Οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια περνούν και οι Ελληνες, έντρομοι, συνεχίζουν να βλέπουν τις κυβερνήσεις να εναλλάσσονται, αφού πρώτα έχουν (όλες τους!!!) πιπιλίσει την… καραμέλα της ανάπτυξης. Αλλά εδώ ανάπτυξη, εκεί ανάπτυξη, πουθενά δεν υπάρχει η προοπτική έστω ανάπτυξης.
Αντ’ αυτού, ένας ολόκληρος λαός… καίει το λίπος, μετά τις σάρκες του και τώρα πλέον δεν έχει να ξοδέψει τίποτα και συντηρείται με τις… φιλανθρωπίες και τα ψιχία που έχουν απομείνει στο τραπέζι.
Τα στοιχεία της έκθεσης που ανέδειξε στο χθεσινό πρωτοσέλιδό της η «δημοκρατία», αντί να προκαλέσουν πολιτικό σεισμό (μπας και συνέλθουν μερικοί μερικοί), υπερκαλύφθηκαν από τις… αποκαλύψεις του «Κλουζό» Γιάννη Πανούση.
Ούτε λέξη για την πραγματικότητα που είναι κάτι παραπάνω από μαύρη για εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας. Ούτε λεξη για τη συνταγή του μαρτυρίου που σκοτώνει και την τελευταία ελπίδα. Με 315.000 οικογένειες που δεν έχουν ούτε ένα μέλος τους εργαζόμενο, με 500.000 συνανθρώπους μας να αναγκάζονται να δουλεύουν με μερική απασχόληση για να εισπράττουν 346 ευρώ τον μήνα και με μέσο όρο μισθούς 815 ευρώ, την ώρα μάλιστα που και οι μισοί συνταξιούχοι λαμβάνουν σύνταξη κάτω από το όριο της φτώχειας, ανάπτυξη δεν έρχεται.
Το αντίθετο, ύφεση και φτώχεια μόνο. Εάν δεν αλλάξει λοιπόν αυτή η αδιέξοδη πολιτική των Μνημονίων1, 2, 3 (και βάλε), δεν πρόκειται να δει κανείς άσπρη μέρα σε αυτόν τον τόπο. Είτε με πρώτη είτε με… δεύτερη κυβέρνηση Αριστερά ή με… οικουμενική.
Διότι το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα αλλά η υπερφορολόγηση και η εξοντωτική λιτότητα. Πρέπει να έρθουν επενδύσεις. Πρέπει να υπάρχει ένα σύστημα να τις κάνει πιο ελκυστικές και όχι ένα οικονομικό επιτελείο που ξημεροβραδιάζεται για να βρει ισοδύναμα αλλά και πώς θα σκοτώσει την αγελάδα της ελληνικής οικονομίας.
Η ανάπτυξη χρειάζεται καθαρούς όρους και τίμιο κράτος, που δεν κλείνει το μάτι στα… δικά του παιδιά επιχειρηματίες. Τόσο απλά, κύριοι της κυβέρνησης. Ιδού η Ρόδος, ιδού και η πρόκληση, όπως έλεγε προεκλογικά και ο πρωθυπουργός.
Μ.Η.Τ. 232120