Ο λαός με τη χρυσή καρδιά, οι Eλληνες, δεν έπαψε ποτέ να υπηρετεί τον ανθρωπισμό, την αρετή και την ιδέα της αυτοθυσίας για τον πλησίον. Αν η παγκόσμια κοινότητα συγκέντρωνε όλα τα ιστορικά δεδομένα και αποφάσιζε να αποτιμήσει την προσφορά των εθνών στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, τότε ο λαός μας θα έπρεπε να λαμβάνει συνεχώς τιμητική αναγνώριση για τη συνεισφορά του στον πολιτισμό και την ανθρωπιστική δράση του.
Οι μελανές στιγμές υπάρχουν και ουδείς μπορεί να τις αρνηθεί. Ομως είναι εξαιρέσεις. Ο ελληνικός κανόνας είναι η διανομή μερίσματος από το περίσσευμα ψυχής που διαθέτει το γένος μας.
Η υπόθεση της διεκδίκησης του Νόμπελ Ειρήνης από την ελληνική πλευρά είναι σημαντική και σίγουρα οι ακρίτες μας αξίζουν αυτή την επιβράβευση για τη συμπεριφορά τους προς τους πρόσφυγες.
Ομως, ακόμη και αν απονεμηθεί αυτό το βραβείο σε Ελληνες, αυτό δεν θα σημάνει κάτι ιδιαίτερο για τη χώρα.
Επίσης, δεν είναι πρέπον στους κατόχους της ανεκτίμητης, μυθώδους ελληνικής κληρονομιάς να πανηγυρίζουν έξαλλα, επειδή Σκανδιναβοί ακαδημαϊκοί συναίνεσαν στο να βραβευθούν μερικοί συμπολίτες μας.
Ο ετεροπροσδιορισμός δηλοί ότι περιμένουμε να μας αναγνωρίσουν άλλοι και δεν είμαστε σίγουροι για την αξία μας.
Τα αληθινά Νόμπελ δεν είναι εκείνα που θα μας δώσουν οι Ακαδημίες Τεχνών και Επιστημών της Νορβηγίας και της Σουηδίας, αλλά αυτά που θα καταφέρουμε με σκέψη σωστή και εργασία συστηματική προς την κατεύθυνση της συλλογικής ευημερίας και -πάνω απ’ όλα- της απελευθέρωσης από τα οικονομικά και τα ψυχολογικά δεσμά που μας περνούν ντόπιοι και ξένοι επικυρίαρχοι.
Χρυσά μετάλλια για εμάς θα είναι η επανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, ο μηδενισμός της φτώχειας, η άνθηση της Παιδείας, η παλιννόστηση των ξενιτεμένων αδελφών μας, η ακμή της οικονομίας και του πολιτισμού μας και η ατιμωτική αποστρατεία των πολιτικών που μας έφεραν τόσο χαμηλά στου κακού τη σκάλα.
Αυτά τα βραβεία τα ορίζουμε εμείς και τα παίρνουμε μόνοι μας. Με το σπαθί μας.
Μ.Η.Τ. 232120