«Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη μένει» έγραφε ο αξέχαστος Μανώλης Ρασούλης στους στίχους του ομώνυμου τραγουδιού, που κοντεύει να διαψευστεί! Στην εποχή μας οι κυβερνήσεις πέφτουνε, αλλά το Μνημόνιο είναι αυτό που μένει. Ο κοινωνικός ιστός και οι ανθρώπινες σχέσεις περνούν μέσα από τις συμπληγάδες της κρίσης και πολλοί -κάποτε πανίσχυροι- δεσμοί θρυμματίζονται.
Αθραυστη και… πυρίμαχη παραμένει η «γραμμή» των πιστωτών, οι οποίοι δεν έχουν κάνει ούτε χιλιοστό πίσω στις παράλογες απαιτήσεις τους. Οι κυβερνήσεις δείχνουν να μην αντέχουν τις εκθετικά αυξανόμενες πιέσεις του εξωτερικού παράγοντα, που ζητάει διαρκώς γην και ύδωρ, αλλά και τους κλυδωνισμούς από την κατάρρευση της οικονομίας. Οι εκλογές διαδέχονται η μία την άλλη και οι απόπειρες «συνεννόησης» με τον Μολώχ της τρόικας, που ενίοτε μετονομάζεται σε «θεσμούς» και γίνεται κουαρτέτο, αποβαίνουν άκαρπες.
Απόδειξη του προαναφερθέντος κανόνα είναι το ασφαλιστικό σύστημα και η μέλαινα μοίρα των συνταξιούχων. Οπως προβλέπει το τρίτο Μνημόνιο, έως το 2018 πρέπει να περιοριστούν οι συνταξιοδοτικές δαπάνες κατά 3,5 δισ ευρώ!
Τα σενάρια για τα ποσοστά των περικοπών των συντάξεων έχουν ειπωθεί τόσες πολλές φορές, ώστε έχουν προκαλέσει προκαταβολικά κατάθλιψη (σε συνταξιούχους και μη), διότι κανένα εξ αυτών -ούτε καν το πλέον αισιόδοξο- δεν έχει να δείξει κάτι καλύτερο και πιο ανθρώπινο από απολαβές τύπου Σλοβενίας σε μια χώρα, όπως η δική μας, που οι πολίτες φορολογούνται σαν Σουηδοί!
Οι απόμαχοι της ζωής, εκείνοι που θυσίασαν για την εργασία τους ό,τι πολυτιμότερο είχαν, τον χρόνο τους, θα καταλήξουν αβοήθητοι με τα κρατικά ψίχουλα στο χέρι και όλες τις υποχρεώσεις ακέραιες ενώπιόν τους!
Δεν αρμόζει στους Ελληνες αυτή η κατάληξη ούτε πρέπει να συναινέσει η πολιτική τάξη, διά πράξεων ή παραλείψεων, με την ατιμωτική αποστρατεία του εργατικού δυναμικού της και τη φτωχοποίηση ανθρώπων που δεν θα έχουν δυνάμεις και αντοχές για να ξαναπροσπαθήσουν στη ζωή τους για κάτι καλύτερο.
Πού βρίσκονται, αλήθεια, σήμερα οι «κόκκινες γραμμές»;
Μ.Η.Τ. 232120