Σε λίγες εβδομάδες συμπληρώνονται έξι χρόνια κακοδαιμονίας, ύφεσης, άγριας ξενοκρατίας και ταχείας εκρίζωσης της ελληνικότητας από τις κρατικές δομές. Η προδοσία των Μνημονίων έχει αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη της στη χώρα και στους ανθρώπους της. Και εφόσον ενός κακού μύρια έπονται, προέκυψαν και το προσφυγικό ζήτημα και η πρόκληση της διαχείρισης μιας εξαιρετικά σύνθετης υπόθεσης αλλά και ο εποικισμός της Ελλάδας από μυριάδες μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, που αυτοπαρουσιάζονται ως «πρόσφυγες».
Ολα αυτά, που συνιστούν έντονη δοκιμασία για ένα κράτος καθημαγμένο από τα προαναφερθέντα δεινά, απαιτούν και χρόνο και χρήμα και υποδομές – κάτι που φαντάζει σαν ανέκδοτο την εποχή των περικοπών, της ανεργίας, της ύφεσης και της διάλυσης του κοινωνικού ιστού.
Αύριο ξημερώνει ακόμα μια εξαιρετικά δύσκολη ημέρα για την Ελλάδα – μια επιπλέον «Μεγάλη» Δευτέρα για τους πολίτες. Ταυτόχρονα με τη Σύνοδο Κορυφής, η οποία θα ασχοληθεί με το προσφυγικό ζήτημα, θα διεξαχθεί Eurogroup, όπου θα συζητηθούν οι «μεταρρυθμίσεις» που θα ζητήσουν οι δανειστές από την Ελλάδα. Η λέξη «μεταρρυθμίσεις» μεταφράζεται σε μερικά δισεκατομμύρια ευρώ, που θα πρέπει να βγουν από τις αδειανές τσέπες των πολιτών για να γεμίσουν τα θησαυροφυλάκια των πιστωτών. Το ΔΝΤ επιθυμεί η επιδρομή στα εξαϋλωμένα εισοδήματα των Ελλήνων να φτάσει τα 9 δισ. ευρώ!
Η ευρωπαϊκή πλευρά παίζει τον ρόλο του «καλού» και «συνεννοήσιμου» τοκογλύφου, που κάνει μεν σκόντο στα δισεκατομμύρια, αλλά όχι και τόσο μεγάλο.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι Ελληνες δεν έχουν να δώσουν ούτε σεντ περισσότερο απ’ όσα ήδη δίνουν. Είναι μαθηματικά αδύνατο να μπορέσουν να ρίξουν πιο πολύ από το αίμα τους στον πίθο των Δαναΐδων των απαιτήσεων της τρόικας που έγινε… κουαρτέτο. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά σε μια χώρα που, όπως έγραψε η «δημοκρατία», μαστίζεται από ανεργία η οποία βρίσκεται «σε υψηλότερα επίπεδα απ’ ό,τι στην Αμερική την περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης του 1929.
Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία του ΣΕΒ, ο οποίος υποστηρίζει ότι απαιτείται πρωτίστως περικοπή δαπανών και όχι νέα αύξηση φόρων, καθώς η φοροδοτική ικανότητα όσων συστηματικά στηρίζουν τα δημόσια έσοδα έχει εξαντληθεί. […] Η ανεργία στην Αμερική από 4,8% το 1929 ανήλθε σε 23,6% το 1932 και το 1933 και επανήλθε στα προ κρίσης επίπεδα προς τα μέσα της περιόδου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (1940-1945). Στην Ελλάδα η ανεργία από 7,8% το 2008 ανήλθε στο υψηλότερο σημείο (27,5%) το 2013 και έκτοτε διατηρείται σε σχετικά υψηλό επίπεδο (26,4% το 2015)».
Δηλαδή, το κραχ έχει ήδη συμβεί στην Ελλάδα και μερικοί υποκρίνονται ότι μας… έσωσαν.
Μ.Η.Τ. 232120