28 Φεβρουαρίου 1943. Οι κακοί οιωνοί πύκνωναν για τους βαρβάρους. Οι Γερμανοί, που μόλις είχαν ταπεινωθεί στη Σοβιετική Ενωση χάνοντας… πανηγυρικά τη μάχη του Στάλινγκραντ, διασύρθηκαν σε ηθικό επίπεδο σε μία κηδεία στην Αθήνα!
Η Αθήνα, η πόλη των πόλεων, και μαζί της η Ελλάς ολόκληρη αποχαιρετούσαν τον εθνικό ποιητή Κωστή Παλαμά, ο οποίος είχε πεθάνει την προηγουμένη. Οι ομότεχνοι του Παλαμά, οι ποιητές, οι λογοτέχνες, οι διανοούμενοι, ήταν εκεί μαζί με τον λαό για να συνοδεύσουν τον νεκρό ως την τελευταία του κατοικία.
Κι ο εχθρός ήταν εκεί και παρακολουθούσε οπλισμένος αλλά περιδεής και αμήχανος τους Ελληνες να συντονίζονται στην ουράνια συχνότητα του υπερήφανου Γένους μας. Ο Αγγελος Σικελιανός, ο ποιητής που μαζί με τη γυναίκα του Εύα Σικελιανού – Πάλμερ κατόρθωσε να ανασύρει από το θησαυροφυλάκιο της παράδοσής μας τις Δελφικές Γιορτές, είπε «σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπάει η Ελλάδα» και εκφώνησε με τη βροντώδη φωνή του το ποίημα «Παλαμάς».
Η ανησυχία των Γερμανών, έπειτα από τον συγκλονισμό που προκάλεσε το άκουσμα του ποιήματος του Σικελιανού, κλιμακώθηκε λόγω μιας εξέλιξης που θεωρούσαν απευκταία: οι ελεύθεροι πολιορκημένοι Αθηναίοι ταυτόχρονα με την απόθεση του φερέτρου στην αττική γη ξεκίνησαν να τραγουδούν με ουρανομήκεις κραυγές τον Εθνικό Υμνο. Οι δεσμώτες πανικόβαλαν τους τυράννους και τους σαδιστές δεσμοφύλακές τους και η ελληνική ψυχή άστραψε και πυρπόλησε τους αιθέρες με οργισμένη, παλλόμενη φωνή που έψαλε τους στίχους του Διονυσίου Σολωμού. Ανεκτίμητο το τελευταίο δώρο του Παλαμά στους Ελληνες: η κηδεία του έγινε αντικατοχικό συλλαλητήριο και ιερή τελετή θραύσης των αλυσίδων του τρόμου.
Δεν είναι τυχαίο το συμβάν ούτε συμπτωματικός ο συγχρονισμός με την αρχή του τέλους του Τρίτου Ράιχ σε στρατιωτικό επίπεδο. Οι Ελληνες έτσι κινούνται από την αυγή της Ιστορίας τους. Με τη βοήθεια του Θεού προς την Ελευθερία. Αυτή τρέφει τη συλλογική ψυχή με νόημα ζωής και αυτή καθορίζει τις πράξεις που απαιτούνται για να επιτευχθεί ο τελικός στόχος.
Και στο τέλος ο λαός μας ξεπερνά τους σκοπέλους και νικά – προς έκπληξη όλων όσοι νομίζουν ότι η μεγαλοσύνη των εθνών μετριέται με το στρέμμα. Η πολυχιλιετής διαδρομή μας στις λεωφόρους της Ιστορίας έχει αποδείξει ότι το συλλογικό μεγαλείο «με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα»…
Κι η φωνή του Αγγελου Σικελιανού ακόμα ηχεί στους αιθέρες και ορίζει πώς πρέπει να αντιδρά ο άνθρωπος που δεν υποδουλώνεται.
«Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα…
Βογκήστε, τύμπανα πολέμου… Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!»
Μ.Η.Τ. 232120