Οταν σε μια χώρα τα ιερά μετατρέπονται σε χωματερές, τότε ερμηνεύεται εύκολα η παρακμή και η εξαθλίωση του λαού της. Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια. Ανθρωποι βέβηλοι και αδιάφοροι για το κοινό καλό αναλαμβάνουν τα ηνία της εξουσίας και αφήνουν ό,τι καλό, τίμιο και πολύτιμο να ρημάζει και να γίνεται λεία στους ντόπιους και στους ξένους άρπαγες.
Η «κυριακάτικη δημοκρατία» δημοσίευσε ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο το κράτος «προστατεύει» τα ιστορικά μνημεία, που έχουν ανυπολόγιστη αξία για το έθνος μας και για ολόκληρο τον κόσμο. Ο λόγος γίνεται για τη Δήλο, το νησί όπου γεννήθηκε ο Απόλλων και η Αρτεμις και το οποίο αποτέλεσε το θρησκευτικό και το εμπορικό κέντρο του Ελληνισμού της αρχαιότητας.
Το ρεπορτάζ και το φωτογραφικό υλικό που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα μας αποδεικνύουν ότι η κατάσταση στο νησί «είναι αποκαρδιωτική. Τα αγριόχορτα θεριεύουν και διαβρώνουν τα εναπομείναντα κτίσματα. Πολλά σημεία έχουν γίνει κανονικές χαβούζες, με λερά στάσιμα ύδατα, όπου κυριαρχούν οι προνύμφες εντόμων. Σε σημεία όπου θα έπρεπε να έχουν ολοκληρωθεί οι ανασκαφικές ή οι αναπλαστικές εργασίες υπάρχουν σαπισμένα σκοινιά, τα οποία στηρίζονται σε σκουριασμένα καρφιά, που έχουν τοποθετηθεί εδώ και δεκαετίες. […] Η σήμανση των σημείων ιστορικού ενδιαφέροντος είναι υποτυπώδης και το προσωπικό αριθμητικά ασήμαντο. Η επιτήρηση των τουριστών είναι πρακτικά αδύνατη. Λεφτά για φρου φρου κι αρώματα υπάρχουν. Για τη Δήλο όχι».
Φυσικά, από την κρατική αδιαφορία δεν κινδυνεύουν μόνο τα μνημεία, αλλά και οι άνθρωποι: «Γιατρός στο νησί δεν υπάρχει, αλλά οι κίνδυνοι για την υγεία είναι πολλοί. Η ανάβαση στον Κύνθο (ύψωμα 115 μ.) δυσκολεύει πολύ τους ηλικιωμένους (κυρίως ξένους) που την πραγματοποιούν και έχουν την εντύπωση ότι, αν πάθουν κάτι, θα τους περιποιηθεί κάποιος ιατρός. Οι οχιές είναι ουκ ολίγες στη Δήλο, αλλά τα μέτρα που έχουν ληφθεί για τις πρώτες βοήθειες σε περίπτωση δαγκώματος μηδενικά».
Το παρόν ντροπιάζει το παρελθόν…
Μ.Η.Τ. 232120