Την ώρα που ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. μαλώνουν για την αυριανή συγκέντρωση των «Παραιτηθείτε» στην πλατεία Συντάγματος, αναπαριστώντας ένα χρεοκοπημένο παρελθόν, ο πρώτος «κόφτης» δείχνει τα δόντια του. Δεν στοχεύει όμως σε κάποια από τις θεωρούμενες ως εναπομείνασες «προνομιούχες» κοινωνικές ομάδες ούτε, πολύ περισσότερο, στρέφεται προς εκεί όπου υπάρχει παράνομος πλούτος.
Αλλοι είναι τα θύματα. Σε λίγες ημέρες, από τις αρχές του επόμενου μήνα, χάνουν το ΕΚΑΣ οι χαμηλοσυνταξιούχοι. Οσοι λαμβάνουν αθροιστικώς κύρια και επικουρική σύνταξη μόλις 664 ευρώ εκλαμβάνονται ως «πλούσιοι», από τους οποίους μπορεί να περικοπεί και αυτό ακόμη το γλίσχρο φιλοδώρημα που λάμβαναν…
Οταν οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, άραγε πώς να περιγράψει κανείς αυτό που νιώθουν οι απόμαχοι της ζωής, καθώς στέλνονται στον Καιάδα, και μάλιστα με έναν τόσο βάρβαρο τρόπο;
Δεν είναι μόνο το οικονομικό σκέλος που πονάει. Οι συνεχείς μειώσεις, η αύξηση της φορολογίας και η ακρίβεια έχουν προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά, που έχει γίνει ήδη μέρος της καθημερινότητας των περισσότερων Ελλήνων. Πολύ βαρύτερο, όμως, είναι το αίσθημα της αδικίας…
Υστερα από δεκαετίες μόχθου και εργασίας, συμμετοχής και συνεισφοράς στο συλλογικό γίγνεσθαι, η αντιμετώπιση με όρους αξιοπρέπειας αποτελεί στοιχειώδες δικαίωμα για κάθε συνταξιούχο.
Εν προκειμένω, όμως, συμβαίνει το αντίθετο. Και, εκτός από την οικονομική, έρχεται και η κοινωνική καταδίκη τους. Οδηγούνται σε έναν διπλό θάνατο, που δεν τον είχαν φανταστεί και δεν τον αξίζουν. Οπως δεν τον αξίζει και κανείς.
Η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να υπερηφανεύεται, όπως και οι προηγούμενες, ότι έβγαλε τη χώρα από την κρίση και την οδηγεί στην ανάπτυξη. Οφείλει να γνωρίζει, όμως, και αυτή ότι η πραγματικότητα, όταν δεν συμφωνεί, γίνεται σκληρή και εκδικείται.
Οσοι έχουν κλειστεί στον γυάλινο πύργο της εξουσίας και ενδιαφέρονται μόνο για το πώς θα τη διατηρήσουν, δίχως να αφουγκράζονται την κοινωνία, κάνουν τεράστιο λάθος. Οπως επίσης αυταπατώνται υποτιμώντας τις δυνάμεις που διαθέτουν οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας και πιστεύοντας ότι μπορούν να συνεχίσουν να τους τσαλαπατούν, χωρίς το ποτάμι της οργής να ξεχειλίσει…
Μ.Η.Τ. 232120