Ο πολιτισμός είναι η αναπνοή κάθε ζώσας κοινωνίας, το νόημα και το αποτέλεσμα της συλλογικής δράσης για την εύρεση αυτού του νοήματος. Μπορεί σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους να ακμάζει, μπορεί και να παρακμάζει. Αλλοτε η λάμψη του έλκει την προσοχή των άλλων λαών της υφηλίου κι άλλες φορές η όψη του ξεθωριάζει τόσο πολύ, ώστε δεν είναι ευδιάκριτη η ύπαρξή του ούτε σε εκείνους που υποτίθεται ότι μετέχουν στα αποτελέσματά του και στην παραγωγή του. Η παλίρροια και η άμπωτη της ύπαρξης παρασύρουν τα ανθρώπινα στους ρυθμούς του χρόνου, από τον οποίο ουδείς ξεφεύγει.
Μία από τις περιόδους άτακτης υποχώρησης της ποσότητας και της ποιότητας του ελληνικού πολιτισμού είναι εκείνη που ξεκινά από τη δεκαετία του ‘70 και φτάνει μέχρι τις ημέρες μας. Οι δεκαετίες του ‘40, του ‘50 και του ‘60 έφεραν πάνω τους πολλή από τη λάμψη των όπλων μας και είχαν στεφθεί με τις δάφνες της γενναιότητας και της αποδοχής της προγονικής κληρονομιάς της αρχαιότητας και του Βυζαντίου. Ομως ακολούθησε η Μεταπολίτευση, που σάλπισε την άνευ όρων παράδοση στον πιθηκισμό εύκολων και εύπεπτων συνταγών της Δύσης και συντόνισε το εθνικό σώμα με τον ιδεολογικό μεταπρατισμό και την αντιμετώπιση του πολιτισμικού αποθέματος σαν στοκ αναμνηστικών, φτηνών σουβενίρ που έπρεπε να πουληθούν ή να εκτεθούν έναντι αντιτίμου.
Επίσης, η διαχείριση της Ιστορίας και του πολιτισμού μας είχε κι άλλο εσφαλμένο στίγμα, το οποίο ακολούθησαν οι πολιτικά υπεύθυνοι: το παρελθόν ως πρόσχημα επαιτείας για τον οίκτο, την ανοχή, τα δανεικά των ξένων. Οι ξένοι, σύμφωνα με τις βουβά αλλά εναργώς εκπεφρασμένες απόψεις των ελληνόφωνων πολιτικών, έπρεπε να μας σέβονται γι’ αυτό που κάποτε ήμασταν.
Οι δυτικοί έπρεπε και πρέπει να… παρακάμπτουν το προφανές, να καμώνονται ότι δεν βλέπουν την εξόφθαλμη αχρηστία της εγχώριας ελίτ και να αντιμετωπίζουν ισότιμα κάθε ανελλήνιστο σαλτιμπάγκο, επειδή κάποτε στα ίδια χώματα σκόνιζε τα σανδάλια του ο Περικλής.
Φυσικά, όσοι χειρίστηκαν τις κοινές υποθέσεις ουδέποτε σκέφτηκαν να βαδίσουν στα χνάρια της ελληνικής αρετής. Απλά θέλησαν να επικαλεστούν τον πολιτισμό μας για να μοιραστούν -χωρίς να το αξίζουν- το κλέος του Ελληνισμού.
Κι όλοι αυτοί άφησαν τους αρχαιολογικούς χώρους να ρημάζουν, τα μουσεία να παραμένουν κλειστά επειδή δεν έχουν προσληφθεί αρχαιοφύλακες, τα εκθέματα να είναι -σε πολλές περιπτώσεις- ατάκτως ερριμμένα, χωρίς κατάλληλη σήμανση, των Ελλήνων τα ιερά απεριποίητα, αφύλακτα, έρμαια των καιρικών συνθηκών, των περαστικών, των αρχαιοκαπήλων.
Κι όλα αυτά σε περιβάλλον κατηφούς αγωνίας για την επόμενη… δόση, την οποία διαρκώς επιδιώκει η μία, ενιαία και αδιαίρετη, εθελόδουλη και άσχετη με το έθνος μας ηγεσία.
Μ.Η.Τ. 232120