Ευνοιοκρατίας το ανάγνωσμα

Ευάγγελος Βενιζέλος, Θεόδωρος Πάγκαλος, Κυριάκος Μητσοτάκης, Κωστής Χατζηδάκης, Σοφία Βούλτεψη, Νίκος Παρασκευόπουλος, Πάνος Σκουρλέτης, Σταύρος Θεοδωράκης, Σίμος Κεδίκογλου. Μόλις διαβάσατε μερικά από τα πρόσωπα που αναφέρονται στο αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της «κυριακάτικης δημοκρατίας» για τους νόμιμους μεν, προκλητικούς δε διορισμούς οικείων σε αυτούς προσώπων σε θέσεις μετακλητών υπαλλήλων του Δημοσίου.

Ολοι οι παραπάνω δεν κάνουν τίποτα περισσότερο και λιγότερο από το να εκμεταλλεύονται το νομικό πλαίσιο που διαμόρφωσε το αδηφάγο, επίμονο και ανυποχώρητα φαύλο καθεστώς το οποίο οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία και υπονόμευσε την εθνική κυριαρχία. Διορίζουν συγγενείς, γνωστούς, πολιτικούς φίλους και πρόσωπα που χαίρουν της εύνοιας ή της εμπιστοσύνης τους σε θέσεις οι οποίες πληρώνονται από τον κρατικό Προϋπολογισμό – μέχρι να έρθει ο επόμενος υπουργός ή βουλευτής για να τους παύσει και να τοποθετήσει τους «δικούς» του.

Απαντες οι προαναφερθέντες υπόσχονται να σταματήσουν τα ρουσφέτια, τους διορισμούς διάφορων ημετέρων, την αντιμετώπιση του κράτους ως προσωπικού «μαγαζιού» και την αφαίμαξη του εισοδήματος των πολιτών μέσω της υπερφορολόγησης, η οποία επιβάλλεται κατ’ απαίτησιν των ξένων πιστωτών, αλλά και για την πρόσκαιρη κάλυψη των αναγκών ενός ανοικονόμητου κράτους.

Φυσικά, όταν έρχεται η ώρα της νομής της εξουσίας, ακολουθούν την πεπατημένη και μεριμνούν για την πρόσκαιρη εργασιακή αποκατάσταση των προσώπων που τους ενδιαφέρουν. Αυτό σημαίνει ότι σε καμία περίπτωση δεν θεωρούν πως οι πολιτικές που θα ασκήσουν πρόκειται να λύσουν στρατηγικά το ζήτημα της ανεργίας – κι αυτό είναι η πιο αποκαρδιωτική πτυχή τούτης της υπόθεσης. Οσοι εξαγγέλλουν «εργασία για όλους» δεν πιστεύουν ούτε καν στις δικές τους απόψεις και ικανότητες!

Μια επαρκής λύση σ’ αυτό το πρόβλημα δόθηκε στο άρθρο της εφημερίδας μας: Οι πολιτικοί «ας συμφωνήσουν αν ο θεσμός των μετακλητών υπαλλήλων είναι απαραίτητος, σε ποιον βαθμό και με ποιες προϋποθέσεις. Αν δεν είναι, τότε, χωρίς πολλά λόγια, ας καταργηθεί πάραυτα, και όποιες ανάγκες υπάρχουν ας καλύπτονται από το υπάρχον προσωπικό, δίχως να επιβαρύνεται ο κρατικός Προϋπολογισμός».