Υπάρχουν εστεμμένοι σε Δύση και Ανατολή, που έχουν εργαστεί πολύ περισσότερο από ορισμένους επιφανείς της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Επίσης, αυτοί οι «γαλαζοαίματοι» έχουν υπηρετήσει ευδοκίμως στις Ενοπλες Δυνάμεις των χωρών τους, ενώ Ελληνες εθνοπατέρες και γόνοι της νομενκλατούρας προσπαθούν με νύχια και με δόντια να αποφύγουν το ελάχιστο προς την πατρίδα χρέος. Δυστυχώς, σχεδόν όλοι οι πολίτες της χώρας μας έχουν γίνει μάρτυρες της φυγοπονίας ενίων διάσημων αναξίων.
Ενας από τους ξένους που δεν δίστασαν να εργαστούν για τον λαό τους και να υπηρετήσουν στον στρατό της χώρας τους είναι ο πρίγκιπας Ουίλιαμ της Βρετανίας. Οπως έγραψε η «δημοκρατία», ο πρίγκιπας Ουίλιαμ, πριν από λίγες ημέρες, «μόλις ολοκλήρωσε τη βάρδια του ως πιλότος ελικοπτέρου για έκτακτα περιστατικά παραιτήθηκε από τα καθήκοντά του, ώστε να επικεντρωθεί πλέον σε αυτά που έχει ως μέλος της βασιλικής οικογένειας. […] Ηδη από τον περασμένο Ιανουάριο, ο 35χρονος πρίγκιπας, δεύτερος στη σειρά διαδοχής του βρετανικού θρόνου μετά τον πατέρα του Κάρολο, είχε ανακοινώσει ότι θα παραιτηθεί από τη δουλειά του ως πιλότος της εταιρίας αεροπορικών μεταφορών ασθενών (East Anglia Air Ambulance)».
Επίσης, ο Ουίλιαμ, προτού αρχίσει να εργάζεται ως πιλότος ελικοπτέρου ερευνών και διασώσεων, υπηρέτησε στις ένοπλες δυνάμεις της Βρετανίας από το 2006 έως το 2013. Ο Ουίλιαμ, αλλά και σχεδόν το σύνολο της βρετανικής αριστοκρατίας αντιμετωπίζουν την εργασία και την ένταξη στον στρατό ως τον καλύτερο τρόπο εκπαίδευσης στην ηγεσία. Μόνο αν συμμετέχεις, αν είσαι κοινωνός στις δοκιμασίες και στο έργο των πολλών, θα μπορέσεις να κατανοήσεις τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να διοικηθεί η χώρα – κι αυτό γιατί ο καλύτερος τρόπος διοίκησης είναι το προσωπικό παράδειγμα. Η αυστηρότητα, η απειλή της ποινής, το «βαρύ» ονοματεπώνυμο, τα χρήματα, οι ψήφοι, τα κληρονομικά δικαιώματα δεν μπορούν να ισοφαρίσουν ούτε ένα χιλιοστό από το αποτέλεσμα που καταφέρνει η ηγεσία όταν συμμετέχει και είναι πρωτοπόρος, εμπροσθοφυλακή στον αγώνα των πολλών.
Στην Ελλάδα, η ηγέτιδα τάξη τείνει να λησμονεί το αυτονόητο. Προσπαθεί να κάνει τα πάντα, εκτός από το σωστό, το οποίο δείχνει να το έχει αφήσει ως τελευταία επιλογή, εκείνη που κάνουν οι άνθρωποι λίγο πριν από την καταστροφή. Αντί να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, καταθέτει στην Ιστορία ένα υπόδειγμα φαύλου, οκνηρού, παρασιτικού, ανώφελου και αφιλοσόφητου βίου.
Ζητούν από τους φτωχούς θυσίες, την ίδια στιγμή που εκείνοι, με τις πράξεις τους, μαρτυρούν ότι δεν επιθυμούν να στερηθούν το παραμικρό για το καλό των πολλών. Επικαλούνται τον πατριωτισμό των Ελλήνων, όταν εκείνοι είναι εντελώς αποκομμένοι από την Ιστορία, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό μας.
Αυτό είναι ένα από τα αίτια της κρίσης που μας τυραννά.
Μ.Η.Τ. 232120