Μάς θέλουν για πάντα στον Σταυρό

Κορυφώνεται σήμερα το Θείο Δράμα σε κάθε σημείο του πλανήτη, όπου βρίσκονται ορθόδοξοι χριστιανοί. Φαίνεται όμως ότι κάποιοι, στο Βερολίνο, δεν έχουν τον Θεό τους και θεωρούν ότι μπορούν να συνεχίζουν να μας εμπαίζουν. Χρόνια τώρα έβγαιναν οι εφημερίδες τους, συντεταγμένες με τους πολιτικούς τους, καταγγέλλοντας τους Ελληνες ότι ζουν με δανεικά, ότι είναι τεμπέληδες, ότι καλοπερνούν σε βάρος των Γερμανών και άλλα πολλά. Και ενώ έγραφαν αυτά για να διαμορφώνουν στην κοινή γνώμη της χώρας τους το μίσος κατά των Ελλήνων, ώστε να έχουν το υπόβαθρο της κάλυψης για να μας περάσουν τη θηλιά των Μνημονίων, ξάφνου «γυρίζουν» το παραμύθι. Ο λόγος είναι ότι μπορεί να χάσουν την «αγελάδα» που χρόνια τώρα έφερνε και φέρνει λεφτά στα γερμανικά ταμεία. Είναι γνωστό ότι το Βερολίνο θησαυρίζει αυτά τα χρόνια του Μνημονίου αλλά και της σκληρής λιτότητας, που έχει επιβάλει σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το δείχνουν τα στοιχεία, το ομολογούν και οι ίδιοι.

Ξάφνου, λοιπόν, άρχισαν τα δημοσιεύματα ότι οι Ελληνες τρελάθηκαν και δεν θέλουν άλλα χρήματα από την Ευρώπη, υπονοώντας τους εαυτούς τους, μια και η Γερμανία είναι ο βασικός χρηματοδότης της Ε.Ε.

Αλλά γιατί τέτοιος καημός; Γιατί δεν χαίρονται που οι Ελληνες θέλουν να κάνουν αυτό που έπρεπε χρόνια να είχαν κάνει, αλλά διαμαρτύρονται κι από πάνω;

Βρίσκονται σε παράκρουση ή κρύβονται άλλα κίνητρα πίσω από αυτή τη γερμανική επίθεση στις προσπάθειες να μη ζει πλέον η Ελλάδα από τα πληρωμένα με αίμα δάνεια, τα οποία τους έχουν προσφέρει κατά καιρούς οι Μεγάλες Δυνάμεις τού χθες και του σήμερα;

Η απάντηση είναι προφανής: Οι Γερμανοί μάς προτιμούν συνεχώς πάνω στον Σταυρό, χωρίς να έχουμε καμιά ελπίδα Ανάστασης.

Μας θέλουν στο κρεβάτι του πόνου και να μας κρατούν τεχνητά στη ζωή, παρέχοντάς μας οξυγόνο με δόσεις.

Μόνο έτσι θα μπορούν να θησαυρίζουν σε βάρος ενός λαού, που τα δάνεια τα οποία έχει λάβει τα έχει πληρώσει όχι ακριβά, αλλά πανάκριβα. Και όχι μόνο εξοφλώντας τα με τοκογλυφικούς όρους, αλλά και με άλλες απώλειες.

Γι’ αυτό θέλουν να συνεχίσουν να μας «ταΐζουν», όπως γράφουν, λέγοντας ότι δεν πρέπει να απεξαρτηθούμε από τον βασανιστή μας. Να συνεχίσουμε να ζούμε, δηλαδή – με το σύνδρομο της Στοκχόλμης…