Οποια κι αν είναι η πολιτική τοποθέτηση εκάστου, τα συμπεράσματα για τη χθεσινή εκλογική αναμέτρηση δεν μπορούν να διαφέρουν πολύ από τα γενικώς παραδεκτά. Ενα από τα βασικά είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας κατόρθωσε να πάρει το «παιχνίδι» πάνω του και να νικήσει.
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, με την εικόνα του άφθαρτου, του μη μετέχοντος στο διαχρονικό φαγοπότι και του… πρωτάρη, κατάφερε να φανεί πειστικός όταν ζητούσε δεύτερη ευκαιρία από το εκλογικό σώμα.
Από την άλλη, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο έτερος διεκδικητής της πρώτης εντολής σχηματισμού κυβέρνησης, μπόρεσε να διατηρήσει τον σκληρό πυρήνα της Νέας Δημοκρατίας σε μια αντίξοη περίοδο για το κόμμα.
Ομως, μόνο μέχρι εκεί δυνήθηκε να φτάσει. Δεν κατόρθωσε να απευθυνθεί στην κοινωνία, ούτε να συνδέσει ξανά το κόμμα με τις δοκιμαζόμενες ομάδες του λαού, που, λόγω της πρόσφατης αλγεινής εμπειρίας της συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ, αισθάνονται πλήρως αποκομμένες από τη Νέα Δημοκρατία.
Επιπλέον, ο κ. Μεϊμαράκης έδειξε ένα πρόβλημα χρονικής… εναρμόνισης. Δηλαδή, από το παρελθόν αποπειράθηκε να υπερασπιστεί τις λάθος υποθέσεις, ενώ για το μέλλον δεν είπε τίποτα συγκεκριμένο.
Στο debate έφτασε στο σημείο να προσφέρει λεκτική ασπίδα στον υπό εξέταση κ. Παπασταύρου, ενώ απέφυγε να σηκώσει το «γάντι» που του έριξε ο βασικός αντίπαλός του για την υπόθεση του ελλείμματος του 2009, το οποίο διογκώθηκε δόλια και σκόπιμα από το καθεστώς του Γιώργου Παπανδρέου.
Επιπλέον, σύμφωνα με τον κ. Μεϊμαράκη, τον Φαλτσιανί της «λίστας Λαγκάρντ» «έτυχε να πάνε κάποιοι να τον δουν, προεκλογικά».
Με αυτήν τη φράση του, πέρα από την κοινή λογική, ο κ. Μεϊμαράκης προσέβαλε και τους λειτουργούς της ελληνικής Δικαιοσύνης που εξέτασαν τον άνθρωπο-κλειδί, ο οποίος αποκάλυψε χιλιάδες ονόματα Ευρωπαίων φοροφυγάδων.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η Ν.Δ. οφείλει στον λαό της αλλά και στη χώρα να ανασυνταχθεί. Να εκλέξει νέα ηγεσία, που θα εμπνέει, θα πείθει και θα δώσει τον τόνο μιας αληθινής επανεκκίνησης.
Μ.Η.Τ. 232120