Εξ όνυχος φαίνεται ο λέων και από τις λεπτομέρειες κρίνεται ένα κράτος. Στην ελληνική περίπτωση υπάρχει ο λέων και φαίνεται ολόκληρος. Δεν χρειάζεται να τον υποθέσουμε από τα νύχια του. Είναι τόσο μεγάλος όσο ισχνό το κράτος.
Αυτές τις άγιες ημέρες οι παραζαλισμένοι πολίτες προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν μια γωνιά χαράς. Θέλουν όσο τίποτε άλλο να ανακαλύψουν μια χαραμάδα απ’ όπου θα εισέρχεται έστω μια ακτίνα αισιοδοξίας.
Φιλοδοξούν να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που θα συνοδεύουν το έτος που έρχεται. Κι όμως, παρά τις καλές προθέσεις των Ελλήνων, η εξαθλίωση δεν σταματά να τους επιτίθεται κατά μέτωπον.
Είναι τόσο διαλυμένες οι δομές και «χαλαρή» η άποψη για την τήρηση του νόμου, ώστε άπαντες οι υπεύθυνοι ανέχονται να βλέπουν το όργιο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο που γίνεται εν μέση οδώ και σε χώρους ευθύνης κρατικών οργανισμών.
Σε τρένα, λεωφορεία, μετρό, σε λεωφόρους και σε εμπορικά κέντρα υπάρχουν ενήλικοι με μικρά παιδιά τα οποία τα έχουν βγάλει στη γύρα για ζητιανιά.
Αντί τα μικρά αγγελούδια να περνούν όμορφες στιγμές θαλπωρής με τους δικούς τους και τους φίλους τους, γίνονται εξαρτήματα μιας άθλιας μηχανής, που υπολογίζει μόνο το κέρδος.
Παρόλο που η νομοθεσία απαγορεύει ρητά και προβλέπει αυστηρότατες ποινές για την εξώθηση των μικρών παιδιών στην επαιτεία, οι υπεύθυνοι για την τήρηση της τάξης στους σταθμούς των μέσων μαζικής μεταφοράς δεν έχουν καλέσει την Αστυνομία να επέμβει και να απελευθερώσει τα παιδιά από τα νύχια των ασυνείδητων τυράννων τους (που, δυστυχώς, μπορεί να είναι ακόμα και γονείς τους).
Επίσης, ουδείς έχει ασχοληθεί με την αθλιότητα που διαδραματίζεται στα φανάρια των λεωφόρων αλλά και περιφερειακών οδικών αξόνων, όπου συγκεντρώνονται… πιεστικοί έως φορτικοί ή ακόμα και απειλητικοί αλλοδαποί επαίτες, που δεν αφήνουν πολλά οχήματα να φύγουν αν δεν καταβάλουν το δικής τους επινόησης «χαράτσι».
Ετσι εξοικειώνονται πολλοί με την καθημερινότητα της εξαθλίωσης…
Μ.Η.Τ. 232120