Είναι κάτι στιγμές που η Ιστορία περνά από μπροστά σου, σαν να βρίσκεσαι στη μηχανή του χρόνου. Τέτοιες μέρες έρχονται στον νου οι ευέλπιδες του ‘40. Αυτά τα αμούστακα παιδιά, που στα βουνά της Ηπείρου έγραψαν χρυσές σελίδες της ελληνικής Ιστορίας και παρέδωσαν μαθήματα για τις επόμενες γενιές. Μη λογαριάζοντας τα νιάτα τους, αυτά που άφηναν πίσω τους, ρίχτηκαν στη μάχη «υπέρ βωμών και εστιών».
Αυτοί οι ευέλπιδες, πέρα από την αγάπη τους για την πατρίδα, είχαν και τον σεβασμό ο ένας στον άλλον. Αν και μονάδες ως άτομα, γίνονταν ένα για να υπηρετήσουν τη σημαία και την πατρίδα. Για αυτούς ήταν θέμα τιμής, εάν κάποιος συνάδελφός τους δοκιμαζόταν από οποιονδήποτε λόγο. Θεωρούσαν απαράβατη υποχρέωσή τους να σταθούν δίπλα ο ένας στον άλλον, μια και η προσβολή σε έναν ήταν προσβολή για όλους.
Αυτοί ήταν οι ευέλπιδες του τότε. Θα μου πείτε, γιατί τα γράφουμε τώρα αυτά; Μα γιατί όσα συνέβησαν πριν από μία εβδομάδα στο Μοναστηράκι με θύματα τρεις ευέλπιδες μας προκάλεσαν μια θλίψη. Διότι περιμέναμε ότι, για όλους τους υπόλοιπους συναδέλφους τους, ο εντοπισμός και η παράδοση στη Δικαιοσύνη αυτών των θρασύδειλων που τους επιτέθηκαν και τους χτύπησαν στο κέντρο της Αθήνας θα γίνονταν θέμα τιμής. Αντί για αυτό, δεν είδαμε κανέναν να αντιδρά. Ούτε μια ανακοίνωση για τα μάτια του κόσμου. Δεν μιλάμε για τους ανωτέρους τους, μια και όσο ανεβαίνουν τόσο μεγαλώνουν (κακώς) οι συμβιβασμοί τους με την εκάστοτε εξουσία.
Είναι λυπηρές αυτές οι διαπιστώσεις, όσο και αν τις αποδεχόμαστε ως σημεία των καιρών και των Μνημονίων. Αλλά φαντάζεστε στην Αμερική ή στο Ισραήλ να είχαν χτυπήσει στον δρόμο πεζοναύτες, οι δράστες να κυκλοφορούσαν ελεύθεροι και ωραίοι, και οι συνάδελφοί τους να σφύριζαν αδιάφορα; Θα είχε φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι για να τους βρουν. Οχι για να αυτοδικήσουν, αλλά για να τους παραδώσουν στη Δικαιοσύνη.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάνουμε λάθος. Και ότι οι σημερινοί ευέλπιδες δεν έχουν αλλάξει τον κώδικα τιμής που είχαν οι παλαιότεροι. Και, αργά ή γρήγορα, θα βοηθήσουν τις Αρχές ώστε να εντοπιστούν τα θρασίμια που κρύφτηκαν μετά την επίδειξη αθλιότητάς τους σε παιδιά που δεν τους έφταιγαν σε τίποτε.
Οσο για τους καταστηματάρχες που έκλειναν τα μαγαζιά τους, αρνούμενοι να βοηθήσουν τα τρία αυτά παιδιά, που, όταν χρειαστεί, αύριο θα είναι στην πρώτη γραμμή του μετώπου για να τους υπερασπιστούν, καλό θα ήταν να ξανασκεφτούν τη συμπεριφορά τους.
Και να πάψουν να είναι θεατές αυτών των ταγμάτων εφόδων, που στοχοποιούν, προπηλακίζουν και τρομοκρατούν, έχοντας τα νώτα τους καλυμμένα.
Μ.Η.Τ. 232120