα ενημέρωσης. Αντιθέτως, είναι και οι δικές τους τεράστιες. Αν μη τι άλλο, όταν καραδοκούν οι Τούρκοι, η αυτοσυγκράτηση -ώστε ορισμένοι να μην παίζουν, παρασυρόμενοι, το παιχνίδι τους- αποτελεί το ελάχιστο καθήκον…
Μ.Η.Τ. 232120